Zjawisko bezsenności nasila się u kobiet w okresie okołomenopauzalnym oraz w trakcie menopauzy. Dzieje się tak z wielu powodów: obecności objawów klimakterium (takich jak uderzenia gorąca, wynikające ze zmian hormonalnych), pojawiających się zaburzeń psychicznych i zwiększenia częstości występowania zaburzeń oddychania w czasie snu.
Celowość oddziaływań psychologicznych w leczeniu cierpiących na bezsenność należy rozważać z dwóch powodów. Bezsenność jest zaburzeniem „psychofizjologicznym”, w którego przebiegu czynniki psychiczne i behawioralne pełnią role predysponujące, wywołujące i podtrzymujące. Istotnymi cechami bezsenności są nasilone wzbudzenie i wyuczone skojarzenia utrudniające zaśnięcie.
Bezsenność jest dolegliwością o charakterze subiektywnym. Cierpiące na nią osoby skarżą się na niesatysfakcjonujący sen, zarówno ze względu na krótki czas jego trwania (np. gdy czas oczekiwania na zaśnięcie jest długi lub gdy budzenie się następuje zbyt wcześnie), jak również zbyt często przerywany lub niezapewniający wystarczającego wypoczynku i pokrzepienia. U wielu chorych występuje kombinacja tych elementów. Konsekwencją zaburzeń snu są problemy z funkcjonowaniem w ciągu dnia.
Mimo że zaburzenia snu są częstym zjawiskiem w populacji ogólnej, a jeszcze częściej spotyka się je w praktyce klinicznej, wiedza lekarzy i innych pracowników służby zdrowia na ich temat jest niewielka. Niniejsze wytyczne, opracowane przez British Association for Psychopharmacology (BAP), służą prezentacji w zarysie aktualnych i opartych na danych naukowych najważniejszych problemów dotyczących zaburzeń snu, zwłaszcza kwestii ich rzetelnego rozpoznawania i odpowiedniego leczenia.
Badania nad snem, prowadzone z wykorzystaniem polisomnografii oraz kryteriów kodowania stadiów snu, znacznie poszerzyły wiedzę na temat mechanizmów regulujących sen i jego zaburzeń.
Obecnie najczęściej przepisywanymi lekami nasennymi są niebenzodiazepinowe związki, tworzące grupę tzw. leków „Z” (do których należą: zolpidem, zaleplon, zopiklon i eszopiklon).
Zaburzenia snu nocnego są jednymi z najczęściej spotykanych objawów psychopatologicznych. Obejmują one głównie bezsenność i koszmary senne. Z opublikowanego w 2005 r. raportu National Institutes of Health, wynika, że nawet 30% dorosłych w populacji ogólnej skarży się na tę pierwszą, a problem ten często współistnieje z innymi zaburzeniami psychicznymi (zwłaszcza depresyjnymi) oraz z chorobami somatycznymi.
W artykule przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat leczenia osób cierpiących na bezsenność.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.