Jedynym wskazaniem do terapii lurasidonem jest rozpoznanie schizofrenii u osoby w wieku ≥18 lat. Istnieją jednak dane świadczące o jego skuteczości u pacjentów z depresją w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego typu I.
Jeśli u danego pacjenta nie uzyskano odpowiedzi na leczenie, mimo zastosowania właściwego schematu terapeutycznego, taki przypadek – niezależnie od innych aspektów klinicznych – określa się mianem opornego na leczenie.
Praca terapeutyczna z pacjentem z BD rozpoczyna się od psychoedukacji, w której uczestniczą również najbliżsi. Kolejne działania podejmowane są w obrębie ograniczania oraz radzenia sobie z objawami behawioralnymi, a następnie poznawczymi. Konieczna staje się identyfikacja sposobów radzenia sobie pacjenta ze stresem. Jeżeli sposoby te są niefunkcjonalne, wprowadza się odpowiednie techniki.
Cały program terapii oparty jest o poznawczo-behawioralny model ADHD u dorosłych, który opisuje proces pogarszania się funkcjonowania pacjenta wskutek występowania objawów tego zespołu.
W przypadku niektórych wskazań do stosowania medycznej marihuany przesłanki naukowe można uznać za rozstrzygające. Choć w wielu przypadkach brakuje dostatecznych danych naukowych świadczących o skuteczności, wielu pacjentów domaga się dostępu do takiej metody leczenia.
Problem nierówności w dostępie do opieki zdrowotnej między osobami z zaburzeniami psychicznymi i bez takich zaburzeń zyskuje coraz więcej uwagi. Konieczne jest dostosowanie i wdrożenie
strategii zapobiegania chorobom przewlekłym, zjawisku wielochorobowości i podejmowanie działań na rzecz zmniejszenia ryzyka przedwczesnego zgonu u pacjentów z tej pierwszej grupy.
