medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Czy żałoby doświadcza się tylko w obliczu śmierci bliskiej osoby? Ile czasu potrzebuje nastolatek, by uporać się z tą trudną sytuacją? Odpowiada prof. Małgorzata Janas-Kozik.
Objawy kryzysu psychicznego u nastolatka są widoczne dla otoczenia. Manifestują się dezorganizacją jego funkcjonowania społecznego oraz destabilizacją stanu psychicznego i fizycznego.
Czy w wieku przedszkolnym zaleca się tranzycję społeczną? Ekspert mówi o tym, jak odpowiedzieć na potrzeby dziecka.
Powtarzające się wzorce zachowań mogą być odbierane jako przyjemne lub kojące, ale też stanowić źródło stresu, zakłócając codzienne funkcjonowanie i zdolność uczenia się. Dlatego wiedza, jakie leczenie jest skuteczne w zmniejszaniu nasilenia tych objawów, jest niezwykle ważna.
„Państwa dziecko jest trudne, ciągle sprawia problemy, jest złośliwe i celowo wprowadza zamęt w klasie – takie zdania usłyszało wielu rodziców na różnym etapie życia ich dzieci. Czy problem leży jedynie w dziecku? Zaburzenia opozycyjno-buntownicze to nie tylko nieposłuszeństwo i niegrzeczność, a złożony problem dotyczący najbliższego otoczenia dziecka.
Wyniki osób stosujących długoletnie leczenie są znacząco lepsze. Dotyczy to różnych aspektów, takich jak np. wykształcenie czy powikłania zdrowotne wynikające z ADHD. Przyjmowanie leków ma bezpośredni korzystny wpływ na edukację oraz życie rówieśnicze i rodzinne, a także skutkuje długotrwałymi następstwami w dorosłym życiu pacjeta.
Częstość występowania bezsenności w populacji pediatrycznej różni się w zależności od źródeł, przyjętych kryteriów diagnostycznych oraz etapu rozwojowego badanych i mieści się w zakresie 20–62%. W przypadku nastolatków bezsenność częściej dotyczy dziewcząt niż chłopców.
Wieloletnie doświadczenie pokazuje, że farmakoterapia jest skuteczna i bezpieczna. Prof. Filip Rybakowski wyjaśnia, które badania powinno się wykonywać w trakcie takiego leczenia, a także pod kątem jakich działań niepożądanych należy obserwować pacjenta.
Samookaleczenia są problemem interdyscyplinarnym, który wymaga współpracy psychiatry, pediatry i rodziców. Samo zjawisko wydaje się coraz bardziej powszechne – dotyczy 40% młodzieży. By móc odpowiednio wcześnie reagować, niezbędna jest edukacja.
W grupie pediatrycznej forma terapii zależy od wieku pacjenta. Inaczej postępuje się w przypadku dzieci przedszkolnych, a inaczej u szkolnych i nastolatków – wyjaśnia prof. Filip Rybakowski.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.
