Opracował dr med. Marek Bodzioch
Zakład Neurogenetyki, Katedra Neurologii oraz Zakład Genetyki Medycznej, Katedra Pediatrii, Polsko-Amerykański Instytut Pediatrii, Uniwersytet Jagielloński, Collegium Medicum, Kraków
Konsultowała dr hab. med. Dagmara Mirowska-Guzel
Skróty: SR – stwardnienie rozsiane, OUN – ośrodkowy układ nerwowy, MAGNIMS – Magnetic Resonanse Imaging in Multiple Sclerosis, RM – rezonans magnetyczny
Podstawą rozpoznania stwardnienia rozsianego (SR) jest wykazanie czasowego i lokalizacyjnego rozsiania zmian demielinizacyjnych w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN), np. 2 rzutów choroby przebiegających z objawami zajęcia co najmniej 2 różnych struktur OUN. W chwili klinicznego ujawnienia się choroby zakres zmian patologicznych w OUN jest jednak zwykle znacznie rozleglejszy niż wskazują na to stwierdzane u chorego zaburzenia neurologiczne. Kryteria rozpoznania opracowane przez Posera i wsp.[1] w 1983 roku dopuszczały zatem ustalenie rozpoznania SR częściowo na podstawie wyników badania potencjałów wywołanych oraz analizy płynu mózgowo-rdzeniowego. Kryteria McDonalda i wsp.[2] z 2001 roku odzwierciedlały przełom diagnostyczny wynikający z upowszechnienia obrazowania rezonansu magnetycznego (RM) i możliwości wykazania lokalizacyjnego lub czasowego rozsiania zmian demielinizacyjnych na podstawie oceny radiologicznej. W 2005 roku kryteria te zostały zmodyfikowane przez Polmana i wsp.[3] i w takiej postaci obowiązują do dzisiaj. Eksperci europejskiej sieci Magnetic Resonanse Imaging in Multiple Sclerosis (MAGNIMS) zaproponowali obecnie kolejną modyfikację kryteriów McDonalda i wsp. w odniesieniu do rozpoznawania SR u pacjentów z odosobnionym zespołem klinicznym na podstawie zmian neuroobrazowych RM.[4]
