Pytanie ma związek z diagnostyką dziecka w wieku 2 lat i 10 miesięcy (szczepionego MMR zgodnie z programem szczepień) w kierunku autoimmunologicznego zapalenia mózgu.
Czy dziecko zaszczepione w 14. miesiącu życia drugą dawką szczepionki MMR w ramach profilaktyki poekspozycyjnej powinno otrzymać szczepienie MMR przewidziane w PSO w 6. roku życia?
U 24-letniej kobiety po przebytym poronieniu oznaczono przeciwciała przeciwko różyczce w klasie IgM (wynik ujemny), w klasie IgG 8,31 (wynik wątpliwy, zakres: 5–9,9). Czy w takiej sytuacji wskazane jest wykonanie szczepienia MMR?
Do tej pory dziecko otrzymało szczepionkę BCG, 1 dawkę szczepionki przeciwko WZW typu B, 3 dawki szczepionki typu „6 w 1” (w wieku 6 tyg., 15 mies. i 18 mies.) i 1 dawkę PCV-10 (w wieku 6 tyg.).
Czy dziecko wytworzy prawidłową odporność na wirus różyczki, świnki i odry, jeśli w czasie szczepienia rozwijała się ospa wietrzna? Czy u dziecka należy oznaczyć stężenie swoistych
przeciwciał?
Jakiej liczby płytek krwi można się spodziewać w badaniach laboratoryjnych? Kiedy należy wykonać pełną diagnostykę, chociaż wiemy, że dziecko było niedawno szczepione tym preparatem?
Czy wykonane wcześniej szczepienie MMR należy uznać za nieważne i je powtórzyć? Czy z powodu ciężkiego NOP nie kwalifikować pacjenta do kolejnej dawki MMR?
Wiadomo, że ryzyko zachorowania zmniejsza szczepienie poekspozycyjne wykonane w ciągu 72 h po kontakcie, jednak stosowanie szczepionki ma pewne ograniczenia wiekowe. W jaki sposób należy natomiast postąpić u pacjenta z zaburzeniem odporności humoralnej, który regularnie otrzymuje wlewy immunoglobulin?
Jakiej liczby płytek krwi można się spodziewać w badaniach laboratoryjnych? Kiedy należy wykonać pełną diagnostykę, chociaż wiemy, że dziecko było niedawno szczepione tym preparatem?
Czy wykonane wcześniej szczepienie MMR należy uznać za nieważne i je powtórzyć? Czy z powodu ciężkiego NOP nie kwalifikować pacjenta do kolejnej dawki MMR?
W australijskim badaniu oceniono skuteczność rzeczywistą szczepionki przeciwko meningokokom grupy B, a także wpływ programu szczepień na epidemiologię zakażeń meningokokami grupy B 3 latach jego realizacji.
Na podstawie danych prospektywnie zbieranych w ramach czynnego nadzoru epidemiologicznego nad zakażeniami inwazyjnymi w Anglii oceniono epidemiologię, przebieg kliniczny i charakterystykę
genomową inwazyjnych zakażeń Haemophilus influenzae typu a (Hia).