Opracowała lek. Iwona Rywczak
W trakcie epidemii krztuśca w 2010 roku w amerykańskim stanie Kalifornia oceniono skuteczność rzeczywistą (efektywność) szczepień przeciwko krztuścowi w populacji dzieci. Od 1 marca do 31 października 2010 roku pobierano próbki z nosogardła od wszystkich dzieci z kaszlem o niewyjaśnionej przyczynie, utrzymującym się co najmniej 1 tydzień, oraz od pacjentów z kaszlem, którzy mieli kontakt z chorym na krztusiec (w sumie 1358 dzieci ≤18. rż.). Metodą PCR krztusiec potwierdzono u 132 dzieci, z których 77,1% było kompletnie zaszczepionych przeciwko krztuścowi, 11% niekompletnie, a 8% wcale. Największy odsetek dodatnich wyników badania w kierunku krztuśca (36% [95% CI: 24–38]), uzyskano u dzieci w wieku 12 lat, a najmniejszy (2%) – u dzieci w wieku 2 lat. Wśród 58 dzieci z grupy wiekowej 10–12 lat chorych na krztusiec 55 (95%) otrzymało co najmniej 5 dawek szczepionki przeciwko krztuścowi (w Stanach Zjednoczonych podanie 5. dawki DTPa zaleca się w wieku 4–6 lat – przyp. red.; p. także Zmniejszanie się ochrony poszczepiennej przeciwko krztuścowi wraz z upływem czasu od 5. dawki DTPa), a 8 dzieciom szóstą dawkę podano jeszcze przed zachorowaniem. Skuteczność rzeczywistą szczepień przeciwko krztuścowi oceniono na 41, 24, 79 i 51% odpowiednio w grupach wiekowych 2–7, 8–12, 13–18 i 2–18 lat.
Autorzy wyciągnęli wniosek, że zapadalność na krztusiec istotnie zwiększyła się u dzieci w wieku 8–12 lat, proporcjonalnie do czasu, jaki upłynął od podania ostatniej dawki szczepionki przeciwko krztuścowi. Może to sugerować niedostateczną skuteczność obecnie stosowanego schematu szczepień (p. także Zanikanie odporności poszczepiennej u dzieci i młodzieży po podaniu bezkomórkowych szczepionek przeciwko krztuścowi – jakie wnioski płyną z najnowszych badań? oraz Zmniejszanie się ochrony poszczepiennej przeciwko krztuścowi wraz z upływem czasu od 5. dawki DTPa).
