Opracowała lek. Iwona Rywczak
W amerykańskim badaniu kliniczno-kontrolnym porównano ryzyko zachorowania na krztusiec w grupie wiekowej 10–17 lat w zależności od rodzaju szczepionek podanych w pierwszych 2 latach życia w ramach szczepienia podstawowego przeciwko krztuścowi – całokomórkowych (DTPw) lub bezkomórkowych (DTPa). Okres obserwacji obejmował lata 2010–2011, w których notowano istotnie zwiększoną zachorowalność na krztusiec, a uczestników dobrano wśród osób korzystających ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez instytucję Kaiser Permanente of Northern California (KPNC). Grupę przypadków utworzyło 138 dzieci, u których uzyskano dodatni wynik badania metodą polimerazowej reakcji łańcuchowej (PCR) w kierunku krztuśca (grupa PCR+), a dwie grupy kontrolne – 899 dzieci z ujemnym wynikiem badania PCR (grupa PCR-) oraz 54 339 dzieci z ogólnej populacji KPNC (grupa KPNC). Porównując grupę PCR+ z PCR-, stwierdzono istotnie większe ryzyko zachorowania na krztusiec u dzieci, które otrzymały 4 dawki DTPa, niż u dzieci zaszczepionych wyłącznie DTPw (OR: 5,63 [95% CI: 2,55–12,46]), lub u dzieci zaszczepionych według schematu mieszanego (OR: 3,77 [95% CI: 1,57–9,07]). Podobne wyniki uzyskano, porównując grupę PCR+ z grupą KPNC – OR odpowiednio 6,27 (95% CI: 2,97–13,21) i 3,12 (95% CI: 1,35–7,20). Obliczono, że każdorazowe zastąpienie dawki DTPw dawką DTPa wiązało się ze zwiększeniem ryzyka zachorowania na krztusiec o 40%.
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że w okresie zwiększonej zapadalności na krztusiec ryzyko zachorowania było mniejsze u nastolatków, u których szczepienie podstawowe we wczesnym dzieciństwie wykonano preparatami całokomórkowymi, niż u młodzieży zaszczepionej podstawowo szczepionkami bezkomórkowymi.