Opracowały: lek. Iwona Rywczak, mgr Małgorzata Ściubisz
W badaniu opisowym (nadzór epidemiologiczny) oceniono zapadalność na półpasiec wymagający porady lekarskiej przed i po wprowadzeniu programu powszechnych szczepień dzieci przeciwko ospie wietrznej w kanadyjskiej prowincji Alberta. Okres obserwacji (lata 1994–2010) podzielono w zależności od dostępności szczepionki przeciwko ospie wietrznej na: okres przed rejestracją szczepionki (1994–1998), okres, kiedy szczepionka była już dostępna, lecz jeszcze nie była refundowana (1999–2001), oraz okres realizacji programu szczepień (2002–2010). Zgodnie z danymi z systemu rejestrującego hospitalizacje oraz wizyty w publicznych placówkach szpitalnych i pozaszpitalnych, zapadalność na półpasiec zwiększała się w całym okresie obserwacji od 3,5/1000 osobolat w 1994 roku, przez 3,8 i 4,0 odpowiednio w 1998 i 2001 roku, do 4,5/1000 osobolat w 2010 roku. Trendy epidemiologiczne przeanalizowano także w zależności od wieku. Przed 2002 rokiem coroczne zwiększenie zapadalności stwierdzono we wszystkich grupach wiekowych. Po wprowadzeniu programu szczepień zaobserwowano jednak istotne zmniejszenie zapadalności na półpasiec u chłopców i dziewcząt do 10. roku życia, średnio o 10% rocznie przez cały okres realizacji programu.
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że 8 lat realizacji powszechnych szczepień dzieci przeciwko ospie wietrznej wiązało się ze znacznym zmniejszeniem zachorowalności na półpasiec w grupie wiekowej <10 lat. W starszych grupach wiekowych zapadalność się zwiększała, jednak taki trend był już widoczny w okresie kilku lat poprzedzających wprowadzenie tego programu.
