Opracowała lek. Iwona Rywczak
Program szczepień przeciwko ospie wietrznej w poszczególnych prowincjach i terytoriach Kanady wprowadzano w latach 2000–2007. Obejmował on podanie 1 dawki szczepionki dzieciom w wieku 12–18 miesięcy (od 2010 r. 2 dawek) i szczepienia wychwytujące. Na podstawie pochodzących z 10 prowincji danych z lat 1990–2010 oceniono wpływ programu na wskaźniki hospitalizacji dzieci i dorosłych z powodu ospy wietrznej.
Po wprowadzeniu programu szczepień największy spadek wskaźników hospitalizacji zanotowano w grupie wiekowej 1–4 lat, do której należały dzieci objęte programem – RR (rate ratio): 0,17 (95% CI: 0,16–0,20). Znaczną redukcję wskaźników zaobserwowano u niemowląt (RR: 0,26 [95% CI: 0,23–0,30]). Znamienne zmniejszenie częstości hospitalizacji stwierdzono również u dzieci starszych – RR w grupach wiekowych 5–9 i 10–19 lat odpowiednio: 0,34 (95% CI: 0,30–0,39) i 0,39 (95% CI: 0,32–0,47) oraz u dorosłych, głównie w grupie wiekowej 20–39 lat (RR: 0,29 [95% CI: 0,25–0,33]) i 40–59 lat (RR: 0,52 [95% CI: 0,42–0,65]). W przypadku osób >60. roku życia statystycznie istotną redukcję wskaźników hospitalizacji zanotowano tylko w trzech prowincjach.
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że wprowadzenie programu szczepień przeciwko ospie wietrznej wiązało się ze zmniejszeniem częstości hospitalizacji z powodu tej choroby, zaobserwowanym także w grupach wiekowych nieobjętych programem. Takie wyniki mogą wskazywać na wytworzenie odporności zbiorowiskowej.