Opracowała: lek. Iwona Rywczak
W holenderskim badaniu kohortowym z retrospektywnym zbieraniem danych, u dorosłych zakażonych HIV oceniono utrzymywanie się ochronnego stężenia przeciwciał anty-HBs (tj. ≥10 IU/l) przez 5 lat po szczepieniu podstawowym. U pacjentów stosowano dwa schematy szczepienia: przyspieszony (0, 1, 3 tyg.) i standardowy (0, 4, 24 tyg.). Do badania zakwalifikowano 155 pacjentów. U 87 osób stężenie anty-HBs zmniejszyło się w trakcie okresu obserwacji do <10 IU/ml (przemijająca odpowiedź na szczepienie), a u 67 stężenie to pozostało na zabezpieczającym poziomie (długotrwała odpowiedź na szczepienie). W momencie szczepienia podstawowego obie grupy pacjentów nie różniły się pod względem płci, wieku i czasu trwania leczenia przeciwretrowirusowego. Utrzymywanie się odpowiedzi poszczepiennej zależało głównie od wartości stężenia anty-HBs w 28. tygodniu od podania 1 dawki kompletnego szczepienia podstawowego. W porównaniu ze stężeniem <100 IU/ml, wartości ≥100 IU/ml i >1000 IU/ml wiązały się odpowiednio z 8- (OR: 8,3 [95% CI: 3,38–20,16]) i 75-krotnie (OR: 75,6 [95% CI: 13,41–426,45]) większą szansą uzyskania długotrwałej seroprotekcji po szczepieniu. Średni czas do zmniejszenia się stężenia anty-HBs poniżej poziomu ochronnego wyniósł 2 lata, 3,7 i 4,4 roku u pacjentów z wyjściowym stężeniem odpowiednio 10–100, >100–1000 i >1000 IU/ml. Utrzymywanie się seroprotekcji nie zależało natomiast od schematu szczepienia.
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że u dorosłych zakażonych HIV większe stężenie anty-HBs po szczepieniu podstawowym przeciwko WZW typu B wiąże się z dłuższym czasem utrzymywania się seroprotekcji.
