Samorządowe programy szczepień przeciwko ludzkiemu wirusowi brodawczaka w Polsce

Data utworzenia:  28.05.2014
Aktualizacja: 20.01.2015
Kompleksowe podsumowanie i wnioski na przyszłość
Aleksandra Saniewska-Kilim, Joanna Kujawa

Specjalnie dla „Medycyny Praktycznej Szczepienia”

Aleksandra Saniewska-Kilim
Absolwentka studiów magisterskich na kierunku Zdrowie Publiczne na Wydziale Nauki o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Warszawie. Obecnie pracuje w Departamencie Matki i Dziecka w Ministerstwie Zdrowia oraz jest wykładowcą na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym.

Joanna Kujawa
Absolwentka studiów magisterskich na kierunku Zdrowie Publiczne na Wydziale Nauki o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Warszawie, aktualnie Specjalista ds. szczepień obowiązkowych w Departamencie Matki i Dziecka Ministerstwa Zdrowia.

Skróty: HPV – ludzki wirus brodawczaka, NFZ – Narodowy Fundusz Zdrowia

W artykule 48 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych wprowadzono pojęcie „programy zdrowotne”.1 Zgodnie z ustawą programy zdrowotne dotyczą ważnych zjawisk epidemiologicznych, problemów zdrowotnych całej lub określonej populacji (w momencie, w którym możliwe jest ich wyeliminowanie bądź niwelowanie), oraz wdrożenia przedsięwzięć profilaktycznych.2,3 Ustawa daje możliwość tworzenia programów zdrowotnych ministrom, jednostkom samorządów terytorialnych oraz Narodowemu Funduszowi Zdrowia (NFZ).

Z kolei ustawy o samorządzie gminnym, powiatowym i wojewódzkim przyznały kompetencje w zakresie ochrony zdrowia gminom, powiatom i samorządom wojewódzkim. Gminy zajmują się sprawami publicznymi o znaczeniu lokalnym (oraz niezastrzeżonymi ustawami na rzecz innych władz). W zakresie ochrony zdrowia jest to przede wszystkim rozwiązywanie problemów lub zapewnienie warunków zmniejszających lub niwelujących zagrożenia zdrowotne mieszkańców.4 Do zadań gminy należy także prowadzenie polityki prozdrowotnej i zagadnienia związane z chorobami zakaźnymi.

Powiaty, będące jednostką pośrednią w podziale administracyjnym, podejmują „ponadgminne” zadania w zakresie ochrony zdrowia, poza działaniami leżącymi już w kompetencjach gmin.5 Jest to przede wszystkim organizacja programów promocji zdrowia. Na poziomie wojewódzkim zadaniem samorządu jest przede wszystkim opracowywanie strategii i prowadzenie polityki służącej przyszłościowej wizji rozwoju województwa (jego działalność nie może jednak naruszać samodzielności jednostek o mniejszym zasięgu – powiatów i gmin). Samorządy wojewódzkie przyjęły role organów założycielskich, a dodatkowo do ich zadań należy ochrona i promocja zdrowia mieszkańców, zwłaszcza w kontekście czynników stanowiących problem zdrowia publicznego.6

W Polsce nadal jednym z istotnych problemów zdrowia publicznego jest duża zachorowalność i umieralność na nowotwór złośliwy szyjki macicy. W 2010 roku nowotwory szyjki macicy rozpoznano u 3270 kobiet (tab. 1.) oraz odnotowano 1745 zgonów.

Zachorowalność zwiększa się, począwszy od 25. roku życia, a jej szczyt przypada między 50. a 59. rokiem życia. U osób >65. roku życia liczba zachorowań zmniejsza się. Z drugiej strony najwięcej zgonów notuje się wśród kobiet w wieku 50–65 lat, w młodszych grupach wiekowych (począwszy od 30. rż.) liczba ta stopniowo rośnie, a w starszych grupach wiekowych (do 85. rż.) stopniowo maleje.

W ciągu ostatnich 45 lat liczba zachorowań na nowotwory szyjki macicy zmniejszyła się o 33%, a tym samym stanowią one coraz mniejszy odsetek wśród zachorowań na wszystkie choroby nowotworowe (w 1963 r. – 25%, a w 2008 r. – 5%). Po okresie plateau w ostatnich latach obserwuje się także coraz mniej zgonów, chociaż w porównaniu z innymi krajami Unii Europejskiej wskaźniki te nadal są relatywnie duże.

Udowodniono silny związek zakażeń ludzkim wirusem brodawczaka (HPV) z rozwojem nowotworów złośliwych szyjki macicy. DNA wirusa wykrywa się u około 95–100% kobiet chorujących na raka szyjki macicy i u 5–20% kobiet z grupy kontrolnej. HPV jest głównym czynnikiem etiologicznym tego nowotworu.7 Około 70% zachorowań można bezpośrednio powiązać z zakażeniami HPV typu 16 i 18.

Rozwój nowotworu od momentu zakażenia nabłonka szyjki macicy przez HPV średnio trwa około 14 lat. Model jego powstawania przedstawiono poniżej:

  • zakażenie wirusem po kontakcie płciowym
  • około 80% przypadków zakażeń przebiega bezobjawowo i ulega samowyleczeniu
  • u 20% kobiet infekcja przechodzi w fazę przewlekłą i w ciągu 2–4 lat występują zmiany typu śródnabłonkowej neoplazji małego stopnia (CIN 1)
  • u 15% kobiet dochodzi do samowyleczenia zakażenia wirusowego i regresji zmian CIN
  • u 3–5% kobiet rozwija się nowotwór szyjki macicy.8

Zarówno w Polsce, jak i na świecie dostępne są dwa rodzaje szczepionek przeciwko HPV.9 Szczepionki te są rekomendowane do stosowania u dziewczynek w wieku 11–12 lat oraz w wieku 13–18 lat jako szczepienie wychwytujące, a także u osób, które jeszcze nie rozpoczęły życia seksualnego. Należy zaznaczyć, że zaszczepione osoby również podlegają przesiewowym badaniom cytologicznym.10

Szczepionki przeciwko HPV skutecznie zapobiegają zakażeniom HPV o typie serologicznym objętym daną szczepionką, natomiast nie ma jeszcze danych na temat ich wpływu na zachorowalność bądź śmiertelność z powodu raka szyjki macicy (wstępne oceny programów szczepień realizowanych w Australii, Danii i Wielkiej Brytanii wskazują na zmniejszenie zapadalności na zmiany przedrakowe szyjki macicy oraz brodawki płciowe – przyp. red.).11 Dopóki zaszczepione dziewczynki nie wejdą w wiek, w którym ryzyko zachorowania na nowotwór jest największe, nie będzie można potwierdzić, w jakim stopniu szczepienia przeciw HPV spełniły pokładane w nich nadzieje na zmniejszenie zachorowalności na nowotwory złośliwe szyjki macicy. W związku z tym konieczne jest stałe monitorowanie efektywności szczepień przeciwko HPV.

Tabela 1. Zachorowania i zgony na nowotwory złośliwe szyjki macicy w Polsce w 2010 r.
  Liczba Współczynnik surowya Współczynnik standaryzowanyb
zachorowania 3078 15,5 10,3
zgony 1735 8,7 5,1
Źródło: Wojciechowska U., Didkowska J.: Zachorowania i zgony na nowotwory złośliwe w Polsce. Krajowy Rejestr Nowotworów. Warszawa, Centrum Onkologii, Instytut im. M. Skłodowskiej-Curie. http://onkologia.org.pl/raporty (cyt. 17.12.2013)
a w przeliczeniu na 100 000 mieszkańców
b określa, ile zachorowań wystąpiłoby w danej populacji (w przeliczeniu na 100 000 mieszkańców), gdyby jej struktura była taka sama jak struktura populacji przyjętej za standard

W Polsce szczepienie przeciwko HPV objęto rekomendacją Ministra Zdrowia i Głównego Inspektora Sanitarnego w 2008 roku, uwzględniając je w II części (Szczepienia zalecane, niefinansowane ze środków znajdujących się w budżecie ministra właściwego do spraw zdrowia) Programu Szczepień Ochronnych (PSO).12 W PSO na 2014 rok zalecenie to pozostaje nadal aktualne.13 Szczepienie przeciwko HPV zalecają: Pediatryczny Zespół Ekspertów ds. Programu Szczepień Ochronnych przy Ministrze Zdrowia, Konsultanci Krajowi w dziedzinach ginekologii onkologicznej, onkologii klinicznej i pediatrii oraz Polskie Towarzystwo Ginekologiczne i Polskie Towarzystwo Pediatryczne. Wszystkie polskie towarzystwa zajmujące się profilaktyką i leczeniem raka szyjki macicy obecnie zalecają rutynowe szczepienie dziewcząt, zwłaszcza przed inicjacją seksualną. Szczepienia są szczególnie zalecane dziewczętom między 12. a 14. rokiem życia. Wszystkie zalecenia są zgodne, że zarówno szczepionka 2-, jak i 4-walentna są bezpieczne i skuteczne w zapobieganiu chorobom wywołanym przez wirus HPV-16 i -18.

Od czasu wydania przez Agencję Oceny Technologii Medycznych (AOTM) negatywnej opinii na temat m.in. zasadności finansowania ze środków publicznych szczepień przeciwko brodawczakowi ludzkiemu w profilaktyce zakażeń HPV minęły 4 lata11. W tym czasie AOTM oceniła pozytywnie wiele programów zdrowotnych dotyczących realizacji szczepień przeciwko HPV finansowanych ze środków samorządowych. Wszystkie programy, które już zostały zrealizowane, są w trakcie realizacji lub są dopiero wdrażane, mają wspólne cele:

  • potrzeba zabezpieczenia szczepionych dziewcząt przed ryzykiem zakażenia i rozwoju zmian chorobowych wywoływanych przez typy HPV zawarte w szczepionce
  • wypełnienie zaleceń organizacji międzynarodowych i krajowych, w tym wybranie optymalnego momentu do szczepienia poprzedzającego okres inicjacji seksualnej
  • zaszczepienie dużego odsetka dziewcząt z wybranej populacji zgodnie z zalecanym schematem
  • koordynacja programu szczepień i kampanii uwzględniającej edukację zdrowotną oraz prawidłową diagnostykę cytologiczną.
  • Materiał i metoda

    Niniejszą analizę przygotowano na podstawie danych statystycznych pozyskanych na indywidualne wnioski o dostęp do informacji publicznej (na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej) od Departamentu Polityki Zdrowotnej Ministerstwa Zdrowia oraz Urzędów Marszałkowskich 16 województw.

    Powyższe podmioty udostępniły informacje o programach zdrowotnych zbierane na podstawie art. 10, ust. 1, pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazywania informacji o programach zdrowotnych oraz wzoru dokumentu zawierającego te informacje.

    Do porównania epidemiologicznego i demograficznego wykorzystano:

    • dane z Krajowego Rejestru Nowotworów w zakresie zachorowalności i umieralności na wybrane nowotwory dla całego kraju i poszczególnych województw
    • dane Głównego Urzędu Statystycznego w zakresie demografii.

    Wymienione metody wybrano ze względu na możliwość określenia zasięgu oraz intensywności prowadzonych programów zdrowotnych w zakresie szczepień przeciwko HPV oraz jej odniesienia do potrzeb zdrowotnych i demograficznych.

    Tabela 2. Liczba dziewczynek objętych szczepieniami przeciwko HPV i związane z nimi wydatki w latach 2009–2011a
    Rok Liczba dziewczynek zaszczepionych przeciwko HPV Środki wydatkowane przez jednostki samorządu terytorialnego na szczepienia przeciwko HPV
    2009 12 545 9 810 433 zł
    2010 17 825 15 489 423 zł
    2011 12 251 7 460 322 zł
    a Opracowanie własne na podstawie informacji o programach zdrowotnych przekazywanych przez Urzędy Marszałkowskie

    Wyniki

    Z ogólnej analizy informacji na temat populacji docelowej poszczególnych programów zdrowotnych można wywnioskować, że szczepienia przeciwko HPV realizowano w grupie dziewczynek w wieku 10–17 lat (w zależności od programu). Charakterystyki produktów leczniczych obu preparatów zalecają 3-dawkowy schemat szczepienia. W podanych kosztach programów uwzględniono usługi dodatkowe, takie jak badania lekarskie i kwalifikacja do szczepienia oraz edukacja dzieci i rodziców.

    W latach 2009 i 2011 zaszczepiono o około 30% mniej dziewczynek niż w 2010 roku, co znalazło odzwierciedlenie w poniesieniu mniejszych kosztów. Zarówno w roku 2009, jak i 2011 zaszczepiono podobną liczbę dziewczynek, jednak w 2011 roku wydano na ten cel ponad 2 miliony złotych mniej. Różnice te mogą wynikać z lepszych cen jakie udało się wynegocjować realizatorom programów w poszczególnych gminach w 2011 roku. Ponadto, w danym roku część dziewczynek mogła być szczepiona trzecią dawką, na którą środki finansowe przekazano jeszcze w 2010 roku.

    Analizując realizację szczepień przeciwko HPV, można zauważyć, że w latach 2009–2011 jej poziom różnił się w poszczególnych województwach (ryc. 1.). Najwięcej szczepień wykonywano w województwie wielkopolskim, gdzie w latach 2009–2011 zaszczepiono ponad 8000 dziewczynek. Ogólnie dużo szczepień wykonano także w województwach dolnośląskim, kujawsko-pomorskim i lubelskim, przy czym najwięcej szczepionek w tych województwach podano w 2010 roku, a najmniej w 2011 roku. Najmniej szczepień (<100/rok) wykonano w województwach warmińsko-mazurskim i świętokrzyskim, przy czym w województwie świętokrzyskim w roku 2009 szczepień w ogóle nie realizowano. W województwie podkarpackim szczepień przeciwko HPV nie wykonywano w ogóle w całym analizowanym okresie.


    Ryc. 1. Liczba osób objętych szczepieniami przeciwko HPV w poszczególnych województwach w latach 2009–2011 (opracowanie własne na podstawie informacji o programach zdrowotnych przekazywanych przez Urzędy Marszałkowskie

    Należy zauważyć, że na przestrzeni 3 lat uwzględnionych w analizie szczepieniami przeciwko HPV objęto 3% dziewcząt w wieku 10–17 lat.

    Liczba wykonanych szczepień nie jest powiązana z całkowitą populacją dziewczynek w wieku od 10–17 lat w poszczególnych województwach. W województwie mazowieckim, w którym mieszka największa populacja dziewczynek w docelowym wieku, szczepionkę podano zaledwie 1317 osobom (w latach 2009–2011), co daje mu dopiero siódme miejsce w kolejności pod względem liczby zaszczepionych. Województwo wielkopolskie z największą liczbą zaszczepionych ma czwartą co do wielkości populację dziewczynek w wieku 10–17 lat. W województwie podkarpackim, zajmującym siódme miejsce pod względem wielkości docelowej populacji, nie wykonano ani jednego szczepienia przeciwko HPV ze środków publicznych. W województwie opolskim, najmniejszym pod względem wielkościowym i populacyjnym, wykonano więcej szczepień niż w największym województwie mazowieckim. Również analiza statystyczna wykazała słabą zależność pomiędzy wielkością populacji docelowej a liczbą wykonanych szczepień. Korelacja liniowa Pearsona pomiędzy liczbą szczepień przeciwko HPV wykonanych w poszczególnych województwach a liczbą dziewczynek w wieku 10–17 lat w poszczególnych województwach wyniosła 0,29.

    Największe nakłady finansowe (ryc. 2.) na szczepienia przeciwko HPV poniesiono w województwie wielkopolskim (gdzie zaszczepiono najwięcej osób), średnie – w województwach dolnośląskim, kujawsko-pomorskim i lubelskim, a najmniejsze w województwach, w których wykonano najmniej szczepień przeciwko HPV. W tym przypadku można zauważyć, że wydatki są adekwatne do liczby wykonywanych szczepień.


    Ryc. 2. Wydatki na szczepienia przeciwko HPV w poszczególnych województwach w latach 2009–2011 (opracowanie własne na podstawie informacji o programach zdrowotnych przekazywanych przez Urzędy Marszałkowskie)

    Korelacja liniowa Pearsona między liczbą osób zaszczepionych przeciwko HPV w poszczególnych województwach a wydatkami na szczepienia przeciwko HPV wyniosła 0,97, dając praktycznie pełną zależność.

    Tabela 3. Liczba dziewczynek w wieku 10–17 lat w poszczególnych województwach w zestawieniu z liczbą dziewcząt zaszczepionycha
    Województwo Liczba dziewcząt w wieku 10–17 lat Liczba dziewcząt zaszczepionych w ramach programów w latach 2009–2011
    dolnośląskie 113 564 4 096
    kujawsko-pomorskie 92 992 5 091
    lubelskie 97 804 4 922
    lubuskie 44 121 2 647
    łódzkie 101 232 1 178
    małopolskie 151 555 2 147
    mazowieckie 214 445 1 317
    opolskie 42 541 2 850
    podkarpackie 105 907 0
    podlaskie 54 081 540
    pomorskie 118 908 3 082
    śląskie 181 009 3 823
    świętokrzyskie 55 313 157
    warmińsko-mazurskie 66 535 205
    wielkopolskie 151 392 8 407
    zachodniopomorskie 72 284 2 159
    a Opracowanie własne na podstawie danych GUS

    Podsumowanie

    Jak dotąd nie opracowano efektywnego farmakologicznego leczenia zakażenia HPV. W celu wykrycia zmian dysplastycznych i wczesnych postaci raka szyjki macicy, pozwalających na podjęcie odpowiednich działań leczniczych, zaleca się szeroko zakrojone badania przesiewowe i wizyty lekarskie. Skuteczną metodą zapobiegania zakażeniom onkogennym typem wirusa są szczepienia. Stanowisko Rady Przejrzystości AOTM nr 169/2013 z dnia 19 sierpnia 2013 roku przygotowane w związku z oceną szczepionki 2-walentnej przeciwko HPV wskazuje na zasadność objęcia częściową refundacją produktu leczniczego we wskazaniu: profilaktyka zmian przednowotworowych oraz raka szyjki macicy związanych przyczynowo z określonymi onkogennymi typami HPV u dziewcząt w wieku 14 lat w ramach nowej grupy limitowej. Natomiast na posiedzeniu w dniu 9 grudnia 2013 roku Rada uznała za zasadne objęcie częściową refundacją szczepionki 4-walentnej we wskazaniu: szczepienie dziewczynek w wieku 14 lat w zapobieganiu zmianom przednowotworowym narządów płciowych (szyjki macicy, sromu i pochwy) i rakowi szyjki macicy, a także w zapobieganiu brodawkom narządów płciowych związanym przyczynowo z zakażeniem określonymi typami HPV (p. Rada Przejrzystości za refundacją Silgardu – przyp. red.).

    Szczepienia przeciwko HPV nie są obecnie finansowane ze środków Ministerstwa Zdrowia ani NFZ. W związku z powyższym należy pozytywnie ocenić programy tworzone przez jednostki samorządów terytorialnych, które uzupełniają działania profilaktyczne i lecznicze prowadzone ze środków będących w dyspozycji Ministerstwa i NFZ. W latach 2009–2011 w ramach programów zaszczepiono zaledwie 3% populacji docelowej, ale biorąc pod uwagę moment zarejestrowania szczepionek w Unii Europejskiej, w tym w Polsce, oraz duży koszt szczepienia, świadomość i aktywność samorządów w zakresie zdrowia publicznego należy ocenić wysoko. Warto zwrócić uwagę na stosunkowo duże różnice w poszczególnych województwach w zakresie tworzenia i finansowania programów szczepień przeciwko HPV.

    Można mieć nadzieję, że wspomniane programy będą kontynuowane w przyszłości i realizowane przez kolejne jednostki samorządowe.

    Piśmiennictwo:

    1. Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.)
    2. Juszczyk M. (red.): Wybrane zagadnienia z edukacji zdrowotnej. Wyższa Szkoła Ekonomii i Prawa im. prof. Edwarda Lipińskiego w Kielcach, 2010
    3. Karski J.: Postępy promocji zdrowia. Przegląd międzynarodowy. CeDeWu, Warszawa, 2003
    4. Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.)
    5. Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 595 z późn. zm.)
    6. Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 596 z późn. zm.)
    7. IARC Handbooks of cancer prevention. Cervix Cancer Screening. International Agency for Research on Cancer. WHO, 2005: vol. 10
    8. Spaczyński M., Nowak-Markwitz E.: Skrining raka szyjki macicy w kraju i na świecie. Gin. Pol., 2007; 5 (78): 354–335
    9. Chybicka A., Jackowska T., Dobrzańska A. i wsp.: Zalecenia grupy ekspertów dotyczące profilaktyki raka szyjki macicy u dziewcząt i młodych kobiet. Med. Prakt. Supl. Szczepienia, 2011; 1 (15): 25–34
    10. Kotarski J., Basta A., Dębski R. i wsp.: Rekomendacje Zespołu Ekspertów Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego dotyczące szczepienia przeciwko zakażeniom HPV. Gin. Pol., 2009; 2 (78): 139–146
    11. Stanowisko Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych. 51/15/2009
    12. Komunikat Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 25 września 2008 r. zmieniający komunikat w sprawie zasad przeprowadzania szczepień ochronnych przeciw chorobom zakaźnym w 2008 r. (Dz. U. MZ z 2008 r. Nr 11, poz. 76)
    13. Komunikat Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 31.października 2013 r. w sprawie Programu Szczepień Ochronnych na rok 2014 (Dz. U. MZ z 31.10.2013 r., poz. 43 [p. www. mp.pl/szczepienia – przyp. red.])
    Wybrane treści dla pacjenta
    • Szczepienia obowiązkowe dla podróżnych
    • Szczepienie przeciwko meningokokom
    • Szczepienie przeciwko gruźlicy
    • Brodawki wirusowe narządów płciowych
    • Szczepienie przeciwko odrze, śwince i różyczce
    • Szczepienia przed wyjazdem na Karaiby (Wyspy Karaibskie)
    • Szczepienia przed wyjazdem do Afryki Północnej
    • Szczepienia przed wyjazdem do Afryki Południowej
    • Szczepienie przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi
    • Szczepienie przeciwko pałeczce hemofilnej typu b (Hib)

    Reklama

    Napisz do nas

    Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek, zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
    Pomóż redagować portal.
    Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.

    Przegląd badań