Zostawiam swój ślad (2016)

Już pięć lat uczestniczę w pracach jury dwóch konkursów literacko-poetyckich: lekarzy „Przychodzi wena do lekarza” oraz ich pacjentów, ludzi chorych i niepełnosprawnych „Słowa, dobrze, że jesteście”. Przez te lata przeczytałam tysiące utworów. Taka lektura to niezwykła podróż w głąb najprawdziwszych, intymnych ludzkich doznań, lęków, cierpień, zachwytów, niepewności, radości, olśnień, rozpaczy. Mam wrażenie, jakbym stąpała po delikatnych śladach, które człowiek zostawia po sobie, idąc przez życie. Odkryłam wiele tajemnic, których wcześniej nie miałam okazji poznać. Słowa, pisane w ciszy samotności, są prawdziwe do bólu. Obnażają prawdę o naszych najtrudniejszych zmaganiach, ale też o najpiękniejszych przeżyciach.

Teraz jeszcze lepiej rozumiem wielkie marzenie Profesora Andrzeja Szczeklika o stworzeniu tego konkursu. Andrzej w swoich książkach z wielką troską mówił i pisał o dramatycznym zjawisku oddalania się człowieka od człowieka, o wzmagającym się tempie naszego życia, o chorobliwym braku czasu. Choroba ta dotyka wszystkich dziedzin istnienia, również lekarzy i całej służby zdrowia. To zaczyna być groźne.

Ten pośpiech i rosnąca nieustannie biurokratyczna machina sprawiają, że „naskórek lekarza rogowacieje, tępieje wrażliwość”. Lekarz ma przecież nie tylko leczyć, ale też podtrzymywać nadzieję: dawać pacjentowi siłę do walki, zdobyć jego zaufanie, budować przestrzeń bezpieczeństwa. Jeśli ludzie nie mają dla siebie czasu, jeżeli nie mają chwili, by popatrzyć sobie w oczy i – tak po ludzku – porozmawiać, to żadna prawdziwa więź nie jest możliwa. Trudno wtedy o porozumienie, zrozumienie i wspólne zwycięstwa.

Słowa wysyłane na oba konkursy to zatrzymane w czasie chwile, które uczłowieczają, oswajają najważniejsze sprawy i zbliżają ludzi – pacjentów oraz lekarzy. I to jest najważniejszy sens tych konkursów. Nie chodzi tu o to, by wśród zgłaszających utwory objawił się Eliot, Rilke czy Herbert. Ważne, byśmy wzajemnie się lepiej poznali i mogli sobie zaufać. A te nadsyłane słowa są jak prawdziwe ślady, tropy… czy to wilka, czy wiewiórki, czy niedźwiedzia, czy nawet małej myszki, po których możemy bezpieczniej iść przez pola minowe naszego życia. Proszę więc, zostawiajcie swój ślad! To ma naprawdę ogromny sens i pomaga żyć.

XIII Edycja Konkursu

Termin zgłaszania prac: 15.02.2024

Organizatorzy

Partnerzy Konkursu

Patronat Medialny

Patronat Honorowy