Publikacje

• 

  Kawałek szczęścia: przyjaciele (2020)

  Za maską kryjącą twarz, niczym w teatrze greckiej tragedii, ukryliśmy uśmiech – świadectwo ludzkiego współistnienia. Aż do odwołania zmarszczki wokół oczu przejęły rolę główną. Mimika czoła cieszy i martwi się życiem. Nierówny oddech i słowa filtruje flizelinowy knebel. Tylko serce przyspiesza niezmiennie, reagując na oddalony sygnałem smartphona głos, telekonferencyjny grymas i literacki akapit. Kawałek szczęścia znów szeleści przyjaźnie zadrukowanym papierem. Zamów >>>

• 

  Serce woła (2019)

  Czytam, po raz kolejny, książki o poszukiwaniu duszy medycyny, które pozostawił po sobie patron naszego Konkursu Literackiego, profesor Andrzej Szczeklik. Od nowa wertuję rozdziały, analizuję akapity, zachwycam się przykładami i prostotą opisu trudnych zagadnień diagnostyczno-terapeutycznych. Kartkując strony, z coraz większą uwagą oglądam ilustrujące tytuły, obrazy wielkich malarzy. Żmudnie zaznaczam fragmenty, które chciałbym, aby podczas Gali Nagród w Teatrze Słowackiego przeczytał Jerzy Trela. Zamów >>>

• 

  Odczytując siebie na nowo (2018)

  Andrzej Szczeklik przez kilkadziesiąt lat zaglądał do wnętrza Człowieka. W architekturze komórek, tkanek, narządów, niczym w bibliotece, szukał słów naukowego postępu, polemiki światopoglądów i bogactwa emocji. Idąc śladem Profesora, po raz siódmy, litera po literze i wers za wersem, prezentujemy literackie prace lekarzy i osób niepełnosprawnych, którym w tym roku dano laur pierwszeństwa. Zamów >>>

• 

  Zobaczyć człowieka w człowieku (2017)

  Słowa wysyłane na oba konkursy to zatrzymane w czasie chwile, które uczłowieczają, oswajają najważniejsze sprawy i zbliżają ludzi – pacjentów oraz lekarzy. I to jest najważniejszy sens tych konkursów. Nie chodzi tu o to, by wśród zgłaszających utwory objawił się Eliot, Rilke czy Herbert. Ważne, byśmy wzajemnie się lepiej poznali i mogli sobie zaufać. A te nadsyłane słowa są jak prawdziwe ślady, tropy… czy to wilka, czy wiewiórki, czy niedźwiedzia, czy nawet małej myszki, po których możemy bezpieczniej iść przez pola minowe naszego życia. Proszę więc, zostawiajcie swój ślad! To ma naprawdę ogromny sens i pomaga żyć. - Anna Dymna

• 

  Zostawiam swój ślad (2016)

  Słowa wysyłane na oba konkursy to zatrzymane w czasie chwile, które uczłowieczają, oswajają najważniejsze sprawy i zbliżają ludzi – pacjentów oraz lekarzy. I to jest najważniejszy sens tych konkursów. Nie chodzi tu o to, by wśród zgłaszających utwory objawił się Eliot, Rilke czy Herbert. Ważne, byśmy wzajemnie się lepiej poznali i mog li sobie zaufać. A te nadsyłane słowa są jak prawdziwe ślady, tropy… czy to wilka, czy wiewiórki, czy niedźwiedzia, czy nawet małej myszki, po których możemy bezpieczniej iść przez pola minowe naszego życia. Proszę więc, zostawiajcie swój ślad! To ma naprawdę ogromny sens i pomaga żyć.

• 

  Dajcie mi czas (2015)

  To już czwarty tomik z poezją i prozą nagrodzonymi w konkursie im. Profesora Andrzeja Szczeklika „Przychodzi wena do lekarza” organizowanym przez wydawnictwo Medycyna Praktyczna. Po raz kolejny druk tomiku zawdzięczamy wsparciu Fundacji im. Jana Michalskiego.

• 

  Jestem... jesteś (2014)

  Często rozmawiałam o tym z Profesorem Andrzejem Szczeklikiem. Uważał, że odhumanizowanie wielu przestrzeni naszego życia, a przede wszystkim medycyny, jest groźnym, narastającym problemem naszych czasów. Podczas takich rozmów wyłonił się pomysł na konkurs literacki dla lekarzy – „Przychodzi wena do lekarza” – i poetycki „Słowa, dobrze, że jesteście”, skierowany do osób chorych i niepełnosprawnych. Słowa pisane w skupieniu, szczere, prawdziwe pomagają poznać człowieka, zbliżyć się do niego i jego tajemnic.

• 

  Ta sama chwila (2013)

  „Ta sama chwila” – to tytuł tomiku, który trzymają Państwo w rękach. Jest on zbiorem utworów nagrodzonych i wyróżnionych w dwóch ogólnopolskich konkursach: w konkursie literackim skierowanym do lekarzy „Przychodzi wena do lekarza” im. Profesora Andrzeja Szczeklika oraz konkursie poezji „Słowa, dobrze, że jesteście”, skierowanym do osób chorych i niepełnosprawnych.

• 

  Słowa, dobrze, że jesteście (2012)

  Te wiersze opowiadają o smutkach, radościach i cierpieniu. O losie, który osobom niepełnosprawnym jest ciężej dźwigać niż ludziom zdrowym. Ich autorzy nie poddają się jednak zwątpieniu. Zachowują pogodę ducha, a ich słowa dają nadzieję.