Ta sama chwila
W jednym człowieku
gubi się wieczność
a między dwoma przez wieki
może zahaczyć się
ta sama chwila
– to słowa Mirona Białoszewskiego,
Kilka słów, a smutek znika.
Można wszystko zmienić.
Jeden gest taki malutki, a tyle znaczy.
Jeden gest to tylko chwila, sekunda.
To tylko kilka słów.
– to fragment wiersza nadesłanego na konkurs
„Słowa, dobrze, że jesteście” przez 35-letniego
niepełnosprawnego intelektualnie poetę.
„Ta sama chwila” – to tytuł tomiku, który trzymają Państwo w rękach. Jest on zbiorem utworów nagrodzonych i wyróżnionych w dwóch ogólnopolskich konkursach: w konkursie literackim skierowanym do lekarzy „Przychodzi wena do lekarza” im. Profesora Andrzeja Szczeklika oraz konkursie poezji „Słowa, dobrze, że jesteście”, skierowanym do osób chorych i niepełnosprawnych.
Gdy ponad dwa lata temu ogłosiliśmy te konkursy z Medycyną Praktyczną i Republiką Marzeń Mimo Wszystko, nie podejrzewałam, w jak kosmiczną podróż wyruszam, ile uda mi się zwiedzić zaułków naszej rzeczywistości, lądów, planet, tajemniczych wysp, ziemskich rajów i piekieł ludzkich serc i umysłów. Nie zdawałam sobie też sprawy z tego, jaki mnie czeka ogrom pracy. Jestem jurorem w obu konkursach. Wiele razy rozmawiałam z Andrzejem Szczeklikiem i wieloma lekarzami o pogłębiającym się odhumanizowaniu naszej rzeczywistości, również medycyny, o ciągłym pośpiechu, braku czasu, nawale papierkowych obowiązków, o oddalaniu się lekarza od pacjenta. I w ogóle człowieka od człowieka. Ludzie stają się coraz bardziej samotni, coraz rzadziej patrzą sobie w oczy, coraz mniej rozmawiają ze sobą i… coraz bardziej potrzebują siebie. Przeczytałam przez dwa lata tysiące utworów nadesłanych na konkursy. Każdy wiersz, opowiadanie, esej, dziennik jest dowodem na to, jak bardzo potrzebujemy SŁOWA.
Kilka słów wystarczy, by pomóc. Kilka słów to nadzieja... – czytam w nadesłanym na konkurs wierszu chorego człowieka.
Utwory lekarzy i pacjentów odsłaniają przede mną te same intymne, prawdziwe chwile. W słowach i między słowami wychodzą z ukrycia, z zakamarków ludzkich tajemnic prawdziwe i obnażone na tę krótką chwilę uczucia oraz myśli: pragnienia, tęsknoty, dylematy, zmęczenia, rozpacze, radości, zachwyty. Słowa pisane w samotności, wywołane magiczną chwilą, sprowokowane przeżyciami codzienności uwalniają chwile prawdy.
„Dziękuję, że tych
zielono-niebieskich
stref wolności
nikt mi nie odbierze”
– czytam w nadesłanym wierszu.
Słowa są dla wielu ludzi jedyną wolnością. Pomagają zrozumieć świat, uporządkować chaos, który często nas ogarnia. To, co nas przeraża, nazwane i zamknięte w słowach, mniej nas boli, łagodnieje, oswaja się. A każdy ma jakieś lęki i rozterki, każdy ma tęsknoty i chwile zachwytów… i sędziwy lekarz, i młoda pani doktor, przykuty do łóżka młody mężczyzna czy niepełnosprawna intelektualnie dziewczyna.
I każdy potrzebuje porozmawiać, wyrzucić z siebie to, co boli. Na szczęście są słowa.
Słowo,
bądź pochwalone.
Ty, które jesteś pierwszym i ostatnim.
Zadawane celnie niczym rana,
bandażem się stajesz
dla tak wielu...
...by opisać nieme „ja”.
Dziękuję za każdy utwór nadesłany na nasze konkursy. Mój świat wzbogacił się, poszerzył i dzięki Wam też czuję się mniej samotna ze swoimi rozterkami. Niestety, nie mogliśmy nagrodzić każdego, ale wszystkim przesyłam moje najlepsze myśli, uśmiech i promień słońca. Dzięki poezji i Waszym słowom moje życie stało sie piękniejsze i jakieś spokojniejsze. Dzisiaj krzyczę bardzo głośno: „Słowa, dobrze, że jesteście!”
