Czytam, po raz kolejny, książki o poszukiwaniu duszy medycyny, które pozostawił po sobie patron naszego Konkursu Literackiego, profesor Andrzej Szczeklik. Od nowa wertuję rozdziały, analizuję akapity, zachwycam się przykładami i prostotą opisu trudnych zagadnień diagnostyczno-terapeutycznych. Kartkując strony, z coraz większą uwagą oglądam ilustrujące tytuły, obrazy wielkich malarzy. Żmudnie zaznaczam fragmenty, które chciałbym, aby podczas Gali Nagród w Teatrze Słowackiego przeczytał Jerzy Trela.
„Jest taka choroba, na którą od wieków szukano lekarstwa i nie znaleziono. Nazywa się miłość. Próżno pytać medyków o jej istotę. Opisu rządzących nią mechanizmów nie znajdziesz, czytelniku, w uczonych księgach lekarzy. Weź raczej do ręki tomik poezji i nie zawiedziesz się. Bez trudu odnajdziesz ją też w teatrze, powieści, malarstwie. Słowem, w sztuce”.
Czytam, po raz kolejny, nadesłane poetyckie i prozatorskie prace koleżanek i kolegów, którzy postanowili podzielić się z nami cząstką talentu, urywkiem wspomnień, intymnością słów i snów. Swoją sztuką i miłością.
„Gdzie miałby się mieścić ośrodek miłości? – pytał profesor w „Kore” – Odpowiemy zapewne: w sercu. Nie ma jednak organu w naszym ciele, którego anatomia byłaby lepiej poznana niż serce, a przecież w nim takiego ośrodka nie znaleziono. A gdyby sięgnąć do dopuszczalnej analogii i zapytać o ośrodek artystycznych rozkoszy, jakie przynosi nam sztuka? Czy szukać go w mózgu?”
Czytam, po raz kolejny, pokłosie konkursów „Przychodzi wena do lekarza” i „Słowa, dobrze, że jesteście” i pytam: Panie Profesorze, ale tak szczerze, gdzie Pan odnajdywał ośrodek miłości i sztuki? Czy można rozumem ogarnąć emocje, gdy serce woła?
„Tylko miłość wyswobadza spod tyranii ja. Cichnie wszechmocne ego, olśnieni w odmienionym stajemy świecie. Już nie dla siebie tylko żyjemy”.
Jarosław Wanecki
