Jestem pewien, że gdyby Andrzej Szczeklik był razem z nami w czasach pandemii, przede wszystkim zajmowałby się pacjentami. I tylko późnym wieczorem, gdy zmęczenie nie po- zwala zasnąć, być może pochyliłby się nad albumem mistrzów malarstwa. I znów kartka za kartką łączyłby sztukę z medycyną, znajdując konteksty i konstelacje, wiążąc genetyczne wstążki z ikonami kultury.
W galerii szpitalnych sal niemal co- dziennie Profesor mijał portrety wspo- możycieli w chorobie. Z szafek przy łóż- kach, półek, paneli z tlenem i ścian spoglądali na Niego i niezmiennie spo- glądają na nas męczennicy, którym „ży- woty świętych” wyznaczyły rolę opieku- nów w chwilach zwątpienia. Wśród wizerunków Łukaszów, Apolonii, Wawrzynów, ojców Pio, Damianów, Kosm, Klar, Witów, Wa- lentych, Bartłomiejów, Błażejów, Małgorzat i Agat raz tylko spojrzałem na Zofię (patronkę mądrości), tulącą swoje córki: Wiarę, Nadzieję i Miłość. Idealna konstelacja imion. Idealny kontekst do dalszych rozważań o przyszłości.
„Nauka twierdzi,iż los nie w gwiazdach, lecz w genach jest zapisany. Wyjątkowo tylko to jeden gen. Zwykle sprzę- żone są z nim inne, w bliskim sąsiedztwie. A także geny da- lekie, na odległych chromosomach. Gdy wzburzone złożą się razem i zaświecą jednym światłem, zwiastować mogą astmę, w innym zaś układzie – inną chorobę. Rozstrzygający będzie ich zbiór, układ, konstelacja. Tak jak konstelacja gwiazd nad horyzontem zwiastować miała los przychodzącego na świat”*.
W 2021 roku Ogólnopolski Konkurs Literacki „Przycho- dzi wena do lekarza” po ubiegłorocznym zamaskowaniu wra- ca do pisarskich dokonań lekarzy i osób niepełnosprawnych. Próbujemy w ten sposób odrobić zaległości, które sprawił los zapisany w gwiazdach i genach. Jednocześnie chylimy czoła wobec mądrości stanu lekarskiego w ciężkiej walce o ludzkie zdrowie i życie oraz rozumiemy, że liryka nie miała dobrych warunków do pokazania talentów i dzieł.
Kartka za kartką odczytujmy zatem w albumach z histo- riami chorób współczesnego świata wiarę w sens istnienia, miłość bliźniego i pocieszenie w matczynym krzyku świętej Zofii: Nie płacz, Nadziejo!
Jarosław Wanecki
