Signifor - roztwór do wstrzykiwań

Leczenie choroby Cushinga u dorosłych, u których leczenie chirurgiczne nie jest możliwe lub zakończyło się niepowodzeniem. S.c. w okolicę brzucha lub górnej części uda; należy zmieniać miejsca wstrzyknięć. Początkowo 0,6 mg 2 ×/d. Po 2 mies. należy ocenić korzyści kliniczne wynikające z leczenia; w przypadku braku odpowiedzi rozważyć przerwanie leczenia. W zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji dawkę można zwiększyć do 0,9 mg 2 ×/d. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych zaleca się okresowe zmniejszanie dawki o 0,3 mg 2 ×/d. Brak dostępnych danych klinicznych dotyczących zmiany z leczenia pasyreotydem w postaci i.m. na postać s.c. Jeśli zmiana taka będzie konieczna, zaleca się zachowanie co najmniej 28 dni odstępu pomiędzy ostatnim wstrzyknięciem i.m. a pierwszym wstrzyknięciem s.c. oraz rozpoczęcie wstrzyknięć s.c. od dawki 0,6 mg 2 ×/d; należy monitorować stan pacjenta pod kątem odpowiedzi na leczenie i tolerancji, a w razie potrzeby dokonać dalszej modyfikacji dawki. Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku, z zaburzeniami czynności nerek lub z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. U chorych z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa B w skali Childa i Pugha) początkowo 0,3 mg 2 ×/d, dawka maks. 0,6 mg 2 ×/d.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ciężkie zaburzenia czynności wątroby (klasa C w skali Childa i Pugha). Podczas leczenia nie należy karmić piersią.