Dinutuksymab beta (opis profesjonalny)

Działanie - Dinutuksymab beta

Mechanizm działania
Dinutuksymab beta jest chimerycznym przeciwciałem monoklonalnym IgG1, specyficznie skierowanym przeciw grupie węglowodanowej disialogangliozydu 2 (GD2), który charakteryzuje się dużą ekspresją na powierzchni komórek nerwiaka zarodkowego. Lek łączy się w warunkach in vitro z tymi liniami komórek nerwiaka zarodkowego, które wykazują ekspresję GD2. Prowadzi to do indukcji zarówno cytotoksyczności zależnej od dopełniacza (CDC), jak i cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał (ADCC). W obecności ludzkich komórek efektorowych, w tym jądrzastych komórek krwi obwodowej i granulocytów od zdrowych dawców ludzkich, dinutuksymab beta pośredniczy w niszczeniu linii komórkowych nerwiaka zarodkowego i czerniaka w sposób zależny od dawki. Ponadto, w badaniach na zwierzętach wykazano, że lek pozwala na zahamowanie przerzutów do wątroby. Neurotoksyczność wynika prawdopodobnie z indukcji allodynii mechanicznej, na którą wpływać może reaktywność dinutuksymabu beta wobec antygenu GD2 występującego na powierzchni obwodowych włókien nerwowych i mieliny.

Farmakokinetyka
Obliczenia parametrów farmakokinetycznych opierają się na pomiarach z wykorzystaniem niezwalidowanych metod bioanalitycznych. Po 10-dniowym wlewie ciągłym dawki 10 mg/m2 pc./d (co odpowiada całkowitej dawce 100 mg/m2 pc./cykl) średnie cmax w osoczu (ok. 12 µg/ml) jest osiagane w ostatnim dniu podawania wlewu. Po podawaniu dawki 20 mg/m2 pc. we wlewie i.v. trwającym 8 h przez 5 kolejnych dni cmax jest nieznacznie większe (16,5 µg/ml) i jest osiągane w 5. dniu. Dinutuksymab beta jest białkiem, w procesie metabolizmu ulega rozpadowi na małe peptydy i poszczególne aminokwasy przy udziale enzymów proteolitycznych. Nie przeprowadzono klasycznych badań metabolizmu. t1/2 wynosi ok. 190 h.

Wskazania do stosowania - Dinutuksymab beta

Leczenie nerwiaka zarodkowego
Leczenie nerwiaka zarodkowego dużego ryzyka u pacjentów w wieku ≥12 mies., którzy wcześniej otrzymali chemioterapię indukcyjną z przynajmniej częściową odpowiedzią, a następnie terapię mieloablacyjną oraz przeszczepienie komórek macierzystych, a także u pacjentów z nawrotowym lub opornym na leczenie nerwiakiem zarodkowym w wywiadzie, z chorobą resztkową lub bez niej. Przed rozpoczęciem leczenia aktywnie postępującą chorobę należy ustabilizować przy pomocy innych odpowiednich metod. U chorych z nawrotową i/lub oporną na leczenie chorobą w wywiadzie oraz u chorych, którzy nie uzyskali całkowitej odpowiedzi na leczenie pierwszego rzutu, lek należy podawać w skojarzeniu z interleukiną-2 (IL-2).

Przeciwwskazania stosowania - Dinutuksymab beta

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi rozległa przewlekła albo ostra 3. lub 4. stopnia.

Ból neuropatyczny
Ból neuropatyczny występuje zazwyczaj na początku leczenia. Przed każdym wlewem dinutuksymabu beta należy zastosować premedykację lekami przeciwbólowymi, w tym opioidami stosowanymi i.v. W leczeniu bólu należy stosować terapię potrójną złożoną z: nieopioidowego leku przeciwbólowego (zgodne z wytycznymi WHO), gabapentyny i opioidowego leku przeciwbólowego. Dawki należy dostosować indywidualnie.

Nieopioidowe leki przeciwbólowe
W trakcie leczenia należy stale stosować nieopioidowe leki przeciwbólowe, np. paracetamol lub ibuprofen.

Gabapentyna
U chorego należy zastosować premedykację gabapentyną p.o. Jej podawanie należy rozpocząć 3 dni przed planowanym wlewem dinutuksymabu beta. W 1. dniu dawka powinna wynosić 10 mg/kg mc./d, w 2. – 2 × 10 mg/kg mc./d, a w 3. – 3 × 10 mg/kg mc./d. Maks. jednorazowa dawka gabapentyny wynosi 300 mg. Dawkę gabapentyny należy stopniowo zmniejszać po zakończeniu stosowania morfiny i.v., najpóźniej po zakończeniu podawania dinutuksymabu beta.

Opioidy
W 1. dniu podawania wlewu konieczna jest zazwyczaj większa dawka morfiny niż w kolejnych dniach i cyklach. 2 h przed podaniem wlewu dinutuksymabu beta, przed rozpoczęciem ciągłego wlewu i.v. morfiny należy podawać morfinę w bolusie z szybkością 0,02–0,05 mg/kg mc./h. Następnie, podczas podawania wlewu dinutuksymabu beta, prędkość powinna wynosić 0,03 mg/kg mc./h. W przypadku codziennych wlewów dinutuksymabu beta, wlew morfiny należy podawać ze zmniejszoną szybkością (np. 0,01 mg/kg mc./h) przez 4 h po zakończeniu podawania dinutuksymabu beta. W przypadku wlewu ciągłego, w zależności od nasilenia bólu, możliwe jest odstawienie morfiny w ciągu 5 dni poprzez stopniowe zmniejszanie szybkości dawkowania (np. do 0,02 mg/kg mc./h, 0,01 mg/kg mc./h, 0,005 mg/kg mc./h). Jeżeli stosowanie ciągłego wlewu morfiny jest wymagane przez czas dłuższy niż 5 dni, leczenie należy stopniowo redukować o 20% na dobę po ostatnim dniu podawania dinutuksymabu beta.
Po odstawieniu morfiny podawanej i.v., w przypadku silnego bólu neuropatycznego, można podać na żądanie siarczan morfiny p.o. (0,2–0,4 mg/kg mc. co 4–6 h). W przypadku umiarkowanego bólu neuropatycznego można podać tramadol p.o.

Reakcje nadwrażliwości
Pomimo zastosowania premedykacji mogą wystąpić ciężkie reakcje związane z wlewem, w tym zespół uwalniania cytokin (CRS), reakcje anafilaktyczne i reakcje nadwrażliwości. W przypadku ich wystąpienia należy natychmiast przerwać podawanie dinukuksymabu beta i rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Zespół uwalniania cytokin często objawia się w ciągu kilku minut do kilku godzin po rozpoczęciu 1. wlewu i charakteryzuje się występowaniem objawów ogólnoustrojowych, takich jak gorączka, niedociśnienie i pokrzywka. Reakcje anafilaktyczne mogą wystąpić w ciągu kilku minut od 1. wlewu dinutuksymabu beta i często mają postać skurczu oskrzeli i/lub pokrzywki.

Premedykacja
20 min przed rozpoczęciem każdego wlewu należy zastosować premedykację lekiem przeciwhistaminowym (np. difenhydraminą) w formie wstrzyknięcia i.v. Zaleca się podawanie leku przeciwhistaminowego stosownie do potrzeb co 4–6 h podczas trwania wlewu. Chorych należy uważnie obserwować w celu wykrycia reakcji anafilaktycznych i alergicznych, zwłaszcza podczas 1. i 2. cyklu leczenia.

Leczenie reakcji nadwrażliwości
W czasie podawania leku należy zapewnić bezpośredni dostęp leków przeciwhistaminowych podawanych i.v., epinefryny oraz prednizolonu w postaci i.v. na wypadek wystąpienia reakcji alergicznych zagrażających życiu chorego. W przypadku ich wystąpienia należy podać prednizolon w formie bolusa i.v. oraz epinefrynę w formie bolusa i.v. co 3–5 min stosownie do potrzeb, zależnie od odpowiedzi klinicznej. W przypadku reakcji nadwrażliwości oskrzeli i/lub płuc zaleca się podanie epinefryny w postaci wziewnej, które należy powtarzać co 2 h, zależnie od odpowiedzi klinicznej.

Zespół przesiąkania włośniczek
Zespół przesiąkania włośniczek charakteryzuje się spadkiem oporu naczyniowego i wynaczynieniem białek osocza oraz płynów do przestrzeni pozanaczyniowej. Rozwija się on najczęściej w ciągu kilku godzin od rozpoczęcia leczenia, natomiast występowanie objawów klinicznych (tzn. niedociśnienia, tachykardii) obserwuje się po upływie 2–12 h. Konieczna jest uważna obserwacja czynności układu krążenia i układu oddechowego.

Neurologiczne zaburzenia oka
Z uwagi na wiązanie dinutuksymabu beta z komórkami nerwu wzrokowego mogą wystąpić zaburzenia czynności oka. W przypadku zaburzeń akomodacji, które można skorygować okularami nie jest konieczna modyfikacja dawki, dopóki oceniane są one jako akceptowalne. Leczenie należy przerwać u osób, u których wystąpi toksyczne oddziaływanie na wzrok 3. stopnia według skali toksyczności (częściowa utrata wzroku). W przypadku wystąpienia zaburzeń dotyczących oczu należy skonsultować chorego z okulistą.

Neuropatia obwodowa
Podczas leczenia sporadycznie może wystąpić neuropatia obwodowa. Należy ocenić przypadki neuropatii ruchowej lub czuciowej trwające dłużej niż 4 dni i wykluczyć przyczyny niezapalne, takie jak progresja choroby, zakażenia, zespoły metaboliczne i równolegle stosowane leki. Leczenie należy przerwać na stałe u osób, u których występuje obiektywne długotrwałe osłabienie związane z podawaniem dinutuksymabu beta. W przypadku pacjentów z umiarkowaną neuropatią leczenie należy przerwać. Można je wznowić po ustąpieniu objawów neurologicznych.

Zakażenia ogólnoustrojowe
W wyniku wcześniejszego leczenia odporność chorych może być obniżona. W związku z posiadaniem centralnego cewnika żylnego, są oni narażeni na ryzyko wystąpienia zakażeń ogólnoustrojowych. Przed rozpoczęciem leczenia należy opanować wszelkie istniejące zakażenia.

Toksyczność hematologiczna
Podczas leczenia może wystąpić toksyczność hematologiczna (np. erytropenia, małopłytkowość lub neutropenia). W przypadku toksyczności hematologicznej 4. stopnia, która przed rozpoczęciem kolejnego cyklu leczenia ulegnie złagodzeniu co najmniej do 2. stopnia lub do wartości początkowych, nie jest konieczna modyfikacja dawkowania.

Kontrola przebiegu leczenia
Zaleca się regularne monitorowanie czynności wątroby i stężeń elektrolitów.

Interakcje - Dinutuksymab beta

Nie przeprowadzono badań interakcji dinutuksymabu beta. Nie można wykluczyć ryzyka pośredniego zmniejszenia aktywności CYP z powodu większych stężeń TNF-α i IL-6, a co za tym idzie wystąpienia interakcji z substratami, inhibitorami lub induktorami tego enzymu.

Kortykosteroidy
Ze względu na działanie immunosupresyjne nie zaleca się równoległego stosowania kortykosteroidów w okresie od 2 tyg. przed pierwszym cyklem leczenia do 1 tyg. po ostatnim cyklu, poza stanami zagrożenia życia.

Szczepienia
Należy unikać wykonywania szczepień w czasie stosowania dinutuksymabu beta oraz do 10 tyg. po ostatnim cyklu leczenia, z uwagi na stymulację układu odpornościowego i możliwe ryzyko wystąpienia toksyczności neurologicznej.

Immunoglobuliny podawane i.v.
Nie zaleca się podawania immunoglobulin i.v., ponieważ mogą one kolidować z zależną od dinutuksymabu beta cytotoksycznością komórkową.

Działania niepożądane - Dinutuksymab beta

Bardzo często: zakażenia (w tym zapalenie płuc, zakażenie skóry, zakażenie wirusem opryszczki, zapalenie rdzenia kręgowego, zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego), zakażenia związane ze sprzętem medycznym, niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, małopłytkowość, nadwrażliwość, zespół uwalniania cytokin, zatrzymanie płynów, ból głowy, rozszerzenie źrenicy, zwężenie źrenicy, obrzęk oka (obrzęk powieki, obrzęk okołooczodołowy), tachykardia, niedociśnienie, zespół przesiąkania włośniczek, niedotlenienie tkanek (hipoksja), kaszel, wymioty, biegunka, zaparcia, zapalenie jamy ustnej, świąd, wysypka, pokrzywka, gorączka, dreszcze, ból, obrzęk obwodowy, obrzęk twarzy, zwiększenie masy ciała, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny.

Często: posocznica, limfopenia, reakcja anafilaktyczna, zmniejszenie apetytu, hipoalbuminemia, hiponatremia, hipokaliemia, hipofosfatemia, hipomagnezemia, hipokalcemia, odwodnienie, pobudzenie, niepokój, neuropatia obwodowa, drgawki, parestezja, zawroty głowy, drżenie, oftalmoplegia, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, zaburzenia akomodacji, nieostre widzenie, światłowstręt, niewydolność serca, zaburzenia czynności lewej komory, płyn w worku osierdziowym, niedociśnienie, skurcz oskrzeli, duszność, niewydolność oddechowa, nacieki w płucach, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, przyspieszony oddech, skurcz krtani, nudności, obrzęk warg, wodobrzusze, wzdęcia brzucha, niedrożność jelit, suchość warg, zapalenie skóry (w tym złuszczające), rumień, suchość skóry, nadmierna potliwość, wybroczyny, reakcja nadwrażliwości na światło, skurcze mięśni, skąpomocz, zatrzymanie moczu, hiperfosfaturia, krwiomocz, białkomocz, reakcja w miejscu podania, zmniejszenie masy ciała, zmniejszenie wskaźnika filtracji kłębuszkowej, hipertriglicerydemia, wydłużenie czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji, wydłużenie czasu protrombinowego, wydłużenie czasu trombinowego.
Niezbyt często: zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, eozynofilia , choroba posurowicza, wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego, zespół tylnej odwracalnej encefalopatii, wstrząs hipowolemiczny, choroba wenookluzyjna, zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy, uszkodzenie komórek wątroby, niewydolność nerek.

Przedawkowanie
Nie odnotowano przypadków przedawkowania dinutuksymabu beta. W przypadku przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe.

Ciąża i laktacja - Dinutuksymab beta

Podczas leczenia i przez 6 mies. po jego zakończeniu kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji.
Brak danych dotyczących stosowania leku u kobiet w ciąży. Ze względu na mechanizm działania może on prawdopodobnie powodować uszkodzenie płodu. Dinutuksymabu beta nie należy stosować u kobiet w ciąży.
Brak danych dotyczących stosowania leku podczas karmienia piersią. Nie wiadomo, czy jest on wydzielany do mleka. W czasie leczenia i przez 6 mies. po podaniu ostatniej dawki nie należy karmić piersią.

Dawkowanie - Dinutuksymab beta

I.v. we wlewie. Przed rozpoczęciem każdego wlewu należy rozważyć premedykację.
Leczenie obejmuje 5 cykli, z których każdy trwa 35 dni. Dawka całkowita na cykl leczenia powinna wynosić 100 mg/m2 pc. Lek można podawać we wlewie ciągłym przez pierwszych 10 dni każdego cyklu (łącznie 240 h) w dawce 10 mg/m2 pc./d z szybkością 2 ml/h lub w postaci 5 wlewów podawanych codziennie przez 8 h w dawce 20 mg/m2 pc. z szybkością 13 ml/h w ciągu pierwszych 5 dni każdego cyklu. W przypadku leczenia skojarzonego z IL-2, należy ją podawać w postaci wstrzyknięć s.c. w dawce 6 × 106 IU/m2 pc./d, przez 2 cykle trwające 5 kolejnych dni, co daje całkowitą dawkę wynoszącą 60 × 106 IU/m2 pc. na cykl leczenia. 1. cykl powinien się rozpocząć 7 dni przed 1. wlewem dinutuksymabu beta, a 2. cykl należy rozpocząć jednocześnie z wlewem dinutuksymabu beta.
Przed rozpoczęciem każdego cyklu leczenia należy dokonać oceny parametrów klinicznych i opóźnić leczenie do czasu uzyskania właściwych wartości: pulsoksymetria >94% podczas oddychania powietrzem atmosferycznym, bezwzględna liczba granulocytów obojętnochłonnych ≥500/µl, liczba płytek krwi ≥20 000/µl, hemoglobina >8,0 g/dl, aktywność ALT i AST <5-krotności GGN, klirens kreatyniny >60 ml/min/1,73 m2 pc.
Szczegółowe informacje dotyczące modyfikacji dawkowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych – patrz: zarejestrowane materiały producenta. Leczenie należy całkowicie odstawić w przypadku wystąpienia anafilaksji 3. lub 4. stopnia, długotrwałej obwodowej neuropatii ruchowej 2. stopnia, neuropatii obwodowej 3. stopnia, zaburzeń dotyczących oczu 3. stopnia, hiponatremii 4. stopnia pomimo właściwej podaży płynów, zespołu przesiąkania włośniczek nawracającego lub 4. stopnia, wymagającego wspomagania oddychania.

Zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby
Brak danych dotyczących leczenia chorych z zaburzeniami czynności nerek i/lub wątroby.

Dzieci
Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania leku u dzieci w wieku <12 mies.

Uwagi dla Dinutuksymab beta

Dinutuksymab beta wywiera silny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Podczas leczenia nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

Preparaty na rynku polskim zawierające dinutuksymab beta

Qarziba (koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji)
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta