medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Piperacylina – jest antybiotykiem, półsyntetyczną penicyliną. Penicyliny zaliczane są do antybiotyków β-laktamowych. Mechanizm działania tych antybiotyków polega na blokowaniu jednego z ostatnich etapów biosyntezy ściany komórkowej bakterii, tzw. transpeptydacji, czyli procesu zasieciowania pierwotnej struktury liniowej, dzięki któremu ściana komórkowa bakterii uzyskuje strukturę trwałą. Dzieje się to dzięki podobieństwu budowy antybiotyku i naturalnych substancji wykorzystywanych do budowy ściany komórkowej przez bakterie. Zahamowanie enzymu transpeptydazy, biorącego udział w tym procesie, skutkuje zahamowaniem budowy ściany komórkowej i następnie rozpadem komórki bakteryjnej. Ze względu na taki mechanizm działania antybiotyki β-laktamowe wykazują najsilniejsze działanie w fazie największego rozwoju bakterii i ich najintensywniejszego wzrostu. Piperacylina charakteryzuje się bardzo szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego (działa na wiele różnych gatunków bakterii). Jest antybiotykiem bakteriobójczym, czyli powodującym zabicie komórki bakteryjnej.
Aby antybiotyk zadziałał skutecznie, musi osiągnąć w miejscu zakażenia stężenie niezbędne do zahamowania wzrostu lub zabicia drobnoustroju chorobotwórczego, a równocześnie stężenie to musi pozostawać bezpieczne dla ludzkich komórek. Jeśli oba te warunki zostają spełnione, mówimy, że dany mikroorganizm jest wrażliwy na antybiotyk, jeśli nie – mamy do czynienia z opornością na antybiotyk. Oporność na antybiotyk może być wrodzona lub nabyta w wyniku mutacji genetycznej bakterii i selekcji szczepów opornych czy poprzez przekazywanie genów oporności między komórkami bakteryjnymi (jest to tzw. transfer horyzontalny). Jednym z istotnych mechanizmów oporności bakterii na antybiotyki β-laktamowe jest rozkład i, co za tym idzie, unieczynnienie antybiotyku za pośrednictwem enzymów, zwanych β-laktamazami. Zjawisku temu można zapobiegać poprzez podawanie wraz z antybiotykiem substancji wykazujących zdolność hamowania tych enzymów. Substancje te nazywa się inhibitorami β-laktamaz. Zaliczają się do nich m.in. kwas klawulanowy, sulbaktam i tazobaktam. Substancje te łączą się trwale ze strukturami enzymu rozkładającego antybiotyk i unieczynniają go, umożliwiając tym samym działanie antybiotyku. Piperacylina należy do penicylin wrażliwych na działanie β-laktamaz, dlatego w leczeniu zakażeń wykorzystywane są również preparaty zawierające piperacylinę i tazobaktam.
Działanie bakteriobójcze antybiotyków β-laktamowych zależy od czasu, w którym stężenie leku w miejscu zakażenia będzie utrzymywało się na odpowiednio wysokim poziomie.
Po zastosowaniu antybiotyków β-laktamowych u niektórych chorych mogą wystąpić reakcje alergiczne. Mogą one występować w postaci reakcji skórnych (takich jak wysypka, świąd, pokrzywka), rzadziej w postaci nasilonych zmian (np. obrzęków, pęcherzowego czy złuszczającego zapalenia skóry). Reakcje alergiczne mogą niekiedy obejmować cały organizm i prowadzić nawet do zagrażającego życiu wstrząsu anafilaktycznego. Poważne reakcje alergiczne występują częściej po podaniu dożylnym niż po podaniu doustnym. W przypadku wystąpienia reakcji alergicznych po przyjęciu antybiotyku należy szybko zwrócić się o poradę do lekarza, ponieważ może zachodzić konieczność zaprzestania stosowania tego antybiotyku i zamiany na inny oraz wdrożenia dodatkowego leczenia alergii. Alergia na jedną z penicylin wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia reakcji alergicznej na inny lek z grupy β-laktamów. Co ważne, reakcje nadwrażliwości mogą pojawić się już podczas pierwszego zastosowania antybiotyku jak i w przypadku kolejnych podań.
Piperacylina (jako pojedynczy lek lub w skojarzeniu z tazobaktamem) stosowana jest w leczeniu zakażeń w obrębie jamy brzusznej (w tym zakażenia wątroby i dróg żółciowych oraz zakażenia okołooperacyjne), zakażeń dróg moczowych, zakażeń ginekologicznych, posocznicy, zakażeń dolnych dróg oddechowych, zakażeń skóry i tkanek miękkich, zakażeń kości i stawów, zakażeń mieszanych, zakażeń u osób z neutropenią, rzeżączki (szczepy niewytwarzające β-laktamazy), niepowikłanego rzeżączkowego zapalenia cewki moczowej. Ponadto stosowana jest w zapobieganiu zakażeniom okołooperacyjnym w przypadku zabiegów w obrębie jamy brzusznej lub ginekologicznych.
Po podaniu doustnym nie wchłania się z przewodu pokarmowego, dlatego podawana jest dożylnie lub domięśniowo. Po wstrzyknięciu domięśniowym maksymalne stężenie w osoczu osiąga po ok. 30 min. Podobnie jak inne penicyliny, piperacylina wydalana jest w 60–80% w formie czynnej przez nerki, pozostała część jest wydalana z żółcią. Biologiczny okres półtrwania wynosi ok. 50 min.
Więcej szczegółowych informacji znajduje się w opisach preparatów.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
