Nie ma systemu, który by pilnował, by lekarze nie dyżurowali ponad siły. Za to każdego miesiąca pojawiają się problemy z dopięciem grafiku oddziału ratunkowego tak, by na dyżurze było trzech lekarzy, albo chociaż dwóch. Mimo atrakcyjnych zarobków chętnych wciąż nie jest zbyt wielu. I dlatego jeśli ktoś zgadza się wziąć dyżur 48-godzinny, pracodawca przymyka oko – mówi lekarz pracujący na SOR-ze w rozmowie z portalem gazeta.pl.
- Teraz, jeśli pojawiają się kolejne propozycje dyżurów, odmawiam. Długo dochodziłem do tego, żeby pracować mniej niż 350 godzin. Ale w pierwszych latach pracy dyżurowałem nawet po 400 godzin w miesiącu. Bywało, że w tygodniu miałem jedną dobę wolnego łącznie. Teraz, jeśli pojawiają się kolejne propozycje dyżurów, odmawiam. Mówię, że chcę odpocząć. Mam swoje życie prywatne (...). Znam przypadki, gdy z powodu braków kadrowych lekarz dyżurował przez trzy doby z rzędu. Oczywiście w ostatniej był już, że tak powiem, nieużyteczny. Zawsze jednak ostatecznie jest to kwestia wyboru samego lekarza – mówi lekarz.
- Tylko 20 procent osób przychodzących na SOR rzeczywiście powinno się u nas znaleźć. Reszta zgłasza się z problemami, w których winni pomóc lekarze rodzinni – ocenia.
Postulaty rządzących, że pacjent na SOR-ze ma czekać do 60 minut, ocenia jako nierealne. - Czasem tyle potrzeba na rejestrację i sporządzenie karty pacjenta oraz na przejście przez triaż. Poza tym nie ma wystarczającej liczby lekarzy i pielęgniarek. Wreszcie - nie ma ku temu żadnego uzasadnienia medycznego. Nigdzie na świecie to tak nie wygląda – dowodzi.
Wskazuje na coraz częstszą agresję pacjentów wobec lekarzy. – To, w jaki sposób niektórzy pacjenci zwracają się dziś do lekarzy, w latach 80. byłoby nie do pomyślenia. Kiedyś nawet ludzie z rynsztoka czuli przed lekarzami respekt. Dzisiaj obrażają nas osoby z wyższym wykształceniem.
