Co obejmuje pojęcie „łańcuch przeżycia" w przypadku osób z udarem mózgu w Kanadzie?

22.05.2018
Prof. Wiesław Oczkowski
Rozmowa została zarejestrowana w trakcie McMaster International Review Course in Medicine (MIRCIM) w Krakowie w 2017 r.

Prof. Wieslaw Oczkowski – światowej sławy neurolog specjalizujący się w zagadnieniu udaru mózgu, ekspert w dziedzinie EBM, od ponad 20 lat redaktor American College of Physicians Journal Club, dyrektor medyczny Central South Regional Stroke Program, orędownik zintegrowanego modelu opieki na oddziale udarowym, przewodniczący Professional Education Committee of the Heart and Stroke Foundation of Ontario, wykładowca McMaster University.

Wiesław Oczkowski: ”Łańcuch przeżycia” to bardzo ciekawe pojęcie. Szczerze mówiąc, kiedy poproszono mnie o udzielenie odpowiedzi na kilka pytań podczas tej konferencji, musiałem sprawdzić, co to jest dokładnie. Wydaje się, że pojęcie to jest powszechniej znane w Stanach Zjednoczonych, nie zaś w Kanadzie, i znacznie powszechniej stosowane w przypadku osób z chorobami kardiologicznymi. Ale faktycznie, można mówić o „łańcuchu przeżycia” u osoby z udarem mózgu. W tym przypadku ważne jest przeżycie oraz zmniejszenie powikłań, ponieważ różnica między udarem mózgu a chorobą kardiologiczną (i wieloma innymi chorobami) polega na tym, że w leczeniu chodzi nie tylko o zapobieganie zgonom, ale też o profilaktykę niepełnosprawności.

"Łańcuch przeżycia" w przypadku osoby z udarem mózgu obejmuje edukację społeczeństwa, tak aby każdy mógł rozpoznać objawy ostrzegawcze zbliżającego się udaru mózgu. Jego początek stanowi okres przed przybyciem zespołu ratownictwa medycznego, który ma stwierdzić, czy u danej osoby doszło do udaru mózgu, a następnie przetransportować ją do placówki leczenia udarów o odpowiednim stopniu referencyjności – pierwszym lub wyżej. „Łańcuch przeżycia” obejmuje więc zespół ratownictwa medycznego , który rozpoznaje udar mózgu, a następnie wdraża programy leczenia w ramach usług szpitalnych.

Kolejne ogniwo w „łańcuchu przeżycia” stanowi przyjęcie chorego na oddział udarowy w celu uzyskania jak najlepszych wyników leczenia. Tak więc chory trafia kolejno na oddział ostrego leczenia udaru mózgu, następnie do ośrodka rehabilitacji poudarowej, a później do ośrodka rehabilitacji ambulatoryjnej, jeśli nadal wymaga rehabilitacji, i dopiero wtedy następuje jego ponowna integracja ze społeczeństwem. Dla osoby z udarem mózgu jest to więc długi „łańcuch”, mający swój początek w świadomości społecznej; jego ostatnie ogniwo stanowi ponowna integracja ze społeczeństwem.