Ministerstwo Zdrowia udostępniło Medycynie Praktycznej pełną treść tzw. raportu ds. absurdów. W jego tworzeniu współuczestniczyli także nasi Czytelnicy, a MP obszernie relacjonowała przebieg prac.
Fot. pixabay.com
Autorzy raportu podkreślają, że praca ich zespołu nie obejmowała jedynie identyfikacji absurdów, ale także różnych kwestii utrudniających funkcjonowanie ochrony zdrowia. Nie zajmowali się sprawami finansowymi i systemowymi, bo nie obejmował tego mandat zespołu. Znacznie częściej niż propozycje nowych regulacji w raporcie można znaleźć postulaty wykreślenia obowiązujących przepisów. Autorzy uznają, że system ochrony zdrowia jest w Polsce zdecydowanie przeregulowany.
W raporcie znalazła się za to istotna część z postulatami ograniczenia sprawozdawczości dla najróżniejszych instytucji publicznych (autorzy chcą, by to instytucje wymieniały się danymi, a nie oczekiwały danych od lekarzy i dyrektorów przychodni). Zdaniem autorów raportu te dane, które nie są poddawane bieżącej analizie, nie są w ogóle potrzebne i tylko marnują ograniczone zasoby i potencjał pracowników ochrony zdrowia.
W części dotyczącej relacji z płatnikiem NFZ znalazły się m.in. postulaty zrównania praw NFZ i świadczeniodawców (objęcie świadczeniodawców takimi zasadami, jakie obowiązują w obrocie gospodarczym, czyli określanie zakresu kontroli i prowadzenie równocześnie tylko jednej kontroli, wyrównanie okresu przedawnienia roszczeń: NFZ może domagać się zwrotu nienależnie pobranych środków przez 10 lat, świadczeniodawca może o nie występować tylko przez trzy lata.
Poza tym w raporcie są części dotyczące nadzoru nad świadczeniodawcami (np. sanitarno-epidemiologicznego, dotyczącego gospodarki odpadami, prawa atomowego). W tej części są m.in. postulaty uproszczenia przepisów dotyczących np. sprzętu radiologicznego używanego w gabinetach (instrukcja którą musi przeczytać i stosować lekarz dentysta liczy obecnie… kilka tysięcy stron), a także propozycja zmiany budzącego kontrowersje zapisu, że za odpady medyczne odpowiada podmiot oddający odpady do czasu ich utylizacji (a nie do czasu przekazania ich wyspecjalizowanej firmie).
Odrębną część stanowią wymienione uciążliwe przepisy ustawy o działalności leczniczej i prawa farmaceutycznego. W tej części są też przepisy już zmieniane, np. o zgłaszaniu do NFZ aktualnej liczby lekarzy i pielęgniarek – raz na trzy miesiące (mimo że ta liczba wynika z zapisów umowy z Funduszem).
W końcu w odrębnej części uwzględniono rozwiązania utrudniające kształcenie dyplomowe i podyplomowe (nie tylko lekarzy, ale też innych pracowników medycznych) i proces uzyskiwania akredytacji. Głównym postulatem z tego obszaru jest dopuszczenie lekarzy odbywających specjalizację do wykonywania gwarantowanych świadczeń medycznych.
Do budzących największe emocje zaleceń raportu należy „głęboka przebudowa” instytucji Rzecznika Praw Pacjenta. Członkowie zespołu komentowali wcześniej w rozmowach z MP, że ta instytucja nie spełniła swojej funkcji, ma charakter represyjny i bardziej utrudnia działanie ochrony zdrowia, niż wspiera pacjentów.
W niektórych obszarach (wtedy, gdy materia okazała się zbyt specjalistyczna lub zbyt szeroka dla działającego zaledwie kilka miesięcy zespołu) znalazły się propozycje prowadzenia dalszych prac przez wyspecjalizowane tematycznie gremia. Autorzy raportu wskazują szczególnie na statystykę medyczną (poświęcili jej odrębny rozdział wśród „absurdów”), pakiet onkologiczny (lub szerzej: dostęp do leczenia onkologicznego), wymagania dotyczące kwalifikacji i liczby personelu wskazane w rozporządzeniach koszykowych, jak również wymagania dotyczące sprzętu i pomieszczeń wynikające z tego rozporządzenia. Zdaniem autorów te ostatnie nie poprawiają bezpieczeństwa pacjentów, a tylko narażają świadczeniodawców na dodatkowe, zbędne koszty.
Zwracają też uwagę, że wiele restrykcyjnych rozwiązań organizacyjnych wprowadzanych „dla dobra pacjenta” nie jest poddawane dalszej analizie. Z reguły ich autorzy nie biorą pod uwagę, że ich realizacja po prostu kosztuje, a czas przeznaczany przez personel administracyjny, pielęgniarki i samych lekarzy na realizację „obowiązków dodatkowych” powinien być poświęcony pacjentowi.
Istotnym postulatem jest też dokończenie informatyzacji ochrony zdrowia – obejmującej zarówno identyfikację pacjenta i udzielanych mu świadczeń, jak identyfikację profesjonalistów medycznych: lekarzy, pielęgniarek i innych osób uczestniczących w systemie. Znacznie ograniczyłoby to biurokrację. Autorzy raportu apelują o kontynuację prac nad tym zagadnieniem – albo przez wyspecjalizowany zespół, albo bezpośrednio przez resort.
Zespół pracował nad przepisami już obowiązującymi – stąd w raporcie jest cały rozdział poświęcony relacjom z Narodowym Funduszem Zdrowia, mimo że rząd deklaruje, że ta instytucja zostanie wkrótce zlikwidowana.
Taka konstrukcja ma też wymiar polityczny – pozwoli ministerstwu pochwalić się rozwiązaniem części „absurdów” wymienionych w raporcie – niezależnie od tego, że część zmian resort zdrowia zamierzał i tak wprowadzić, bez względu na wynik konsultacji społecznych.
Jeszcze w tym tygodniu resort zdrowia chce przekazać informację o rozpoczętych pracach legislacyjnych obejmujących informacje wskazane w raporcie.
Zapraszamy do zapoznania się z raportem (liczy ponad 130 stron) i komentowania interesujących Państwa zagadnień pod tekstem lub wysyłania komentarzy na adres: kurier.redakcja@mp.pl
Raport dot. możliwości uproszczenia regulacji dot. wykonywania działalności leczniczej
