Zasady korzystania z transportu sanitarnego nie uległy zmianie i określają je przepisy art. 41 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1510). Na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego świadczeniobiorcy przysługuje bezpłatny przejazd na leczenie do najbliższego podmiotu leczniczego udzielającego świadczeń we właściwym zakresie i z powrotem z wykorzystaniem transportu sanitarnego w przypadku dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej korzystanie ze środków transportu publicznego. W innych przypadkach przejazd na planowane leczenie środkami transportu sanitarnego na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego świadczeniobiorcy przysługuje odpłatnie lub za częściową odpłatnością.
Fot. istockphoto.com
Częściowa odpłatność w wysokości 60% kosztu transportu (40% pokrywane jest ze środków publicznych) obowiązuje w przypadku:
- chorób krwi i narządów krwiotwórczych
- chorób nowotworowych
- chorób oczu
- chorób przemiany materii
- chorób psychicznych i zaburzeń zachowania
- chorób skóry i tkanki podskórnej
- chorób układu krążenia
- chorób układu moczowo-płciowego
- chorób układu nerwowego
- chorób układu oddechowego
- chorób układu ruchu
- chorób układu pokarmowego
- chorób układu wydzielania wewnętrznego
- chorób zakaźnych i pasożytniczych
- urazów i zatruć
- wad rozwojowych wrodzonych, zniekształceń i aberracji chromosomowych,
gdy ze zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego wynika, że świadczeniobiorca jest zdolny do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale wymaga przy korzystaniu ze środków transportu publicznego pomocy innej osoby lub środka transportu publicznego dostosowanego do potrzeb osób niepełnosprawnych.1
Osobie niepełnosprawnej w stopniu znacznym przysługuje transport do szpitala na planową hospitalizację, tylko jeśli jest to pacjent z dysfunkcją narządu ruchu uniemożliwiającą korzystanie ze środków transportu publicznego. Jednak nie każda niezdolność do samodzielnej egzystencji kwalifikująca pacjenta do uzyskania orzeczenia o znacznej niepełnosprawności występuje łącznie z dysfunkcją narządu ruchu (niepełnosprawność może być spowodowana innego rodzaju naruszeniem sprawności organizmu, bez istotnej dysfunkcji narządu ruchu). Kryterium uzyskania bezpłatnego transportu sanitarnego nie jest orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, lecz dysfunkcjonalność narządu ruchu uniemożliwiająca korzystanie ze środków transportu publicznego. Jeśli pacjent wymaga więc środka transportu publicznego dostosowanego do potrzeb osób niepełnosprawnych lub jest wprawdzie zdolny do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale wymaga przy korzystaniu ze środków transportu publicznego pomocy innej osoby, korzysta tylko z dofinansowania ze środków publicznych do kosztu transportu sanitarnego, pod warunkiem że choruje na co najmniej jedną chorobę z 16 wyżej wymienionych grup chorób.
