Myleran - tabletki powlekane

Substancją czynną preparatu jest busulfan, lek przeciwnowotworowy o działaniu alkilującym. Alkilacja jest reakcją chemiczną, podczas której grupa alkilowa zostaje przeniesiona z jednej cząsteczki na inną. Alkilacja makrocząsteczek biologicznych, w szczególności DNA, prowadzi do ich chemicznej modyfikacji. Powoduje powstawanie nieprawidłowych wiązań chemicznych w cząsteczce DNA, które blokują proces replikacji oraz transkrypcji (syntezy DNA i RNA). W konsekwencji podziały komórek zostają zahamowane i następuje śmierć komórki. Działanie preparatu dotyczy szczególnie komórek szybko dzielących się (w których mechanizmy naprawy DNA są niewystarczające). Busulfan wykazuje wybiórcze działanie w stosunku do granulocytów i ogranicza granulopoezę. Skutecznie zmniejsza całkowitą masę granulocytową. Jest stosowany doustnie przede wszystkim w chemioterapii nowotworów układu krwiotwórczego.

Preparat jest wskazany:

• w leczeniu kondycjonującym przed przeszczepieniem komórek macierzystych układu krwiotwórczego u chorych, u których skojarzone stosowanie dużych dawek busulfanu i cyklofosfamidu zostało uznane za najlepszą dostępną opcję terapeutyczną

• w leczeniu paliatywnym w przewlekłej fazie przewlekłej białaczki szpikowej

• w celu uzyskania długotrwałej remisji przewlekłej czerwienicy prawdziwej, zwłaszcza w przypadku znacznej nadpłytkowości

• w leczeniu niektórych przypadków nadpłytkowości samoistnej i mielofibrozy.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Nie stosować, jeżeli we wcześniejszym okresie leczenia obserwowano oporność na busulfan.

O ile to możliwe, należy unikać stosowania preparatu w ciąży, szczególnie w I trymestrze. Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane w okresie karmienia piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzenie określonych badań kontrolnych.

Preparat jest lekiem cytotoksycznym. Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

Należy postępować zgodnie z wytycznymi dotyczącymi stosowania leków cytotoksycznych. Kontakt skóry z tabletkami nie stwarza zagrożenia, o ile nie została naruszona zewnętrzna warstwa powlekająca. Tabletek nie należy dzielić.

Nie zaleca się stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje z powodu ryzyka wystąpienia uogólnionej choroby poszczepiennej, mogącej spowodować zgon.

Wystąpienie toksycznego działania na układ oddechowy jest wskazaniem do przerwania stosowania preparatu.

Nie należy stosować preparatu u chorych po wcześniejszej (niedawnej) radioterapii lub równolegle z radioterapią. Radioterapia powoduje nasilenie działań toksycznych preparatu na układ oddechowy.

Preparat jest nieskuteczny po wystąpieniu transformacji blastycznej.

W przypadku konieczności zastosowania znieczulenia ogólnego u chorych, u których podejrzewane jest wystąpienie toksycznego działania na układ oddechowy, stężenie wdychanego tlenu powinno być utrzymywane na możliwie najniższym bezpiecznym poziomie. Po zabiegu czynność układu oddechowego chorego powinna pozostawać pod kontrolą.

U chorych na przewlekłą białaczkę szpikową często występuje zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi i w moczu (hiperurykemia i hiperurykozuria), co wiąże się z ryzykiem wystąpienia nefropatii moczanowej. Stężenie kwasu moczowego powinno zostać wyrównane przed rozpoczęciem stosowania preparatu. Podczas leczenia należy spożywać odpowiednie ilości płynów, konieczne do zapewnienia odpowiedniego przesączania kłębuszkowego. Wskazana jest kontrola objętości oddawanego moczu i regularne badania stężenia kwasu moczowego we krwi oraz ewentualne leczenie profilaktyczne (allopurynol).

Busulfan jest metabolizowany głównie w wątrobie, dlatego należy zachować ostrożność u chorych z zaburzeniami czynności wątroby.

Itrakonazol lub metronidazol może nasilać toksyczne działania preparatu. W razie konieczności równoległego stosowania standardowych dawek busulfanu i któregokolwiek z ww. leków należy zachować ostrożność. Wskazane są cotygodniowe badania morfologii krwi. Stosowanie dużych dawek busulfanu i itrakonazolu jest dopuszczone jedynie w sytuacji, gdy lekarz uzna to za konieczne po wcześniejszej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. Nie zaleca się równoległego stosowania dużych dawek busulfanu i metronidazolu.

W okresie leczenia konieczna jest regularna kontrola morfologii krwi, aby zapobiec wystąpieniu nieodwracalnego zahamowania czynności szpiku (aplazji szpiku kostnego).

W przypadku przeszczepu komórek macierzystych wymagane jest stosowanie dużych dawek busulfanu. W razie potrzeby może być wskazane profilaktyczne stosowanie leków przeciwdrgawkowych (zalecane są benzodizaepiny, a nie fenytoina).

Wcześniejsza radioterapia, przyjęcie więcej niż 3 cykli chemioterapii lub wcześniejszy przeszczep komórek progenitorowych zwiększa ryzyko wystąpienia choroby zarostowej żył wątrobowych, ciężkiego powikłania związanego ze stosowaniem busulfanu.

W leczeniu z zastosowaniem dużych dawek busulfanu oraz cyklofosfamidu, przyjęcie cyklofosfamidu nie wcześniej niż po upływie 24 godzin od podania ostatniej dawki busulfanu zmniejsza ryzyko wystąpienia działań toksycznych związanych z chemioterapią, w tym zespołu zamknięcia żył wątrobowych.

Busulfan wykazuje działanie potencjalnie rakotwórcze. Stosowanie preparatu wiąże się z ryzykiem wystąpienia wtórnych nowotworów (zmiany dysplastyczne nabłonka, białaczki i wiele nowotworów złośliwych), szczególnie w przypadku leczenia długotrwałego. Przed zaleceniem preparatu, lekarz rozważy stosunek ryzyka działania rakotwórczego do oczekiwanych korzyści. Dotyczy to zwłaszcza wskazań w czerwienicy prawdziwej lub nadpłytkowości samoistnej, szczególnie u osób młodych. Zawsze należy stosować możliwie najkrótsze cykle leczenia.

Busulfan wykazuje działanie genotoksyczne i mutagenne.

Leczenie może spowodować niepłodność i zaburzenia płodności, w tym zahamowanie czynności jajników, zanik miesiączki i zaburzenia spermatogenezy. Mężczyźni, którzy w przyszłości zamierzają zostać ojcami, powinni skonsultować się z lekarzem w sprawie możliwości zebrania i przechowywania nasienia pobranego przed rozpoczęciem leczenia.

Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu:

• preparat zawiera laktozę; osoby z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy, nie powinny stosować tego preparatu.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Nie ma danych dotyczących wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać tabletek powlekanych do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Leczenie może być prowadzane wyłącznie pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu leków cytotoksycznych. Lekarz indywidualnie ustali dawkowanie, w zależności od wskazania i sytuacji klinicznej.

Leczenie kondycjonujące przed przeszczepieniem komórek macierzystych układu krwiotwórczego (zalecane jest monitorowanie stężenia busulfanu):

Dorośli: 1 mg/kg masy ciała co 6 godzin, przez 4 dni, rozpoczynając 7 dni przed przeszczepieniem.

Dzieci i młodzież: dawka skumulowana wynosi 480–600 mg/m2 powierzchni ciała, schemat dawkowania 30–37,5 mg/m2 powierzchni ciała co 6 godzin, przez 4 dni, rozpoczynając 7 dni przed przeszczepieniem.

Przewlekła białaczka szpikowa:

Indukcja remisji u dorosłych: 0,06 mg/kg masy ciała na dobę (preparat może być przyjmowany w dawce pojedynczej); dawka maksymalna wynosi 4 mg na dobę. Lekarz dostosuje dawkowanie w zależności od reakcji na leczenie. Co najmniej raz w tygodniu należy kontrolować morfologię krwi.

Leczenie podtrzymujące u dorosłych: zwykle 0,5–2 mg na dobę, niekiedy znacznie mniejsze dawki; leczenie podtrzymujące może być stosowane w sposób ciągły lub włączane, gdy liczba krwinek białych zwiększy się do określonego poziomu lub gdy ponownie wystąpią objawy choroby. Morfologię krwi należy kontrolować co najmniej raz na 4 tygodnie.

W leczeniu skojarzonym stosuje się mniejsze dawki.

Czerwienica prawdziwa:

Zwykle 4–6 mg na dobę, przez 4–6 tygodni; kolejne cykle stosuje się po wystąpieniu nawrotu choroby; lekarz może też prowadzić leczenie podtrzymujące z zastosowaniem mniejszych dawek. Podczas leczenia należy kontrolować morfologię krwi, szczególnie liczbę płytek krwi.

Niektóre przypadki nadpłytkowości samoistnej i mielofibrozy:

Zwykle 2–4 mg na dobę; należy ściśle kontrolować morfologię krwi (parametry morfologii krwi mogą wskazywać na konieczność przerwania leczenia).

Sposób przyjmowania:

Tabletki należy połykać w całości, popijając wodą. Nie należy dzielić tabletek. Leczenie może być prowadzone w sposób ciągły lub cykliczny, w zależności od sytuacji klinicznej i wskazania.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Jeżeli jest to tylko możliwe, należy unikać stosowania preparatu w ciąży, szczególnie w I trymestrze. Lekarz rozważy potencjalne zagrożenie dla płodu i oczekiwane korzyści dla matki.

Kobiety w wieku rozrodczym nie powinny zachodzić w ciążę, a mężczyźni w wieku rozrodczym nie powinni starać się o poczęcie dziecka. Osoby w wieku rozrodczym (kobiety i mężczyźni) powinny skonsultować się z lekarzem w sprawie stosowania skutecznej metody zapobiegania ciąży w okresie leczenia i przez pewien czas po jego zakończeniu.

Preparat może powodować niepłodność i zaburzenia płodności (u obu płci).

Preparat jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Nie zaleca się stosowania szczepionek zawierających żywe drobnoustroje z powodu ryzyka wystąpienia uogólnionej choroby poszczepiennej, mogącej spowodować zgon.

Stosowanie innych leków cytotoksycznych może powodować sumowanie się działań toksycznych na układ oddechowy.

U dzieci i młodzieży leczonych z zastosowaniem skojarzenia busulfan i melfalan, podawanie melfalanu wcześniej niż po upływie 24 godzin od ostatniej dawki busulfanu może wpłynąć na wystąpienie objawów toksyczności.

Podawanie fenytoiny chorym leczonym dużymi dawkami busulfanu może powodować zmniejszenie tzw. efektu mieloablacyjnego (działania polegającego na niszczeniu komórek krwiotwórczych szpiku).

Itrakonazol oraz metronidazol wpływają na zwiększenie stężenia busulfanu we krwi oraz nasilenie jego toksyczności. Stosowanie dużych dawek busulfanu i itrakonazolu jest dopuszczone jedynie w sytuacji, gdy lekarz uzna to za konieczne po wcześniejszej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. Nie zaleca się równoległego stosowania dużych dawek busulfanu i metronidazolu.

W leczeniu z zastosowaniem dużych dawek busulfanu oraz cyklofosfamidu, przyjęcie cyklofosfamidu nie wcześniej niż po upływie 24 godzin od ostatniej dawki busulfanu zmniejsza ryzyko wystąpienia działań toksycznych związanych z chemioterapią, w tym zespołu zamknięcia żył wątrobowych.

Paracetamol może zmniejszać klirens busulfanu.

W przypadku stosowania busulfanu i deferazyroksu należy regularnie kontrolować stężenie busulfanu w osoczu; konieczne może być dostosowanie dawkowania.

Jak każdy lek, również Myleran może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Nasilenie działań niepożądanych preparatu może być większe, jeżeli jest on podawany w skojarzeniu z innymi chemioterapeutykami.

Toksyczne działanie preparatu na płuca, zarówno w przypadku stosowania dawek konwencjonalnych jak i dużych dawek, może objawiać się: suchym kaszlem, dusznością i niedotlenieniem na skutek zaburzeń czynności płuc. Radioterapia nasila toksyczny wpływ preparatu na układ oddechowy i może zaostrzyć związane ze stosowaniem busulfanu uszkodzenia płuc.

Bardzo często zależne od dawki zahamowanie czynności szpiku, leukopenia (zmniejszenie liczby krwinek białych [leukocytów]) i małopłytkowość. Po zastosowaniu dużych dawek bardzo często: idiopatyczne zapalenie płuc (nieinfekcyjne, rozlane zapalenie płuc), nudności i wymioty, biegunka, owrzodzenie jamy ustnej, zwiększenie stężenia bilirubiny, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zespół zamknięcia żył wątrobowych, zwłóknienie dróg żółciowych, martwica komórek wątrobowych, zahamowanie czynności jajników, zaburzenia dojrzewania u dziewczynek, brak miesiączki z objawami menopauzalnymi, zaburzenia spermatogenezy, atrofia jąder, niepłodność.

Często: białaczka wtórna, po długotrwałym stosowaniu śródmiąższowe zapalenie płuc, niekiedy prowadzące do włóknienia płuc, przebarwienia skórne. Po zastosowaniu dużych dawek często: ostre zaburzenia sercowo-naczyniowe (tamponada serca) u chorych z talasemią, łysienie, krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego w leczeniu skojarzonym z cyklofosfamidem.

Niezbyt często: zaburzenia czynności jajników, brak miesiączki z objawami menopauzalnymi.

Rzadko: niedokrwistość aplastyczna (niekiedy nieodwracalna), zmiany w soczewkach i zaćma, nudności, wymioty, biegunka, owrzodzenie jamy ustnej, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenia czynności wątroby, żółtaczka, zwłóknienie dróg żółciowych, łysienie, pokrzywka, rumień wielopostaciowy, rumień guzowaty, porfiria nieostra, wysypka, suchość i wrażliwość skóry z całkowitym zahamowaniem wydzielania potu, zespół Sjögrena, nabłonkowe zmiany dysplastyczne (dysplazja nabłonka szyjki macicy, nabłonka oskrzeli i inne). Po zastosowaniu dużych dawek rzadko: drgawki, ścieńczenie rogówki (po przeszczepieniu szpiku), zwiększona reakcja skórna na radioterapię.

Bardzo rzadko: miastenia, ginekomastia.

Z nieznaną częstością: hipoplazja zębów, po długotrwałym stosowaniu zespół objawów przypominających niewydolność kory nadnerczy, w tym osłabienie, zmęczenie, anoreksja, zmniejszenie masy ciała, nudności, wymioty i przebarwienia skóry.