Dysport - proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań

Spastyczność ogniskowa kończyn dolnych u dzieci w wieku ≥2 lat z mózgowym porażeniem dziecięcym. I.m. Dawkowanie indywidualne. Całkowitą jednorazową dawkę leku należy podzielić między spastyczne mięśnie kończyn dolnych, jeśli to możliwe, dawka leku na jeden mięsień powinna również zostać podzielona na >1 miejsce podania; maks. objętość leku we wstrzyknięciu, podana w jedno miejsce, nie może przekraczać 0,5 ml. Zalecany zakres dawki na mięsień na kończynę dolną to 3–15 j./kg mc. Maks. dawka jednorazowa wynosi 15 j./kg mc./kończynę. Całkowita dawka jednorazowa nie powinna przekraczać 1000 j. lub 30 j./kg mc. – należy wybrać mniejszą z tych dawek. Kolejne podanie leku powinno nastąpić, gdy poprawa kliniczna po poprzednim podaniu zacznie się zmniejszać, jednak nie wcześniej niż po upływie 12 tyg. od poprzedniego podania; w badaniach, dla większości pacjentów okres ten wynosił 16–22 tyg., jednak u niektórych poprawa kliniczna utrzymywała się do 28 tyg. Stopień i wzorzec spastyczności w czasie kolejnego podania leku może wymagać zmiany dawki i/lub miejsca jej podania (inny mięsień).
Spastyczność ogniskowa kończyn górnych u dzieci w wieku ≥2 lat z mózgowym porażeniem dziecięcym. I.m. Dawkowanie indywidualne. Całkowitą jednorazową dawkę leku należy podzielić między spastyczne mięśnie kończyn górnych; maks. objętość leku we wstrzyknięciu, podana w jedno miejsce, nie może przekraczać 0,5 ml. Zalecany zakres dawki na mięsień na kończynę górną to 0,5–6 j./kg mc. Maks. dawka jednorazowa wynosi 16 j./kg mc./kończynę. Całkowita dawka jednorazowa nie powinna przekraczać 640 j. lub 16 j./kg mc. w przypadku jednostronnego podania i 840 j. lub 21 j./kg mc. przy podaniu obustronnym; zawsze należy wybrać mniejszą z tych dawek. Kolejne podanie leku powinno nastąpić, gdy poprawa kliniczna po poprzednim podaniu zacznie się zmniejszać, jednak nie wcześniej niż po upływie 16 tyg. od poprzedniego podania; w badaniach, dla większości pacjentów okres ten wynosił 16–28 tyg., jednak u niektórych poprawa kliniczna utrzymywała się 34 tyg. lub dłużej. Stopień i wzorzec spastyczności w czasie kolejnego podania leku może wymagać zmiany dawki i/lub miejsca jej podania (inny mięsień).
Spastycznosć ogniskowa kończyn górnych i dolnych u dzieci w wieku ≥2 lat z mózgowym porażeniem dziecięcym. I.m. Całkowita dawka jednorazowa nie powinna przekraczać 1000 j. lub 30 j./kg mc., należy wybrać mniejszą z tych dawek. Ponowne podanie należy rozważyć, gdy efekt uzyskany dzięki poprzedniej sesji leczenia ulegnie zmniejszeniu, jednak nie wcześniej niż po upływie 12–16 tyg. od poprzedniego podania. Optymalny czas powinien zostać dobrany na podstawie progresji choroby i odpowiedzi na leczenie.
Leczenie nietrzymania moczu u osób dorosłych z neurogenną nadreaktywnością wypieracza spowodowaną uszkodzeniem rdzenia kręgowego (urazowym lub nieurazowym) lub stwardnieniem rozsianym, u których regularnie wykonywane jest czyste cewnikowanie przerywane. Dorośli. 600 j. podzielone na 30 iniekcji do mięśnia wypieracza równomiernie rozmieszczonych w jego obrębie, z ominięciem trójkąta pęcherza. W przypadku niedostatecznej odpowiedzi na leczenie lub u pacjentów z ciężką postacią choroby (np. w zależności od nasilenia objawów przedmiotowych i podmiotowych i/lub parametrów urodynamicznych) można zastosować dawkę 800 j. Początek działania zwykle obserwuje się w ciągu 2 tyg. od podania. Leczenie należy powtórzyć po ustąpieniu efektu terapeutycznego, jednak nie wcześniej niż 12 tyg. po poprzedniej iniekcji. Mediana czasu do ponownego podania obserwowana w badaniach klinicznych wynosiła 39–47 tyg., jednak czas trwania odpowiedzi może być dluższy (>40% pacjentów nie było ponownie leczonych w ciągu 48 tyg.).
Kurczowy kręcz szyi. Dorośli. I.m. Dawka początkowa 500 j. w daw. podz., w 2–3 najaktywniejsze mięśnie szyi; dawka podtrzymująca 250–1000 j.; dawka maks. 1000 j. Skuteczność terapeutyczną obserwuje się po ok. 1 tyg.; wstrzyknięcia powtarza się zwykle co 16 tyg., nie częściej jednak niż co 12 tyg. Szczegółowe informacje o dawkowaniu w przypadku towarzyszącej rotacji, przechylenia głowy, uniesienia ramion i w innych postaciach kręczu szyi –patrz: zarejestrowane materiały producenta. U osób ze zmniejszoną masą mięśniową szyi oraz u osób w podeszłym wieku może zachodzić potrzeba zmniejszenia dawki.
Obustronny kurcz powiek. Połowiczy kurcz twarzy. Dorośli. S.c. W leczeniu samoistnego łagodnego kurczu powiek skuteczna jest dawka 40 j. na jedno oko; po podaniu dawki 80 j. na jedno oko działanie utrzymuje się dłużej. Podawać przyśrodkowo (10 j.) i bocznie (10 j.) w stosunku do połączenia części powiekowej i oczodołowej zarówno w górną, jak i dolną część mięśnia okrężnego każdego oka, unikać podania w pobliżu dźwigacza powieki górnej. Początek działania po 2–4 dniach, maks. efekt zazwyczaj po 2 tyg. Powtarzać co 12 tyg. lub w miarę potrzeby, ale nie częściej niż co 12 tyg. W przypadku niewystarczającej odpowiedzi na leczenie kolejną dawkę można zwiększyć do 60, 80 lub 120 j. Maks. dawka nie może przekraczać 120 j./oko. W przypadku jednostronnego kurczu powiek lub połowicznego kurczu twarzy, wstrzyknięcia powinny być ograniczone do oka chorego.
Spastyczność ogniskowa kończyn u dorosłych. I.m. Dawkowanie indywidualne. W jedno miejsce nie należy wstrzykiwać więcej niż 1 ml roztworu. Stopień i wzorzec spastyczności w czasie kolejnego podania leku może wymagać zmiany dawki i/lub miejsca jej podania (inny mięsień). Spastyczność kończyn górnych. Zalecane dawki dla poszczególnych mięśni kończyny górnej mieszczą się w zakresie 25–400 j. Poprawę kliniczną obserwowano po 1 tyg. od podania leku. Kolejne podanie leku powinno nastąpić, gdy poprawa kliniczna po poprzednim podaniu zacznie się zmniejszać, jednak nie wcześniej niż po upływie 12 tyg.; w badaniach, dla większości pacjentów okres ten wynosił 12–16 tyg., jednak u niektórych poprawa kliniczna utrzymywała się do 20 tyg. Spastyczność kończyn dolnych. Zalecane dawki dla poszczególnych mięśni kończyny dolnej mieszczą się w zakresie 50–550 j. Dawka całkowita nie może przekraczać 1500 j. Kolejne podanie leku powinno nastąpić, gdy poprawa kliniczna po poprzednim podaniu zacznie się zmniejszać, zwykle po upływie 12–16 tyg., jednak nie wcześniej niż po upływie 12 tyg. od poprzedniego podania. Jeśli zaistnieje potrzeba równoczesnego podania leku w mięśnie kończyny górnej jak i dolnej, dawkę należy dostosować indywidualnie, natomiast dawka całkowita nie powinna przekraczać 1500 j.
Nadmierna potliwość pach. Dorośli. Śródskórnie. Zalecana dawka 100 j. na jeden dół pachowy, wstrzyknięcia wykonuje się w 10 punktów w obrębie pachy, w razie konieczności przy kolejnym podaniu dawkę można zwiększyć do 200 j. Maks. efekt powinien występować ok. 2 tyg. po podaniu leku; efekt utrzymuje się przez ok. 48 tyg. Wstrzyknięcia nie należy stosować częściej niż co 12 tyg.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu. Zakażenie dróg moczowych w czasie leczenia nietrzymania moczu z powodu neurogennej nadreaktywności wypieracza.