Dexamethasone phosphate SF - roztwór do wstrzykiwań

Obrzęk mózgu wywołany guzem mózgu, interwencją neurochirurgiczną, ropniem mózgu. Dorośli. I.v. W zależności od przyczyny i nasilenia choroby dawka początkowa 8–10 mg (do 80 mg), a następnie 16–24 mg/d (do 48 mg/d) w 3–4 (maks. 6) daw. podz. przez 4–8 dni. W przypadku naświetlań lub leczenia zachowawczego nieoperacyjnego guza mózgu może być potrzebne podawanie mniejszych dawek przez dłuższy czas.
Obrzęk mózgu wywołany bakteryjnym zapaleniem opon mózgowych. Dorośli. 0,15 mg/kg mc. co 6 h przez 4 dni. Dzieci. 0,4 mg/kg mc. co 12 h przez 2 dni, zaczynając przed podaniem pierwszej dawki antybiotyku.
Wstrząs pourazowy, profilaktyka pourazowego płuca wstrząsowego. I.v. Dawka początkowa 40–100 mg (u dzieci 40 mg), powtórzona po 12 h lub 16–40 mg co 6 h przez 2–3 dni.
Ciężki, ostry napad astmy. Dorośli. 8–20 mg i.v. w możliwie najkrótszym czasie; w razie potrzeby powtarzać dawkę 8 mg co 4 h. Dzieci. 0,15–0,3 mg/kg mc. i.v. lub p.o. albo początkowo 1,2 mg/kg mc. jako bolus, a następnie 0,3 mg/kg mc. co 4–6 h.
Początkowy etap pozajelitowego leczenia rozległych, ostrych chorób skóry o ciężkim przebiegu, takich jak erytrodermia, pęcherzyca zwykła, ostra egzema. W zależności od rodzaju i nasilenia choroby i.v. 8–40 mg/d, w ciężkich przypadkach do 100 mg/d, po czym należy stopniowo zmniejszać dawkę.
Początkowy etap pozajelitowego leczenia chorób autoimmunologicznych, takich jak układowy toczeń rumieniowaty (zwłaszcza jego postacie trzewne). 6–16 mg/d.
Ciężki, postępujący przebieg czynnego RZS, np. szybko postępujące destrukcyjne postacie choroby i/lub objawy pozastawowe. Szybko postępująca destrukcyjna postać choroby: 12–16 mg/d, choroba z objawami pozastawowymi: 6–12 mg/d.
Ciężkie choroby zakaźne z objawami zatrucia (np. gruźlica, dur, bruceloza; wyłącznie w połączeniu z odpowiednim leczeniem przeciwzakaźnym). I.v. 4–20 mg/d, w pojedynczych przypadkach (np. tyfus) początkowo do 200 mg.
Leczenie paliatywne nowotworów złośliwych. Początkowo 8–16 mg/d; w długotrwałym leczeniu 4–12 mg/d.
Profilaktyka i leczenie wymiotów pooperacyjnych lub wywołanych stosowaniem cytostatyków w ramach terapii przeciwwymiotnej. Wymioty pooperacyjne: pojedyncza dawka 8–20 mg i.v. przed operacją; dzieci w wieku >2 lat 0,15–0,5 mg/kg mc. (maks. 16 mg). Wymioty związane z chemioterapią: 10–20 mg i.v. lub p.o. przed rozpoczęciem chemioterapii, a następnie w razie potrzeby 4–8 mg 2–3 ×/d przez 1–3 dni w przypadku chemioterapii o umiarkowanym działaniu wymiotnym lub do 6 dni w chemioterapii o silnym działaniu wymiotnym.
Leczenie choroby COVID-19 u dorosłych i młodzieży w wieku ≥12 lat i mc. ≥40 kg, wymagających tlenoterapii. I.v. 6 mg 1 ×/d przez okres do 10 dni. Czas trwania leczenia powinien być uzależniony od odpowiedzi klinicznej i indywidualnych wymagań chorego. Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku lub z zaburzeniem czynności wątroby i/lub nerek.
Wstrzyknięcie dostawowe: utrzymujące się zapalenie jednego lub kilku stawów po leczeniu ogólnoustrojowym przewlekłych chorób zapalnych stawów, czynna choroba zwyrodnieniowa stawów (w fazie postępu), ostre postaci zespołu bolesnego barku. Podanie nasiękowe (tylko, gdy jest to ściśle wskazane): niebakteryjne zapalenie pochewki ścięgnistej i zapalenie kaletki maziowej, zapalenie okołostawowe, zaburzenia ścięgien obejmujące przyczepy ścięgien. W przypadku wstrzyknięcia miejscowego i podania nasiękowego zwykle 4–8 mg, a w przypadku małych stawów – 2 mg. Pojedyncze wstrzyknięcie dostawowe jest zazwyczaj wystarczające do skutecznego złagodzenia objawów. Jeśli okaże się konieczne kolejne wstrzyknięcie, nie należy go podawać przed upływem co najmniej 3–4 tyg. Do jednego stawu lek można podać maks. 3–4 razy. Nasiękowo podawać w okolice objęte najbardziej intensywnym bólem lub przyczepów ścięgna. Preparatu nie należy wstrzykiwać do ścięgna. Należy unikać kolejnych wstrzyknięć w krótkich odstępach czasu.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu. Przeciwwskazania w przypadku wstrzyknięcia dostawowego: wymagające leczenia zakażenia w obrębie stawu lub w jego bezpośrednim sąsiedztwie, bakteryjne zapalenie stawów, niestabilność stawów wymagająca leczenia, skaza krwotoczna (samoistna lub spowodowana przez leki przeciwzakrzepowe), zwapnienia okołostawowe, pozanaczyniowa martwica kości, zerwanie ścięgna, staw Charcota. Podanie nasiękowe bez dodatkowego leczenia przyczynowego jest przeciwwskazane w przypadku występowania zakażeń w miejscu podania.

Podawać i.v., w powolnym wstrzyknięciu (2–3 min) lub we wlewie, i.m. w duży mięsień, nasiękowo lub dostawowo. Dawkowanie indywidualne, w zależności od rodzaju choroby i jej nasilenia, objawów klinicznych i odpowiedzi na leczenie. Zwykle dawki początkowe są większe, po uzyskaniu pożądanego efektu terapeutycznego należy je zmniejszać do najmniejszej dawki skutecznej. W ciężkich ostrych stanach chorobowych stosowana dawka jest znacznie większa niż w przypadku chorób przewlekłych. U chorych z niedoczynnością tarczycy lub marskością wątroby, stosunkowo małe dawki mogą okazać się wystarczające lub może być wymagane zmniejszenie dawki.