Demezon - tabletki

Obrzęk mózgu wywołany guzem mózgu, interwencją neurochirurgiczną, bakteryjnym zapaleniem opon mózgowych, ropniem mózgu. W zależności od przyczyny i nasilenia choroby, początkowo 8–10 mg (maks. 80 mg) i.v., następnie p.o. 16–24 mg/d (maks. 48 mg/d) w 3–4 (maks. 6) daw. podz. przez 4–8 dni. Długotrwałe podawanie mniejszych dawek można rozważyć w przypadku naświetlań lub leczenia zachowawczego nieoperacyjnego guza mózgu. W obrzęku mózgu wywołanym bakteryjnym zapaleniem opon mózgowych 0,15 mg/kg mc. co 6 h, przez 4 dni. Dzieci. 0,4 mg/kg mc. co 12 h przez 2 dni; leczenie rozpocząć przed podaniem pierwszej dawki antybiotyku.
Ciężki ostry napad astmy. Dorośli. 8–20 mg, następnie w razie potrzeby 8 mg co 4 h. Dzieci. 0,15–0,3 mg/kg mc.
Początkowy etap leczenia rozległych, ciężkich chorób skóry o ostrym przebiegu, wrażliwych na działanie glikokortykosteroidów, np. erytrodermia, pęcherzyca zwykła, ostra egzema. W zależności od rodzaju i stopnia rozległości choroby 8–40 mg/d, niekiedy do 100 mg/d, następnie dawkę należy stopniowo zmniejszać.
Początkowy etap leczenia chorób autoimmunologicznych, takich jak układowy toczeń rumieniowaty (zwłaszcza jego trzewne formy). 6–16 mg/d.
Ciężki postępujący przebieg czynnego RZS, np. szybko postępujące destrukcyjne formy choroby i/lub objawy pozastawowe. Szybko postępująca destrukcyjna postać choroby: 12–16 mg/d, choroba z objawami pozastawowymi: 6–12 mg/d.
Ciężkie choroby zakaźne z objawami toksycznymi (np. gruźlica, dur brzuszny; wyłącznie w połączeniu z odpowiednim leczeniem przeciwzakaźnym). 4–20 mg/d przez kilka dni.
Leczenie paliatywne nowotworów złośliwych. Początkowo 8–16 mg/d; w przypadku leczenia przewlekłego 4–12 mg/d.
Leczenie choroby Covid-19 u dorosłych i młodzieży w wieku ≥12 lat i mc. ≥40 kg, wymagających tlenoterapii. 6 mg 1 ×/d przez okres do 10 dni. Czas trwania leczenia jest uzależniony od odpowiedzi klinicznej i indywidualnych wymagań chorego. Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku lub z zaburzeniem czynności wątroby i/lub nerek.
Profilaktyka i leczenie wymiotów pooperacyjnych, lub wywołanych leczeniem cytostatykami w ramach terapii przeciwwymiotnej (dotyczy dawki 4 mg). Wymioty pooperacyjne: pojedyncza dawka 8–20 mg przed operacją; dzieci w wieku od 2 lat 0,15–0,5 mg/kg mc. (maks. 16 mg). Wymioty związane z chemioterapią: 10–20 mg przed chemioterapią, a następnie w razie potrzeby 4–8 mg 2–3 ×/d przez 1–3 dni (umiarkowanie emetogenna chemioterapia) lub do 6 dni (silnie emetogenna chemioterapia).

- Obrzęk mózgu wywołany guzem mózgu, interwencją neurochirurgiczną, bakteryjnym zapaleniem opon mózgowych, ropniem mózgu.
- Ciężki ostry napad astmy.
- Początkowy etap leczenia rozległych, ciężkich chorób skóry o ostrym przebiegu wrażliwych na działanie glikokortykosteroidów, np. erytrodermia, pęcherzyca zwykła, ostra egzema.
- Początkowy etap leczenia chorób autoimmunologicznych, takich jak układowy toczeń rumieniowaty (zwłaszcza jego trzewne formy).
- Ciężki postępujący przebieg aktywnego reumatoidalnego zapalenia stawów np. szybko postępujące destrukcyjne formy choroby i (lub) objawy pozastawowe.
- Ciężkie choroby zakaźne z objawami toksycznymi (np. gruźlica, dur brzuszny; wyłącznie w połączeniu z terapią przeciwinfekcyjną).
- Leczenie paliatywne nowotworów złośliwych.
- Produkt leczniczy Demezon jest wskazany w leczeniu COVID-19 u pacjentów dorosłych i
młodzieży (w wieku 12 lat i starszych o masie ciała wynoszącej co najmniej 40 kg), wymagających tlenoterapii.
Dodatkowo dla Demezon, 4 mg, tabletki:
- Profilaktyka i leczenie wymiotów pooperacyjnych, lub wywołanych leczeniem cytostatykami w ramach terapii przeciwwymiotnej.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.

Podawać p.o. z posiłkiem lub po nim; tabletki można dzielić na połowy; połykać w całości, bez żucia. Całą dawkę dobową można podać 1 ×/d rano, jednak u osób wymagających leczenia dużymi dawkami, podanie dawki dobowej w kilku daw. podz. może dać lepszy wynik leczenia. Dawkę należy ustalać w zależności od rodzaju choroby i jej nasilenia, objawów klinicznych i odpowiedzi na leczenie; najczęściej dawka początkowa jest większa niż podtrzymująca; w chorobach przewlekłych zwykle stosuje się mniejszą dawkę niż w stanach ostrych. Jeżeli to możliwe, należy podawać jak najmniejszą dawkę przez jak najkrótszy czas; dawka powinna być zmniejszana powoli. Po leczeniu początkowym, jeśli konieczne jest leczenie długoterminowe, należy zmienić lek na prednizon lub prednizolon, ze względu na mniejsze hamowanie czynności kory nadnerczy. U chorych z niedoczynnością tarczycy lub marskością wątroby, stosunkowo małe dawki mogą okazać się wystarczające lub może być wymagane zmniejszenie dawki.