Steglujan - tabletki powlekane

Preparat złożony zawierający 2 substancje czynne o działaniu hipoglikemizującym: ertugliflozynę i sitagliptynę. Mechanizm działania obu substancji czynnych jest odmienny, a ich wspólne zastosowanie ma na celu poprawę kontroli stężenia glukozy we krwi w przebiegu cukrzycy typu 2 (dawniej stosowano termin „cukrzyca insulinoniezależna”).

Ertugliflozyna, doustny lek przeciwcukrzycowy z grupy inhibitorów SGLT2, hamuje aktywność specyficznego białka odpowiedzialnego za transport glukozy przez błonę komórkową, tzw. kotransportera glukozy zależnego od jonów sodowych (SGLT2). Transporter SGLT2 znajduje się wyłącznie w cewkach nerkowych i jest odpowiedzialny za wchłanianie zwrotne glukozy z powstającego moczu z powrotem do krwi. Hamując aktywność SGLT2 ertugliflozyna zmniejsza zwrotne wchłanianie glukozy i powoduje wydalanie glukozy z moczem, co prowadzi do zmniejszenia stężenia glukozy we krwi. Lek nie hamuje innych transporterów glukozy, w tym odpowiedzialnych za wchłanianie glukozy z jelit. Ilość glukozy wydalanej z moczem podczas leczenia zależy od jej stężenia we krwi i od czynności nerek (stopnia filtracji kłębuszkowej GFR). Skuteczność leku (dobowe wydalanie glukozy z moczem) zmniejsza się wraz z nasileniem niewydolności nerek. Lek powoduje także zwiększenie objętości wydalanego moczu, co wiąże się z jednoczesnym nieznacznym zmniejszeniem ciśnienia tętniczego (widoczne u osób z bardzo dużym stężeniem glukozy we krwi). Ertugliflozyna poprawia kontrolę glikemii zarówno na czczo, jak i po posiłku. Lek działa niezależnie od insuliny.

Po podaniu doustnym ertugliflozyna szybko się wchłania. Stężenie maksymalne uzyskiwane jest w ciągu 1 godziny po przyjęciu leku na czczo. Wydalanie glukozy z moczem następuje po podaniu pierwszej dawki leku i utrzymuje się przez 24 godziny, do podania kolejnej dawki leku. Ertugliflozyna wiąże się w około 94% z białkami osocza. Metabolizowana poprzez wiązanie z kwasem glukuronowym. Wydalana z moczem i z kałem.

Drugą substancją czynną preparatu jest sitagliptyna, doustny lek przeciwcukrzycowy. Sitagliptyna stosowana jest w celu zmniejszenia stężenia glukozy we krwi w przebiegu cukrzycy typu 2 (dawniej stosowano termin „cukrzyca insulinoniezależna”). Sitagliptyna jest lekiem wpływającym na stężenie hormonów inkretynowych, tj. peptydów zwiększających poposiłkowe wydzielanie insuliny przez komórki beta trzustki. Hormony inkretynowe produkowane są przez komórki jelita cienkiego w odpowiedzi na glukozę. Należą do nich glukagonopodobny peptyd-1 (GLP-1) i zależny od glukozy peptyd insulinotropowy (GIP). Oba hormony są szybko inaktywowane przez enzym peptydazę dipeptydylową-4 (DPP-4). Działanie sitagliptyny polega na zahamowaniu aktywności DPP-4. Skutkiem działania leku jest więc zwiększenie stężenia hormonów inkretynowych, co skutkuje zwiększeniem uwalniania insuliny w odpowiedzi na glukozę. Regulacji podlega także wydzielanie glukagonu. W konsekwencji u chorych na cukrzycę typu 2 poprawia się kontrola glikemii poprzez zmniejszenie stężenia glukozy we krwi na czczo oraz po posiłku.

Po podaniu doustnym sitagliptyna jest szybko wchłaniana, a jej dostępność biologiczna wynosi 87%. Posiłek nie ma wpływu na farmakokinetykę leku. Maksymalne stężenie sitagliptyny we krwi uzyskiwane jest w ciągu 1–4 godzin po przyjęciu preparatu. Metabolizm leku ma drugorzędne znaczenie; sitagliptyna metabolizowana jest z udziałem izoenzymu 3A4 przy współudziale izoenzymu 2C8 cytochromu P450. Sitagliptyna wydalana jest głównie z moczem (87% dawki), przede wszystkim w postaci niezmienionej (79% dawki), w mniejszym stopniu z kałem (13%).

Preparat jest wskazany w leczeniu cukrzycy typu 2 u dorosłych, w celu poprawy kontroli glikemii, pomocniczo wraz z dietą i programem ćwiczeń fizycznych:

• gdy metformina i/lub pochodna sulfonylomocznika oraz jeden ze składników preparatu złożonego nie zapewniają wystarczającej kontroli glikemii

• u chorych leczonych ertugliflozyną w skojarzeniu z sitagliptyną podawanymi w postaci oddzielnych tabletek.

Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu.

Przeciwwskazane jest stosowanie preparatu u kobiet w ciąży oraz u kobiet karmiących piersią.

Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych.

Nie należy stosować preparatu u chorych na cukrzycę typu 1.

Wśród działań niepożądanych preparatu może wystąpić ostre zapalenie trzustki, które wymaga zaprzestania stosowania preparatu. Jeżeli wystąpi uporczywy, silny ból brzucha, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem, ponieważ objawy te mogą świadczyć o wystąpieniu ostrego zapalenia trzustki. Objawy zwykle ustępują po zaprzestaniu stosowania preparatu; bardzo rzadko może jednak wystąpić martwicze lub krwotoczne zapalenie trzustki zakończone zgonem. W przypadku potwierdzenia ostrego zapalenia trzustki nie należy ponownie rozpoczynać stosowania preparatu. Należy zachować ostrożność u chorych, u których kiedykolwiek wcześniej stwierdzono zapalenie trzustki.

Preparat (ertugliflozyna) wpływa na zwiększenie objętości moczu, co może prowadzić do zmniejszenia objętości wewnątrznaczyniowej i powodować objawowe niedociśnienie tętnicze. Należy zachować ostrożność u chorych ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia niedociśnienia tętniczego, w tym u chorych z zaburzeniami czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR mniejszy niż 60 ml/min), przyjmujących leki przeciwnadciśnieniowe lub moczopędne, u których w przeszłości występowało niedociśnienie tętnicze oraz u osób w podeszłym wieku (po 65. roku życia). Przed rozpoczęciem leczenia ertugliflozyną u chorych z hipowolemią należy uzupełnić płyny. W okresie leczenia należy zachować ostrożność i zapobiegać wystąpieniu hipowolemii.

Jeżeli w trakcie stosowania preparatu wystąpią stany mogące prowadzić do niedoboru płynów (np. biegunka, wymioty), należy ściśle kontrolować stan nawodnienia organizmu (badania fizykalne, kontrola ciśnienia tętniczego, badania laboratoryjne z uwzględnieniem hematokrytu) oraz stężenie elektrolitów. Jeżeli wystąpi niedobór płynów, należy przerwać stosowanie preparatu (po wcześniejszej konsultacji z lekarzem) do czasu uzyskania stanu prawidłowego nawodnienia organizmu.

Ze względu na swój mechanizm działania, ertugliflozyna powoduje zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, bardziej znaczące u chorych z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek.

Należy zachować ostrożność ponieważ w okresie stosowania preparatu (ertugliflozyny) może wystąpić związana z cukrzycą kwasica ketonowa. Każdorazowo przed rozpoczęciem stosowania preparatu, lekarz oceni indywidualne ryzyko jej wystąpienia i podejmie decyzję czy właściwe jest rozpoczynanie stosowania ertugliflozyny.

Kwasica ketonowa jest stanem zagrożenia życia. W przypadku wystąpienia kwasicy ketonowej konieczne jest natychmiastowa pomoc medyczna. Można podejrzewać wystąpienie kwasicy ketonowej w przypadku pojawienia się niespecyficznych objawów, takich jak: nudności, wymioty, jadłowstręt, ból brzucha, wzmożone pragnienie, zaburzenia oddychania, splątanie, silne zmęczenie lub senność. W przypadku wystąpienia ww. objawów, niezależnie od wartości stężenia glukozy we krwi, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

U chorych z podejrzeniem kwasicy ketonowej lub z jej potwierdzeniem należy niezwłocznie przerwać stosowanie preparatu i nie zaleca się ponownego jego stosowania.

Stosowanie preparatu u chorych hospitalizowanych z powodu poważnej operacji chirurgicznej lub ostrego stanu chorobowego powinno zostać przerwane, ponieważ w powyższych sytuacjach ryzyko kwasicy ketonowej zwiększa się. W tej grupie chorych zaleca się monitorowanie stężenia ciał ketonowych. Po ustabilizowaniu się stanu chorego, lekarz podejmie decyzję czy dalsze stosowanie leku może być kontynuowane.

Preparat należy stosować ostrożnie u chorych ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia związanej z cukrzycą kwasicy ketonowej. Zwiększone ryzyko jej wystąpienia może w szczególności dotyczyć chorych:

• z niedoborem czynnościowym komórek beta (np. chorzy na cukrzycę typu 2 z małym stężeniem peptydu C lub utajoną, autoimmunologiczną cukrzycą dorosłych, chorzy z zapaleniem trzustki w wywiadzie)

• w stanach sprzyjających ciężkiemu odwodnieniu

• niedożywionych, ograniczających spożywanie pokarmów, głodzonych

• po zmniejszeniu dawek insuliny

• ze zwiększonym zapotrzebowaniem na insulinę z powodu ostrego stanu chorobowego, zabiegu chirurgicznego lub nadużywania alkoholu.

Cukrzyca typu 2: w przypadku stosowania preparatu u chorych na cukrzycę typu 2 rzadko możliwe jest wystąpienie kwasicy ketonowej związanej z cukrzycą (w tym przypadki zakończone zgonem).

Cukrzyca typu 1: nie należy stosować preparatu u chorych na cukrzycę typu 1.

U wszystkich chorych na cukrzycę istotna jest profilaktyczna pielęgnacja stóp. Zaobserwowano, że stosowanie ertugliflozyny może mieć związek ze zwiększoną częstością amputacji w obrębie kończyn dolnych (szczególnie palców stopy). Nie wiadomo, czy dotyczy to wszystkich leków z tej grupy. Przed rozpoczęciem stosowania preparatu lekarz rozważy jakie czynniki ryzyka amputacji występują u chorego. W razie wystąpienia owrzodzenia skóry kończyny dolnej, zakażenia, bólu kości, zgorzeli i innych niepokojących stanów, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem.

Skuteczność działania ertugliflozyny zależy od czynności nerek i zmniejsza się wraz z narastaniem zaburzeń ich czynności. U chorych z ciężką niewydolnością nerek skuteczność preparatu jest znikoma. Zaburzenia czynności nerek sprzyjają dodatkowo nasileniu działań niepożądanych preparatu. Nie zaleca się rozpoczynania stosowania preparatu u chorych z umiarkowaną niewydolnością nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR mniejszy niż 60 ml/min). Utrzymywanie się wartości GFR mniejszych niż 45 ml/min wymaga przerwania leczenia.

Przed rozpoczęciem stosowania preparatu, a następnie regularnie w trakcie leczenia zalecana jest kontrola czynności nerek. Jeżeli czynność nerek pogarsza się i zbliża do umiarkowanej niewydolności nerek (GFR < 60 ml/min) oraz u chorych w podeszłym wieku, czynność nerek należy kontrolować częściej. Należy pamiętać, że u chorych w podeszłym wieku pogorszenie czynności nerek występuje często i jest bezobjawowe. Także przed rozpoczęciem stosowania innych leków mogących zaburzać czynność nerek i w całym okresie ich stosowania, należy kontrolować czynność nerek.

Jeżeli preparat stosowany jest w skojarzeniu z insuliną lub lekiem zwiększającym jej wydzielanie (np. pochodną sulfonylomocznika) konieczne może być zmniejszenie stosowanej dawki tych leków, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii.

Stosowanie preparatu zwiększa ryzyko wystąpienia grzybiczych zakażeń narządów płciowych.

Stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem zakażeń układu moczowego, w tym przypadków odmiedniczkowego zapalenia nerek i posocznicy moczopochodnej. W przypadku podejrzenia zakażeń dróg moczowych należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem; konieczne może być czasowe zaprzestanie stosowania preparatu.

Rzadko stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem martwiczego zapalenia powięzi krocza (zgorzel Fourniera). Wystąpienie takiego działania niepożądanego może stanowić zagrożenie życia i wymaga pilnej interwencji chirurgicznej i leczenia z zastosowaniem antybiotyków. Należy pilnie skonsultować się z lekarzem, jeżeli wystąpi zespół objawów obejmujących: ból, wrażliwość na dotyk, rumień, obrzęk w okolicy zewnętrznych narządów płciowych lub krocza z równoczesną gorączką lub uczuciem rozbicia. Martwicze zapalenie powięzi krocza może być poprzedzone zakażeniem narządów układu moczowo-płciowego lub ropniem krocza. Podejrzenie wystąpienia martwiczego zapalenia powięzi krocza wymaga przerwania stosowanie preparatu i pilnej konsultacji lekarskiej.

Stosowanie preparatu może być związane z wystąpieniem ciężkich reakcji nadwrażliwości, obejmujących obrzęk naczynioruchowy, reakcje anafilaktyczne oraz ciężkie zmiany skórne, w tym zespół Stevensa i Johnsona. Reakcje te występują zwykle w ciągu 3 miesięcy po rozpoczęciu stosowania preparatu, w niektórych przypadkach już po przyjęciu pierwszej dawki. W przypadku podejrzenia wystąpienia reakcji nadwrażliwości związanych ze stosowaniem preparatu należy niezwłocznie przerwać jego stosowanie i natychmiast skonsultować się z lekarzem. Lekarz może zalecić inny, alternatywny sposób leczenia cukrzycy.

U chorych przyjmujących preparat może wystąpić pemfigoid pęcherzowy (przewlekła pęcherzowa choroba skóry). W przypadku podejrzenia pemfigoidu należy przerwać stosowanie preparatu i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.

Wystąpienie niedoboru płynów i hipowolemii oraz związanych z nią działań niepożądanych jest bardziej prawdopodobne u osób w podeszłym wieku (po 65. roku życia). W tej grupie wiekowej należy zachować ostrożność i zwracać szczególną uwagę na przyjmowanie odpowiedniej objętości płynów. W tej grupie wiekowej częściej także występują zaburzenia czynności nerek.

Nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania preparatu u chorych z ciężką niewydolnością serca (III – IV stopień wg NYHA).

U chorych stosujących preparat badania laboratoryjne wskazują na obecność glukozy w moczu, co jest skutkiem działania preparatu bezpośrednio wynikającym z mechanizmu jego działania.

Nie zaleca się kontrolowania glikemii z wykorzystaniem oznaczenia 1,5-AG (anhydroglucitolu), ponieważ wyniki nie są wiarygodne u chorych przyjmujących ertugliflozynę.

Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów?

Nie stwierdzono istotnego wpływu preparatu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Należy jednak wziąć pod uwagę, że preparat może powodować wystąpienie hipoglikemii, jeżeli stosowany jest w skojarzeniu z insuliną lub lekiem zwiększającym jej wydzielanie (np. pochodną sulfonylomocznika). W przypadku wystąpienia hipoglikemii sprawność psychofizyczna, w tym szybkość reakcji może być zaburzona. Może to stanowić zagrożenie podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń/maszyn.

Ponadto preparat może powodować wystąpienie działań niepożądanych, takich jak np. zawroty głowy, senność oraz objawy związane ze zmniejszeniem objętości wewnątrznaczyniowej, które także mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn.

Preparat ma postać tabletek powlekanych do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem.

Dorośli: 1 tabletka 1 raz na dobę. Początkowo 5 mg ertugliflozyny/100 mg sitagliptyny; w razie konieczności, pod warunkiem dobrej tolerancji leczenia, lekarz może zwiększyć dawkę do 15 mg ertugliflozyny/100 mg sitagliptyny.

Lekarz dostosuje dawkowanie indywidualnie, w zależności od tolerancji, skuteczności działania i stosowanego dotychczas schematu leczenia.

Jeżeli preparat stosowany jest w skojarzeniu z insuliną lub lekiem zwiększającym jej wydzielanie (np. pochodną sulfonylomocznika), aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii, konieczne może być zmniejszenie stosowanej dawki insuliny lub pochodnej sulfonylomocznika.

U chorych ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową należy uzupełnić płyny przed rozpoczęciem stosowania preparatu.

Specjalne grupy chorych:

Przed rozpoczęciem stosowania preparatu, a następnie regularnie w trakcie leczenia zalecana jest kontrola czynności nerek. Nie zaleca się rozpoczynania stosowania preparatu u chorych z umiarkowaną niewydolnością nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR mniejszy niż 60 ml/min). Utrzymywanie się wartości GFR mniejszych niż 45 ml/min wymaga przerwania stosowania preparatu. Nie należy stosować preparatu u chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, w tym u chorych ze schyłkową niewydolnością nerek i u chorych poddawanych hemodializom.

Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u chorych z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Nie ma danych dotyczących stosowania preparatu u chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i nie należy go stosować w tej grupie chorych.

U chorych w podeszłym wieku (po 65. roku życia) należy zachować ostrożność; ustalając dawkę lekarz weźmie pod uwagę czynność nerek oraz ryzyko odwodnienia i hipowolemii w tej grupie wiekowej. U chorych w podeszłym wieku częstotliwość występowania zaburzeń czynności nerek jest zwiększona i w tej grupie wiekowej częściej należy przeprowadzać kontrolę ich czynności. Doświadczenie dotyczące stosowania preparatu u osób po 75. roku życia jest ograniczone.

Nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania preparatu u dzieci i młodzieży do 18. roku życia.

Sposób przyjmowania:

Preparat należy przyjmować 1 raz na dobę, rano, niezależnie od posiłku. W przypadku trudności z połykaniem, tabletkę można przełamać lub pokruszyć.

W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem!

Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek.

Nie stosować preparatu u kobiet w ciąży.

Nie stosować preparatu w okresie karmienia piersią.

Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty.

Interakcje dotyczące ertugliflozyny:

Preparat może zwiększać działanie leków moczopędnych i tym samym może zwiększać ryzyko odwodnienia i niedociśnienia tętniczego.

Jeżeli preparat stosowany jest w skojarzeniu z insuliną lub lekiem zwiększającym jej wydzielanie (np. pochodną sulfonylomocznika) konieczne może być zmniejszenie stosowanej dawki tych leków, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii.

Równoległe stosowanie sitagliptyny, metforminy, glimepirydu, czy simwastatyny nie wpływa na farmakokinetykę ertugliflozyny (substancji czynnej preparatu). Ertugliflozyna również nie powoduje znaczących klinicznie zmian farmakokinetyki ww. leków (obserwowane zwiększenie ekspozycji na simwastatynę nie jest uznawane za istotne klinicznie).

Nie przewiduje się by równoległe stosowanie leków silnie zwiększających aktywność izoenzymów cytochromu P450 (takich jak np. karbamazepina, fenytoina, fenobarbital) miało znaczenie kliniczne. Równoległe stosowanie wielokrotnych dawek ryfampicyny powodowało zmniejszenie ekspozycji na ertugliflozynę, jednak nie było to istotne klinicznie i nie wymaga modyfikacji dawki.

Nie zaleca się kontrolowania glikemii z wykorzystaniem oznaczenia 1,5-AG (anhydroglucitolu), ponieważ wyniki nie są wiarygodne u chorych przyjmujących ertugliflozynę.

Interakcje dotyczące sitagliptyny:

Sitagliptyna jest metabolizowana przede wszystkim z udziałem izoenzymu 3A4 oraz 2C8 cytochromu P450.

Leki silnie hamujące aktywność izoenzymu 3A4 cytochromu P450 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir, klarytromycyna) mogą zmieniać farmakokinetykę sitagliptyny, co jest szczególnie istotne u chorych z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub ze schyłkową niewydolnością nerek.

Sitagliptyna nie powoduje znaczących zmian farmakokinetyki metforminy, glibenklamidu, simwastatyny, rozyglitazonu, warfaryny ani doustnych środków antykoncepcyjnych.

Nie stwierdzono znaczących klinicznie interakcji z cyklosporyną (zaobserwowane zwiększenie ekspozycji na sitagliptynę nie zostało uznane za znaczące klinicznie).

Sitagliptyna ma niewielki wpływ na stężenie digoksyny w osoczu krwi; w przypadku równoległego stosowania tych leków należy uważnie monitorować chorych, u których istnieje ryzyko zatrucia digoksyną.

Jak każdy lek, również Steglujan może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych.

Bardzo często: zakażenia grzybicze sromu i pochwy oraz inne zakażenia grzybicze kobiecych narządów płciowych. Często: hipoglikemia (zwłaszcza u osób stosujących równolegle z preparatem insulinę lub leki zwiększające wydzielanie insuliny), zakażenia drożdżakowe żołędzi prącia i powiązane zakażenia grzybicze męskich narządów płciowych, zaburzenia smaku, objawy żołądkowo-jelitowe (występują najczęściej w początkowym okresie leczenia i w większości przypadków ustępują samoistnie), ból głowy, niedobór płynów i zmniejszenie objętości wewnątrznaczyniowej (w tym możliwe odwodnienie, niedociśnienie tętnicze, zawroty głowy), wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, świąd pochwy i sromu, nieprawidłowe stężenie trójglicerydów i cholesterolu we krwi (dyslipidemia), zwiększone stężenie hemoglobiny, zwiększone stężenie azotu mocznikowego. Niezbyt często: zawroty głowy, zaparcia, dysuria, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zmniejszenie klirensu kreatyniny, świąd. Rzadko: małopłytkowość, kwasica ketonowa związana z cukrzycą. Ponadto, z nieznaną częstością, może wystąpić martwicze zapalenie powięzi krocza (zgorzel Fourniera), bóle stawów i mięśni, artropatia, zaburzenia czynności nerek, ostra niewydolność nerek, śródmiąższowa choroba płuc, wymioty, ostre zapalenie trzustki, martwicze lub krwotoczne zapalenie trzustki (niekiedy zakończone zgonem), wysypka, pokrzywka, zapalenie naczyń skóry, obrzęk naczynioruchowy, reakcje anafilaktyczne, ciężkie reakcje skórne, w tym zespół Stevensa i Johnsona, pemfigoid pęcherzowy. Ponadto, mogą wystąpić działania niepożądane, dla których nie potwierdzono związku przyczynowego ze stosowaniem preparatu: zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie błony śluzowej nosa i gardła, zapalenia kości i stawów, ból kończyn.

U osób w podeszłym wieku ryzyko działań niepożądanych ze strony nerek jest zwiększone. W tej grupie wiekowej zwiększa się też ryzyko wystąpienia niedoboru płynów (zmniejszenia objętości wewnątrznaczyniowej) i związanego z tym odwodnienia i niedociśnienia tętniczego.