medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Ludzki rekombinowany czynnik krzepnięcia VIIa (eptakog alfa) otrzymywany metodami inżynierii genetycznej z wykorzystaniem komórek nerki noworodka chomika. Czynnik VII jest glikoproteiną o m.cz. ok. 50 kD składającą się z 406 aminokwasów. Aktywacja następuje poprzez hydrolizę wiązania Arg-152 i Ile-153. Czynnik VIIa w miejscu uszkodzenia ściany naczynia krwionośnego tworzy kompleks z czynnikiem tkankowym i fosfolipidami, który przekształca czynnik X w Xa i czynnik IX w IXa, aktywując układ krzepnięcia i wywołując miejscową hemostazę. Czynnik VIIa aktywuje także czynnik X na powierzchni aktywowanych płytek krwi w miejscu uszkodzenia niezależnie od czynnika tkankowego. W efekcie w miejscu uszkodzenia dochodzi do tworzenia czynnika Xa, fibrynogenu i fibryny.
Farmakokinetyka
W przypadkach bez krwawień u osób zdrowych t1/2 wynosi 3,9–6 h, u osób z hemofilią A lub B z inhibitorami – 2,3 h, u osób z niedoborem czynnika VII – 2,82–3,11 h, w trombastenii Glanzmanna – brak badań. W przypadku krwawienia eliminacja czynnika następuje szybciej; średni okres obecności czynnika wynosi 2,97 h, a t1/2 – średnio 2,3 h. Średnia poprawa aktywności in vivo wynosi 45,6% w przypadku bez krwawień oraz 43,5% w razie krwawień, co wskazuje na zużycie rekombinowanego czynnika VIIa w związku z uszkodzeniem tkanek.
Choroby przebiegające z zaburzeniami krzepnięcia krwi
Leczenie krwawień i zapobieganie krwawieniom podczas zabiegów chirurgicznych lub inwazyjnych u chorych z:
wrodzoną hemofilią z przeciwciałami skierowanymi przeciw czynnikowi krzepnięcia VIII lub IX w mianie większym niż 5 j. Bethesda (j.B.),
wrodzoną hemofilią, ze spodziewaną silną reakcją anamnestyczną na czynnik VIII lub IX,
nabytą hemofilią,
wrodzonym niedoborem czynnika VII,
trombastenią Glanzmanna z przeciwciałami skierowanymi przeciw GP IIb–IIIa i/lub HLA i z opornością na przetoczenie płytek krwi obecnie lub w wywiadzie.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, białko myszy, chomika lub bydlęce.
Powikłania zakrzepowo-zatorowe
W przypadku występowania we krwi chorego czynnika tkankowego istnieje zwiększone ryzyko pojawienia się zakrzepów lub wystąpienia zespołu DIC; do grup dużego ryzyka należą chorzy z zaawansowanymi zmianami miażdżycowymi, posocznicą, DIC lub po wypadkach komunikacyjnych. Z powodu ryzyka wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych należy zachować ostrożność, stosując lek u osób z chorobą niedokrwienną serca w wywiadzie, z chorobą wątroby, po operacjach chirurgicznych, u noworodków oraz chorych z ryzykiem wystąpienia zaburzeń zakrzepowo-zatorowych lub DIC.
Reakcjre nadwrażliwości
Podczas leczenia preparatem mogą wystąpić objawy nadwrażliwości na białka (IgG mysie, IgG bydlęce lub inne), ponieważ preparat może zawierać śladowe ich ilości.
Miejsxe prowadzenia leczenia
Leczenie w warunkach domowych nie powinno trwać dłużej niż 24 h. W przypadku silnych krwawień lek należy stosować w szpitalu specjalizującym się w leczeniu hemofilii.
Duże dawki leku, osoby w podeszłym wieku
Brak doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania pojedynczej dawki 270 mg/kg mc. u chorych w podeszłym wieku.
Niedobór czynnika VII
U pacjentów z niedoborem czynnika VII należy kontrolować czas protrombinowy oraz aktywność czynnika VII przed zastosowaniem leku i po jego zastosowaniu; w przypadku braku zadowalającej odpowiedzi klinicznej należy rozważyć, czy nie doszło do wytworzenia się przeciwciał.
Nieznane jest ryzyko wystąpienia interakcji z koncentratami czynników krzepnięcia.
Czynnik VIIa, koncentraty zespołu protrombiny
Należy unikać równoległego podawania czynnika VIIa i koncentratów zespołu protrombiny (aktywowanych i nieaktywowanych).
Leki antyfibrynolityczne
Ograniczone dane wskazują, że równoległe podawanie leków antyfibrynolitycznych (kwas traneksamowy, kwas ε-aminokapronowy) może zmniejszać utratę krwi u chorych na hemofilię poddawanych zabiegom operacyjnym, zwłaszcza w miejscach o nasilonej aktywności fibrynolitycznej, np. w jamie ustnej.
Płyny infuzyjne
Nie mieszać preparatu z płynami infuzyjnymi.
Działania niepożądane po wprowadzeniu leku do obrotu były zgłaszane rzadko lub bardzo rzadko.
Rzadko zgłaszano brak skuteczności leku.
Bardzo rzadko: zaburzenia krzepnięcia, zwiększenie stężenia D-dimerów, koagulopatia ze zużycia, zawał serca, nudności, gorączka, ból w miejscu podania, zwiększenie aktywności ALT, fosfatazy zasadowej, dehydrogenazy mleczanowej, protrombiny, zaburzenia ukrwienia mózgu (udar, niedokrwienie mózgu), pokrzywka, zakrzepica żylna, krwawienie.
Zakrzepica
Występowanie zakrzepicy tętniczej (zawał serca lub jelita, zaburzenia ukrwienia mózgu), żylnej (zakrzepowe zapalenie żył, zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna) i wątrobowej (epizody zakrzepowe wątroby) związane były z występowaniem u chorych predyspozycji do powstawania zakrzepicy: współistniejąca choroba, wiek, miażdżyca, unieruchomienie po operacji, choroby wątroby itd.
Reakcje nadwrażliwości
Odnotowywano pojedyncze przypadki reakcji nadwrażliwości ze wstrząsem anafilaktycznym włącznie.
Niedobór czynnika VII
Pacjentów z niedoborem czynnika VII należy monitorować pod kątem wystąpienia przeciwciał przeciwko czynnikowi VII.
Obrzęk naczynioruchowy
Zgłoszono jeden przypadek obrzęku naczynioruchowego u pacjenta z trombastenią Glanzmanna.
Przedawkowanie
U chorego z niedoborem czynnika VII w podeszłym wieku (>80. rż.) który otrzymał 10–20-krotnie większą od zalecanej dawkę wystąpiły powikłania zakrzepowe. Przedawkowanie w innych przypadkach (np. u 6-letniego dziecka z hemofilią A z inhibitorami) po zastosowaniu dawki 8–10 razy większej od zalecanej nie powodowało powikłań zakrzepowych.
Kategoria C. Ze względu na brak odpowiednich badań stosować u kobiet w ciąży wyłącznie w razie wyraźnej konieczności.
Nie wiadomo, czy przenika do pokarmu kobiecego, jednak nie przewiduje się wpływu na dziecko karmione piersią; lek można stosować w okresie karmienia piersią.
I.v. w postaci bolusu (podanie w czasie 2–5 min).
Hemofilia A lub B z inhibitorami, spodziewana ostra reakcja anamnestyczna na czynnik VIII lub IX lub nabyta hemofilia. Lek należy podać natychmiast po zauważeniu rozpoczęcia krwawienia. Początkowo 4,5 kj.m./kg mc. (90 µg/kg mc.). Dawkę tę można powtórzyć. Początkowo lek wstrzykuje się co 2–3 h do uzyskania hemostazy, a następnie, jeśli wskazane jest dalsze leczenie, przerwy między wstrzyknięciami można stopniowo wydłużać do 4, 6, 8 lub 12 h.
W przypadkach łagodnego lub umiarkowanego krwawienia do stawów, mięśni i w przypadkach krwawień z błon śluzowych (w tym leczenie w warunkach domowych) można podawać preparat w 2 schematach: 1. schemat – 2–3 dawki 4,5 kj.m./kg mc. (90 µg/kg mc.) co 3 h i jeśli dalsze leczenie jest konieczne – 90 µg/kg mc. co 3 h; 2. schemat – 270 µg/kg mc. jednorazowo. Leczenie w warunkach domowych nie powinno trwać dłużej niż 24 h.
Epizody nasilonego krwawienia: początkowo w drodze do szpitala 4,5 kj.m./kg mc. (90 µg/kg mc.), następnie dawkowanie zmienia się w zależności od typu i nasilenia krwawienia. Początkowo lek wstrzykuje się co 2 h do wystąpienia poprawy stanu klinicznego, a następnie w razie potrzeby co 3 h przez 1–2 dni; przerwy pomiędzy podaniami można stopniowo wydłużać (do 4, 6, 8 lub 12 h); leczenie nie powinno trwać dłużej niż 2–3 tyg.
Zabiegi inwazyjne lub chirurgiczne: 4,5 kj.m./kg mc. (90 µg/kg mc.) bezpośrednio przed zabiegiem, 2 h po 1. podaniu i następnie co 2–3 h przez 24–48 h po operacji; następnie co 2–4 h przez 6–7 dni, później stopniowo wydłużać odstęp pomiędzy podaniem leku do 6–8 h; czas leczenia powinien wynosić 2–3 tyg. (do zagojenia rany).
Niedobór czynnika VII. Indywidualnie, w zakresie 15–30 µg/kg mc. co 4–6 h, do uzyskania hemostazy.
Trombastenia Glanzmanna z opornością na przetaczanie płytek krwi. 80–120 µg/kg mc. co 1,5–2,5 h, w celu uzyskania hemostazy zaleca się podanie co najmniej 3 dawek.
Czas protrombinowy (PT), czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT) i aktywność czynnika VII w osoczu mogą odgrywać jedynie pomocniczą rolę w określaniu skuteczności leczenia, gdyż nie ustalono ścisłej zależności pomiędzy uzyskiwaną hemostazą a ich wynikami. Poprawa stanu klinicznego wiąże się ze skróceniem PT o 3–4 s, a APTT o 15–20 s w porównaniu z wartościami początkowymi (jednak nie występuje całkowita normalizacja APTT); zastosowanie różnych tromboplastyn i odczynników fosfolipidowych może powodować występowanie różnych wyników.
Warunki przechowywania
Preparat przechowywać w temp. 2–8°C, nie zamrażać. 1 mg = 50 kj.m. (KIU) = 50 000 j.m.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
