Immunoglobulina przeciwtężcowa (ludzka) (opis profesjonalny)

Działanie - Immunoglobulina przeciwtężcowa (ludzka)

Mechanizm działania
Jest to płynny koncentrat immunoglobuliny przygotowany z osocza ludzkiego, pobranego od dawców uodpornionych przeciw tężcowi o dużym mianie swoistych przeciwciał. Podczas produkcji przestrzega się odpowiednich procedur minimalizujących ryzyko przeniesienia czynników zakaźnych. Stężenie przeciwciał 0,01 j.m. w 1 ml surowicy uważa się za minimalny poziom przeciwciał przeciwtężcowych zapewniający ochronę przed rozwojem tężca.

Farmakokinetyka
Obecność przeciwciał można stwierdzić po około 20 min po podaniu immunoglobuliny przeciwtężcowej; największe ich stężenie pojawia się zwykle po 2–3 dniach po podaniu. t1/2 u osób z prawidłowym stężeniem IgG wynosi ok. 3–4 tyg. Cząsteczki IgG i kompleksy cząsteczek IgG są rozkładane w układzie siateczkowośródbłonkowym.

Wskazania do stosowania - Immunoglobulina przeciwtężcowa (ludzka)

Zapobieganie tężcowi
Zapobieganie tężcowi u osób ze świeżymi ranami, które mogą być zakażone przetrwalnikami laseczki tężca, u osób, które nie były szczepione w ciągu ostatnich 10 lat lub szczepione niezgodnie z programem szczepień, lub przebieg szczepienia jest nieznany.

Leczenie tężca

Przeciwwskazania stosowania - Immunoglobulina przeciwtężcowa (ludzka)

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub immunoglobuliny ludzkie.

Droga podania
Należy przestrzegać zalecanej drogi podania (i.m.); podanie donaczyniowe zwiększa ryzyko wystąpienia wstrząsu.

Reakcje alergiczne
Reakcje alergiczne po podaniu i.m. występują rzadko; w przypadku wystąpienia wstrząsu należy postępować zgodnie z ogólnymi zasadami leczenia wstrząsu.

Objawy nietolerancji immunoglobuliny
Objawy nietolerancji immunoglobuliny mogą się pojawić w bardzo rzadko występujących przypadkach niedoboru IgA, jeżeli u pacjenta są obecne przeciwciała przeciwko IgA. Po podaniu immunoglobuliny, chory powinien pozostawać pod obserwacją co najmniej przez 20 min.

Zakażenia
Nie można całkowicie wykluczyć prawdopodobieństwa przeniesienia czynników zakaźnych poprzez podanie preparatów otrzymywanych z krwi lub osocza ludzkiego; dotyczy to również czynników zakaźnych dotychczas nieznanych. Ryzyko przeniesienia czynników zakaźnych minimalizuje się przez stosowanie odpowiednich procedur, takich jak: selekcja dawców dokonywana na podstawie wywiadu lekarskiego oraz badań przesiewowych pojedynczych donacji i pul osocza na obecność HBsAg oraz przeciwciał przeciw HIVHCV; badanie pul osocza na obecność materiału genetycznego HCV, stosowanie w toku produkcji procesów unieczynniania i usuwania wirusów, zwalidowanych za pomocą wirusów modelowych. Procesy te uważa się za skuteczne wobec wirusów: HIV, HCV, HAV i HBV.Powyższe działania mogą mieć ograniczoną wartość w przypadku takich patogenów jak parwowirus B19. Z dotychczasowych doświadczeń wynika, że preparaty immunoglobulin nie przenoszą wirusa WZW typu A ani parwowirusa B19. Przyjmuje się, że obecność przeciwciał odgrywa istotną rolę zabezpieczającą przed zakażeniami wirusami. Zaleca się, aby w każdym przypadku podania immunoglobuliny odnotować nazwę i numer serii preparatu.

Interakcje - Immunoglobulina przeciwtężcowa (ludzka)

Szczepionki
Stosowanie immunoglobulin może osłabić na co najmniej 6 tyg. do 3 mies. skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy odry, różyczki, świnki oraz ospy wietrznej.

Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Po podaniu immunoglobulin, we krwi pacjenta występuje przejściowe zwiększone stężenie biernie wprowadzonych różnych przeciwciał, mogących powodować fałszywie dodatnie wyniki badań serologicznych.

Działania niepożądane - Immunoglobulina przeciwtężcowa (ludzka)

Ból i tkliwość w miejscu wstrzyknięcia.

Ponadto: gorączka, dreszcze i reakcje skórne.

Rzadko: nudności, wymioty, obniżenie ciśnienia tętniczego, tachykardia, reakcje alergiczne i anafilaktyczne, łącznie ze wstrząsem.

Zakażenia
Nie można całkowicie wykluczyć prawdopodobieństwa przeniesienia czynników zakaźnych poprzez podanie preparatów otrzymywanych z krwi lub osocza ludzkiego; dotyczy to również czynników zakaźnych dotychczas nieznanych.

Ciąża i laktacja - Immunoglobulina przeciwtężcowa (ludzka)

Kategoria C. Brak badań dotyczących stosowania leku u kobiet w ciąży, dlatego powinien być on stosowany z zachowaniem ostrożności u kobiet w ciąży lub karmiących piersią. Długotrwałe doświadczenie kliniczne w stosowaniu immunoglobulin a w szczególności immunoglobuliny anty-D nie wskazuje na to, że należy spodziewać się negatywnego wpływu na przebieg ciąży, rozwój płodu lub noworodka.

Immunoglobuliny wydzielane są z pokarmem kobiecym, co może przyczyniać się do przekazywania noworodkowi przeciwciał ochronnych.

Dawkowanie - Immunoglobulina przeciwtężcowa (ludzka)

Sposób podawania
Powolne wstrzyknięcie i.m. W razie konieczności zastosowania większych dawek (5 ml lub więcej), zaleca się podzielić dawki i wstrzykiwać w różne miejsca. W przypadku jednoczesnego podawania immunoglobuliny przeciwtężcowej i szczepionki należy stosować oddzielne strzykawki i igły, a wstrzyknięcia wykonać w różne miejsca ciała. Po oczyszczeniu rany, usunięciu ciał obcych i martwych tkanek należy ocenić wskazanie do czynnego uodpornienia szczepionką przeciwtężcową i jednoczesnego podania immunoglobuliny przeciwtężcowej ludzkiej. W przypadku czystych i małych ran u osób, które otrzymały ostatnią dawkę przypominającą szczepionki w ciągu ostatnich 10 lat lub które były szczepione zgodnie z programem szczepień przeciw tężcowi nie zaleca się szczepienia ani stosowania immunoglobuliny przeciwtężcowej. W przypadku czystych i małych ran u pacjentów, którzy nie otrzymali dawki przypominającej w ciągu ostatnich 10 lat lub którzy nie byli szczepieni zgodnie programem szczepień przeciw tężcowi oraz u tych, u których nie jest znana historia szczepienia przeciw tężcowi zaleca się podanie szczepionki przeciwtężcowej, podanie immunoglobuliny przeciwtężcowej nie jest konieczne. W przypadku zabrudzonych dużych zranień u osób, które otrzymały ostatnią dawkę przypominającą szczepionki w ciągu ostatnich 5 lat lub które były szczepione zgodnie z programem szczepień przeciw tężcowi nie zaleca się szczepienia; szczepionkę należy zastować, jeśli od podania ostatniej dawki przypominającej upłynęło więcej niż 5 lat; w obu przypadkach nie jest konieczne podanie immunoglobuliny przeciwtężcowej. W przypadku zabrudzonych dużych zranień u pacjentów, którzy nie zostali zaszczepieni zgodnie programem szczepień przeciw tężcowi lub historia szczepień jest nieznana, należy zastosować szczepionkę jednocześnie z immunoglobuliną przeciwtężcową. Do uodpornienia czynnego można stosować szczepionkę zawierająca tylko toksoid tężcowy (T) lub toksoid tężcowy i toksoid błonicy (Td szczepionka dla dorosłych); szczepionki Td nie stosować u osób ze zmniejszoną odpornością.

Zapobiegawczo: i.m. 250 j.m. immunoglobuliny przeciwtężcowej. Jeżeli od zranienia upłynęły ponad 24 h lub rana jest powikłana (głęboka, z uszkodzeniem tkanki, zanieczyszczona), lub w przypadku osób dorosłych z nadwagą ilość preparatu należy podwoić.

Leczniczo i.m. 3–6 tys. j.m. w skojarzeniu z odpowiednim postępowaniem uzupełniającym.

Przeczytaj też artykuły

Preparaty na rynku polskim zawierające immunoglobulina przeciwtężcowa (ludzka)

Igantet (roztwór do wstrzykiwań)
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta