medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Lek przeciwwirusowy z grupy terapeutycznej antagonistów receptora ludzkiego dla chemokin CCR5. Poprzez wybiórcze wiązanie się z receptorem CCR5 marawirok uniemożliwia przedostanie się CCR5-tropowych wirusów HIV-1 do wnętrza komórki. W badaniach in vitro lek nie wykazuje aktywności wobec wirusów HIV-1 wykorzystujących CXCR4 jako koreceptor wejścia. W hodowlach komórkowych marawirok stosowany z innymi lekami przeciwretrowirusowymi nie odznaczał się działaniem antagonistycznym w stosunku do wielu leków z grupy nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI), nienukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NNRTI), inhibitorów proteazy (IP) oraz inhibitora fuzji HIV – enfuwirtydu. W badaniach in vitro wszystkie próbki HIV-1 oporne na NRTI, NNRTI, IP oraz enfuwirtyd pozostawały wrażliwe na marawirok, natomiast próbki HIV-1 oporne na marawirok pozostawały wrażliwe na enfuwirtyd i sakwinawir (IP). Profil oporności na marawirok u pacjentów nieleczonych wcześniej tym lekiem nie został określony.
Farmakokinetyka
Wchłanianie marawiroku jest zmienne i osiąga wiele wartości maks. U zdrowych ochotników średnie stężenie w osoczu po podaniu pojedynczej dawki 300 mg uzyskuje się po ok. 2 h (0,5–4 h). Farmakokinetyka nie jest proporcjonalna do dawki w całym przedziale dawek. Całkowita dostępność biologiczna dla dawki 100 mg wynosi 23%, a przewidywana dostępność biologiczna dla dawki 300 mg – 33%. Podanie posiłku o dużej zawartości tłuszczu zmniejsza cmax i AUC marawiroku o 33%; lek można podawać niezależnie od posiłków. Marawirok jest substratem transportera pompy lekowej glikoproteiny P. Wiąże się z białkami osocza ludzkiego w ok. 76% i wykazuje umiarkowane powinowactwo do albumin i kwaśnej α1-glikoproteiny. Lek metabolizowany jest w wątrobie głównie przez izoenzym CYP3A4 cytochromu P-450. Metabolity nie wykazują aktywności przeciw wirusowi HIV-1. Wydalanie odbywa się głównie z kałem (76%) w postaci niezmienionej i metabolitów, a w ok. 20% z moczem. t1/2 po podaniu i.v. wynosi 13,2 h. Farmakokinetyka u chorych z zaburzeniami czynności nerek, ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby oraz u dzieci nie została zbadana. Ze względu na niewielkie wydalanie przez nerki nie uważa się, by zaburzenia czynności nerek okazywały istotne zmiany w farmakokinetyce marawiroku. Natomiast w przypadku stosowania silnych inhibitorów CYP3A4 stwierdzono zwiększenie wydalania nerkowego do 70% i w razie współistniejących zaburzeń czynności nerek może dojść do istotnego zwiększenia narażenia na marawirok.
Zakażenia wirusem HIV
Leczenie skojarzone z innymi lekami przeciwretrowirusowymi dorosłych osób zakażonych wirusem HIV-1 wykazującym powinowactwo jedynie do koreceptora CCR5, po wcześniejszym leczeniu innymi preparatami przeciwretrowirusowymi.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, orzeszki ziemne lub soję.
Leczenie skojarzone
Marawirok należy stosować wyłącznie w skojarzeniu z lekami przeciwretrowirusowymi. Optymalną metodą jest stosowanie z lekami przeciwretrowirusowymi, na które wirus HIV jest wrażliwy. Marawirok można stosować u pacjentów, u których wykryto wyłącznie wirus HIV-1 wykazujący tropizm do receptora CCR5. Leczenie należy rozpoczynać w krótkim czasie po wykonaniu badania tropizmu. Podczas leczenia skojarzonego należy dostosować dawkę marawiroku w zależności od tego, czy stosuje się leki hamujące CYP3A4, czy indukujące CYP3A4.
Stany wymagające zachowania ostrożności
Należy zachować ostrożność, stosując lek u chorych w podeszłym wieku, z niedociśnieniem ortostatycznym w wywiadzie lub stosujących leki obniżające ciśnienie. Szczególną ostrożność zachować, stosując lek u chorych z ciężką chorobą układu sercowo-naczyniowego.
Antagoniści CCR5
Stosowanie antagonistów CCR5 może powodować osłabienie odpowiedzi immunologicznej na niektóre zakażenia (np. na gruźlicę lub czynne zakażenia gruźlicze).
Zespół reaktywacji immunologicznej
Pacjentów poddawanych złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART), zwłaszcza w pierwszych tygodniach lub miesiącach, należy obserwować pod kątem wystąpienia objawów zespołu reaktywacji immunologicznej.
Martwica kości
Należy zwrócić uwagę na możliwość wystąpienia martwicy kości.
Zaburzenia czynności wątroby
Nie prowadzono ukierunkowanych badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania u chorych z zaburzeniami czynności wątroby, należy zachować ostrożność podczas stosowania leku w tej grupie chorych. W razie wystąpienia objawów ostrego zapalenia wątroby, zwłaszcza jeżeli podejrzewa się nadwrażliwość związaną z lekiem lub w razie zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych z objawami skórnymi lub ogólnoustrojowymi nadwrażliwości, należy rozważyć przerwanie stosowania leku. Szczególną ostrożność zachować u chorych zakażonych równolegle wirusem HBV lub HBC.
Zaburzenia czynności nerek
Klirens nerkowy marawiroku wynosi ok. 23% całkowitego klirensu, gdy stosowany jest bez inhibitorów CYP3A4. W razie równoczesnego stosowania inhibitorów metabolizmu wydalanie nerkowe może stanowić nawet 70% całkowitego wydalania marawiroku. W tych przypadkach u chorych z klirensem kreatyniny <80 ml/min należy wydłużyć odstępy między dawkami i ściśle kontrolować odpowiedź kliniczną na leczenie. Brak danych dotyczących stosowania u chorych z zaburzeniami czynności nerek, stosować z zachowaniem ostrożności.
Ponowne stosowanie leku
Brak danych dotyczących ponownego stosowania marawiroku u pacjentów zakażonych wirusem HIV-1 CCR5-tropowym, u których terapia marawirokiem lub innym inhibitorem CCR5 zakończyła się niepowodzeniem, z wykrytym wirusem HIV-1 wykazującym powinowactwo do CXCR4 lub mieszane/podwójne.
Zmiana sposobu leczenia
Brak danych dotyczących zmiany leku przeciwretrowirusowego z innej grupy na marawirok u chorych z supresją wirologiczną.
Uwagi
Stosowanie leku nie powoduje wyleczenia zakażenia HIV-1 ani zespołu nabytego upośledzenia odporności, nie zapobiega zakażeniom oportunistycznym ani innym powikłaniom zakażenia HIV-1; nie zapobiega również przenoszeniu wirusa HIV przez krew lub kontakty seksualne.
Dzieci
Nie stosować u dzieci ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania oraz farmakokinetyki.
Dodatkowe składniki preparatu
Preparat zawiera lecytynę sojową.
Leki metabolizowane przy udziale izoenzymów cytochromu P-450
Marawirok jest substratem CYP3A4; stosowanie z substancjami aktywującymi CYP3A4 może powodować zmniejszenie stężenia marawiroku i osłabiać jego działanie, stosowanie z inhibitorami CYP3A4 może powodować zwiększenie stężenia marawiroku i nasilenie jego działania. W razie kojarzenia z lekami z wymienionych grup należy dostosować dawkę marawiroku. Marawirok nie hamuje aktywności CYP1A2, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6 i CYP3A4.
Midazolam, doustne środki antykoncepcyjne, kortyzol
Nie wykazuje istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę midazolamu, doustnych środków antykoncepcyjnych ani na stosunek 6β-hydrokortyzolu do kortyzolu w osoczu. Wpływ na farmakokinetykę stosowanych równolegle środków jest niewielki.
Glikoproteina P
Marawirok może hamować glikoproteinę P w jelitach, a tym samym wpływać na biodostępność niektórych leków.
Ryfampicyna, efawirenz, preparaty zawierąjace ziele dziurawca
Nie zaleca się równoległego stosowania stosowania marawiroku i ryfampicyny z efawirenzem, a także z preparatami zawierającymi ziele dziurawca.
Leczenie skojarzone
Marawirok można podawać w dawce 300 mg 2 ×/d bez konieczności dostosowania dawki z lekami z grupy NRTI (lamiwudyna, tenofowir, zydowudyna), z newirapiną (NNRTI), z typranawirem z rytonawirem lub fosamprenawirem z rytonawirem (inhibitory proteazy – IP) – również w skojarzeniu z ryfabutyną, z sulfametoksazolem i trimetoprimem, flukonazolem (zachować ostrożność), rybawiryną, pegylowanym interferonem, metadonem, buprenorfiną, statynami, midazolamem i doustnymi środkami antykoncepcyjnymi. Podczas stosowania w skojarzeniu z efawirenzem bez inhibitora proteazy lub innych silnych inhibitorów CYP3A4 lub z ryfampicyną bez inhibitorów metabolizmu należy zwiększyć dawkę do 600 mg 2 ×/d. Dawkę marawiroku należy zmniejszyć do 150 mg 2 ×/d podczas stosowania z inhibitorami proteazy (bez wyżej wymienionych typranawiru i fosamprenawiru połączonych z rytonawirem), z efawirenzem skojarzonym z IP, z ryfabutyną w skojarzeniu z IP, z klarytromycyną, telitromycyną, ketokonazolem, itrakonazolem.
Bardzo często nudności.
Często: wymioty, bóle brzucha, wzdęcia, niestrawność, zaparcia, zawroty głowy, parestezje, zaburzenia smaku, senność, kaszel, osutka, świąd, skurcze mięśniowe, bóle pleców, osłabienie, bezsenność, zwiększenie aktywności ALT, AST, GGTP, zmniejszenie masy ciała.
Niezbyt często: zawał serca, niedokrwienie mięśnia sercowego, pancytopenia, neutropenia, powiększenie węzłów chłonnych, napady padaczkowe typu petit mal, drgawki, porażenie nerwu twarzowego, polineuropatia, osłabienie odruchów ścięgnistych, niewydolność oddechowa, skurcz oskrzeli, ostre zapalenie trzustki, krwawienie z odbytnicy, niewydolność nerek, wielomocz, zapalenie mięśni, zapalenie płuc, marskość wątroby, omamy. U pacjentów z czynnikami ryzyka, z zaawansowaną chorobą wywołaną przez HIV, długotrwale poddawanych CART zgłaszano przypadki martwicy kości.
Przedawkowanie
Przedawkowanie: brak swoistego antidotum. Leczenie objawowe i podtrzymujące. Hemodializa może być korzystnym sposobem usuwania leku z organizmu.
Brak istotnych danych klinicznych dotyczących stosowania u kobiet w ciąży. Stosować w ciąży tylko w wypadku gdy spodziewane korzyści są większe niż potencjalne zagrożenia dla płodu.
Nie wiadomo, czy lek przenika do pokarmu kobiecego. Kobiety zakażone HIV nie powinny karmić piersią ze względu na możliwość transmisji wirusa tą drogą. Podczas leczenia marawirokiem należy zaprzestać karmienia piersią.
Leczenie powinien rozpoczynać lekarz doświadczony w terapii zakażeń HIV. Przed rozpoczęciem leczenia należy potwierdzić, że jedynym wykrywalnym wirusem jest wirus HIV-1 wykazujący powinowactwo jedynie do koreceptora CCR5 (tzn. nie wykrywa się wirusów wykazujących tropizm do CXCR4 lub tropizm podwójny lub mieszany). P.o., niezależnie od posiłków. Dorośli: 150, 300 lub 600 mg 2 ×/d, w zależności od stosowanego w skojarzeniu leku przeciwretrowirusowego. Szczegółowe informacje znajdują się w materiałach producenta.
Zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby
U chorych z zaburzeniami czynności nerek dostosowanie dawki jest zalecane jedynie w przypadku równoległego stosowania silnych inhibitorów CYP3A4, takich jak inhibitory proteazy (z wyjątkiem typranawiru i rytonawiru) lub ketokonazol, itrakonazol, klarytromycyna, telitromycyna. Podczas skojarzonego stosowania z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. lopinawir z rytonawirem, darunawir z rytonawirem, atazanawir z rytonawirem lub ketokonazol) u osób z klirensem kreatyniny >80 ml/min zachować ostrożność, a u osób z klirensem kreatyniny <80 ml/min wydłużyć odstępy między dawkami do 24 h. Podczas stosowania z sakwinawirem i rytonawirem marawirok należy podawać co 24 h przy klirensie 50–80 ml/min, co 48 h – przy klirensie 49–30 ml/min oraz co 72 h przy klirensie <30 ml/min. Bezpieczeństwo i skuteczność dostosowywania przerw między dawkami nie zostało zweryfikowane klinicznie, dlatego u tych pacjentów należy ściśle monitorować odpowiedź kliniczną. U osób z niewydolnością wątroby zachować ostrożność.
Brak badań dotyczących wpływu leku na zdolność prowadzenia pojazdów. W razie występowania zawrotów głowy podczas leczenia należy unikać prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
