Mykafungina (opis profesjonalny)

Działanie - Mykafungina

Mechanizm działania
Lek przeciwgrzybiczy, niekompetycyjnie hamujący syntezę 1,3 β-D-glukanu, zasadniczego składnika ściany komórkowej grzybów, niewystępującego w komórkach ssaków. Mykafungina wykazuje działanie grzybobójcze na większość drożdżaków z rodzaju Candida i silnie hamuje wzrost aktywnie rosnących strzępek grzybów z rodzaju Aspergillus. Oporność na jej działanie wykazują: Cryptococcus spp., Pseudallescheria spp., Scedosporium spp., Fusarium spp., Trichosporon spp., Zygomycetes spp.

Farmakokinetyka
Po podaniu i.v. farmakokinetyka ma charakter liniowy w zakresie dawek 12,5–200 mg/d i 3–8 mg/kg mc./d. Nie stwierdza się kumulacji leku w organizmie po podawaniu wielokrotnym. Stan stacjonarny osiągany jest po ok. 4–5 dniach. Niemal w 100% wiąże się z białkami osocza, głównie albuminami. W krążeniu ogólnym występuje przede wszystkim w stanie niezmienionym. In vitro mykafungina jest substratem dla CYP3A, jednakże in vivo hydroksylacja z udziałem CYP3A nie jest głównym szlakiem jej metabolizmu. t_1/2 w fazie końcowej eliminacji wynosi ok. 10–17 h. Eliminacja odbywa się przede wszystkim w stanie niezmienionym, ok. 12% leku wydalane jest z moczem, 71% z kałem.

Wskazania do stosowania - Mykafungina

Leczenie kandydozy
Inwazyjna kandydoza.
Profilaktyka zakażeń wywołanych przez grzyby z rodzaju Candida u pacjentów poddawanych zabiegom przeszczepiania alogenicznych krwiotwórczych komórek macierzystych lub u pacjentów, u których przewiduje się wystąpienie neutropenii (bezwzględna liczba neutrofilów <500 komórek/µl) utrzymującej się przez 10 lub więcej dni.
Kandydoza przełyku u pacjentów w wieku ≥16 lat, u których właściwe jest zastosowanie leczenia dożylnego.

Przeciwwskazania stosowania - Mykafungina

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.

Zaburzenia czynności wątroby
W trakcie leczenia należy monitorować czynność wątroby, a w razie wystąpienia istotnego i utrzymującego się zwiększenia aktywności AST i ALT zaleca się przerwanie leczenia. Przed leczeniem należy dokonać starannej oceny stosunku korzyści do ryzyka, zwłaszcza u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub przewlekłymi chorobami wątroby stanowiącymi stany przednowotworowe (m.in. zaawansowane włóknienie wątroby, marskość wątroby, WZW, choroba wątroby u noworodków lub wrodzone niedobory enzymatyczne) albo u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki o właściwościach hepatotoksycznych i/lub genotoksycznych.

Reakcja anafilaktyczna
W przypadku wystąpienia reakcji anafilaktycznej należy przerwać wlew i zastosować odpowiednie leczenie.

Hemoliza
Pacjentów, u których podczas leczenia mykafunginą stwierdza się kliniczne objawy hemolizy lub hemolizę w badaniach laboratoryjnych, należy dokładnie monitorować w kierunku nasilenia się tych objawów oraz rozważyć ryzyko i korzyści wynikające z kontynuowania leczenia.

Zaburzenia czynności nerek
Mykafungina może powodować choroby nerek, ich niewydolność i nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych nerek. Należy dokładnie monitorować pacjentów w kierunku pogorszenia czynności nerek.

Dodatkowe składniki preparatu
Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Interakcje - Mykafungina

Amfoterycyna B
Równoległe stosowanie mykafunginy i dezoksycholanu amfoterycyny B powoduje 30% zwiększenie ekspozycji na deoksycholan amfoterycyny B; leki te powinno się podawać jednocześnie tylko wówczas, gdy korzyści wyraźnie przewyższają ryzyko stosowania; należy dokładnie monitorować toksyczne działanie deoksycholanu amfoterycyny B.

Leki metabolizowane z udziałem cytochromu P-450
Prawdopodobieństwo występowania interakcji mykafunginy z lekami metabolizowanymi z udziałem cytochromu CYP3A jest niewielkie. Farmakokinetyka mykafunginy stosowanej równolegle z mykofenolanem mofetylu, cyklosporyną, takrolimusem, prednizolonem, sirolimusem, nifedypiną, flukonazolem, rytonawirem, ryfampicyną, itrakonazolem, worykonazolem lub amfoterycyną B nie zmienia się. Niewielkiemu zwiększeniu ulega natomiast dostępność biologiczna itrakonazolu, sirolimusu i nifedypiny stosowanych równocześnie z mykafunginą; należy monitorować pacjenta pod kątem wystąpienia działań toksycznych tych leków, a w razie potrzeby zmniejszyć ich dawki.

Działania niepożądane - Mykafungina

Często: leukopenia, neutropenia, niedokrwistość, hipokaliemia, hipomagnezemia, hipokalcemia, ból głowy, zapalenie żył, nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, AST, ALT, hiperbilirubinemia, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby, wysypka, gorączka, dreszcze.

Niezbyt często: pancytopenia, małopłytkowość, eozynofilia, hipoalbuminemia reakcje anafilaktyczne, reakcje anafilaktoidalne, nadmierne pocenie się, hiponatremia, hiperkaliemia, hipofosfatemia, jadłowstręt, bezsenność, lęk, splątanie senność, drżenie, zawroty głowy, zaburzenia smaku, tachykardia, kołatania serca, bradykardia, niedociśnienie, nadciśnienie, nagłe zaczerwienienie twarzy, duszność, niestrawność, zaparcia, niewydolność wątroby, zwiększenie aktywności gammaglutamylotransferazy, żółtaczka, cholestaza, powiększenie wątroby, zapalenie wątroby, pokrzywka, świąd, rumień, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, nasilenie niewydolności nerek, zakrzep lub zapalenie w miejscu podania, bolesność w miejscu podania, obrzęk obwodowy, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi.

Rzadko: niedokrwistość hemolityczna, hemoliza.

Ponadto: wstrząs, uszkodzenie komórek wątrobowych, w tym zakończone zgonem, toksyczne wykwity skórne, upośledzenie czynności nerek, ostra niewydolność nerek. Częstość występowania działań niepożądanych u dzieci i u osób dorosłych może się różnić.

Przedawkowanie
Brak doświadczenia z przedawkowaniem mykafunginy; zastosować leczenie objawowe. Lek silnie wiąże się z białkami osocza, dializa nie jest skuteczna w usuwaniu jej z organizmu.

Ciąża i laktacja - Mykafungina

Ze względu na brak wystarczających danych nie stosować u kobiet w ciąży, o ile nie jest to konieczne.

Lek może niekorzystnie wpływać na płodność u mężczyzn.
Nie wiadomo, czy lek przenika do pokarmu kobiecego.

Dawkowanie - Mykafungina

I.v. w powolnym wlewie trwającym ok. 1 h.

Inwazyjna kandydoza. Dorośli i dzieci >40 kg mc.: 100 mg/d. Dorośli i dzieci (w tym noworodki) ≤40 kg mc.: 2 mg/kg mc./d. W przypadku niezadowalającej odpowiedzi na leczenie, np. utrzymywania się dodatnich wyników posiewów lub braku poprawy klinicznej, dawkę można zwiększyć do 200 mg/d u pacjentów >40 kg mc. lub do 4 mg/kg mc./d u pacjentów ≤40 kg mc. Czas trwania leczenia powinien wynosić co najmniej 14 dni; leczenie należy kontynuować co najmniej przez tydzień po uzyskaniu dwóch kolejnych ujemnych wyników posiewów krwi oraz po ustąpieniu przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia.

Profilaktyka zakażeń wywołanych przez grzyby z rodzaju Candida. Dorośli i dzieci >40 kg mc.: 50 mg/d. Dorośli i dzieci (w tym noworodki) ≤40 kg mc.: 1 mg/kg mc./d. Lek należy podawać co najmniej przez tydzień po stwierdzeniu normalizacji liczby neutrofilów.

Kandydoza przełyku. Dorośli i młodzież ≥16. rż. >40 kg mc.: 150 mg/d. Dorośli i młodzież ≥16. rż. ≤40 kg mc.: 3 mg/kg mc./d. Lek należy podawać co najmniej przez tydzień po ustąpieniu przedmiotowych i podmiotowych objawów zakażenia.

Zaburzenia czynności wątroby i/lub nerek
U chorych z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie ma konieczności dostosowania dawki. Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania leku u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby; nie zaleca się stosowania. Nie ma konieczności dostosowania dawki u chorych z zaburzeniami czynności nerek.

Uwagi dla Mykafungina

Nie przeprowadzono badań nad wpływem leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Mogą jednak wystąpić działania niepożądane, mogące wpływać na sprawność psychomotoryczną.

Preparaty na rynku polskim zawierające mykafungina