Ofatumumab (opis profesjonalny)

Działanie - Ofatumumab

Mechanizm działania
Ludzkie przeciwciało monoklonane (IgG1), wytwarzane w rekombinowanej mysiej linii komórkowej. Wiąże się specyficznie z określonym miejscem na powierzchni antygenu CD20, który jest przezbłonową fosfoproteiną występującą na powierzchni komórek należących do linii limfocytów B we wszystkich stadiach ich rozwoju, a także na powierzchni komórek guzów, które się od tych limfocytów wywodzą (przewlekła białaczka limfatyczna, chłoniaki nieziarnicze). W przypadku białaczki limfatycznej obserwuje się mniejszą ekspresję CD20, w przypadku chłoniaków nieziarniczych – dużą ekspresję, występującą w przypadku >90% guzów. Antygen CD20 nie jest uwalniany z powierzchni komórki ani przemieszczany do jej wnętrza po związaniu z przeciwciałem. Po związaniu ofatumumabu do epitopu na powierzchni antygenu następuje rekrutacja i aktywacja układu dopełniacza, co prowadzi do cytotoksyczności zależnej od układu dopełniacza i w efekcie do lizy komórek guza. Ofatumumab powoduje znaczną lizę komórek z dużą ekspresją komórek hamujących układ dopełniacza, wykazuje działanie zarówno w stosunku do komórek z dużą jak i z małą ekspresją CD20. Dodatkowym działaniem jest wyzwalana w momencie wiązania ofatumumabu rekrutacja naturalnych komórek cytotoksycznych (NK) i w rezultacie liza komórek guza na drodze cytotoksyczności zależnej od przeciwciał.

Farmakokinetyka
Ofatumumab podawany we wlewie dożylnym osiąga cmax podczas trwania wlewu lub krótko po jego zakończeniu i wynosi ono 63 µg/ml po 1. wlewie i 1482 µg/ml po 8. cotygodniowym wlewie. Objętość dystrybucji jest mała, metabolizm następuje prawdopodobnie do małych peptydów i aminokwasów pod wpływem enzymów proteolitycznych. Eliminacja następuje na dwa sposoby: poprzez mechanizm niezależny od miejsca docelowego i zależny od niego, wynikający z łączenia z komórkami B. Po pierwszym wlewie duża część komórek B CD20+ zostaje związana z lekiem i kolejne dawki leku nie działają na nie. W związku z tym po następnym wlewie klirens istotnie się zmniejsza, a t1/2 zwiększa. Podczas kolejnych cotygodniowych wlewów wartości AUC i cmax ofatumumabu zwiększają się bardziej niż można się było spodziewać na podstawie danych z pierwszego wlewu.

Wskazania do stosowania - Ofatumumab

Leczenia przewlekłej białaczki limfocytowej
Leczenie skojarzone z chlorambucylem lub bendamustyną chorych z przewlekłą białaczką limfocytową, którzy nie byli wcześniej leczeni i nie kwalifikują się do leczenia fludarabiną.
Leczenie chorych z nawrotową postacią przewlekłej białaczki limfocytowej w skojarzeniu z fludarabiną i cyklofosfamidem.
Leczenie chorych z przewlekłą białaczką limfocytową oporną na leczenie fludarabiną i alemtuzumabem.

Przeciwwskazania stosowania - Ofatumumab

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.

Osoby do 18. rż.
Dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności stosowania ofatumumabu u osób do 18. rż. są niewystarczające; nie zaleca się podawania leku tej grupie wiekowej.

Reakcje związane z wlewem
Podczas leczenia (zwłaszcza w czasie pierwszego wlewu) obserwowano liczne reakcje związane z infuzją, takie jak reakcje rzekomoanafilaktyczne, incydenty sercowe, kaszel, dreszcze, zespół uwolnienia cytokin, biegunka, duszność, zmęczenie, zaczerwienienie, nadciśnienie, niedociśnienie, ból, gorączka, wysypka, nudności, pokrzywka. Ciężkie reakcje (np. zespół uwolnienia cytokin) wymagają natychmiastowego przerwania wlewu i wdrożenia leczenia objawowego. Zastosowanie premedykacji pozwala złagodzić reakcje związane z wlewem, ale nie zapobiega ich wystąpieniu. Należy szczególnie monitorować pacjentów z zaburzeniami czynności płuc, ponieważ u nich ryzyko wystąpienia powikłań płucnych w wyniku ciężkich reakcji związanych z wlewem jest większe.

Zespół rozpadu guza
U osób z przewlekłą białaczką limfocytową, u których w wyniku leczenia wystąpi zespół rozpadu guza, należy wyrównać zaburzenia elektrolitowe, monitorować czynność nerek, utrzymywać równowagę płynów i wdrożyć leczenie objawowe. Do czynników ryzyka zespołu rozpadu guza należą: duża masa nowotworu, duża liczba komórek nowotworowych krążących we krwi (≥25 000/mm3), hipowolemia, niewydolność nerek, zwiększone stężenie kwasu moczowego przed rozpoczęciem leczenia, zwiększona aktywność dehydrogenazy mleczanowej.

Wieloogniskowa leukoencefalopatia
U pacjentów, u których w trakcie leczenia wystąpią lub ulegną zmianie występujące wcześniej objawy neurologiczne, należy przerwać podawanie leku i rozważyć konsultację neurologiczną, ponieważ może to świadczyć o wystąpieniu postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii.

Szczepionki
Brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania żywych atenuowanych lub inaktywowanych szczepionek podczas leczenia ofatumumabem; odpowiedź na szczepienie może ulec osłabieniu u osób ze zmniejszoną liczbą komórek B; należy unikać stosowania żywych atenuowanych lub inaktywowanych szczepionek w trakcie leczenia ofatumumabem i po jego zakończeniu, aż do unormowania się liczby komórek B; u osób leczonych ofatumumabem należy rozważyć stosunek korzyści wynikających ze szczepienia do ryzyka z nim związanego.

Zakażenie HBV
Podczas leczenia może dojść do zakażenia HBV, jak również do jego reaktywacji; przed rozpoczęciem leczenia u osób z grupy dużego ryzyka zakażenia HBV należy wykonać badania przesiewowe. Należy przerwać stosowanie leku u osób, u których wystąpi WZW, a nosiciele wirusa WZW typu B powinni być ściśle monitorowani zarówno w trakcie leczenia, jak i 6–12 mies. po jego zakończeniu. Brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania leku u osób z aktywnym zapaleniem wątroby.

Zaburzenia rytmu serca
Należy uważnie obserwować pacjentów z chorobą układu krążenia w wywiadzie i przerwać leczenie w przypadku wystąpienia ciężkich albo zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca.

Niedrożność jelit
Jeśli u pacjenta wystąpi ból brzucha, zwłaszcza na początku leczenia, należy przeprowadzić diagnostykę pod kątem niedrożności jelit i ewentualnie wdrożyć odpowiednie leczenie.

Kontrola przebiegu leczenia
Podczas leczenia ofatumumabem należy regularnie wykonywać pełne badanie morfologii i liczby płytek krwi. Badania te należy wykonywać częściej u osób, u których wystąpi cytopenia.

Dodatkowe składniki preparatu
U osób będących na diecie niskosodowej, należy zwrócić uwagę na zawartość sodu w roztworze do wlewu.

Interakcje - Ofatumumab

Nie są znane żadne klinicznie istotne interakcje z innymi produktami leczniczymi.

Szczepionki
Podczas leczenia ofatumumabem należy unikać podawania żywych atenuowanych lub inaktywowanych szczepionek, gdyż ich skuteczność może być zmniejszona.

Działania niepożądane - Ofatumumab

Bardzo często: zakażenie górnych i dolnych dróg oddechowych, neutropenia, niedokrwistość, wysypka.

Często: posocznica (w tym posocznica neutropeniczna, wstrząs septyczny), zakażenie wirusem opryszczki, zakażenie układu moczowego, gorączka neutropeniczna, małopłytkowość, leukopenia, reakcje rzekomoanafilaktyczne, nadwrażliwość, tachykardia, niedociśnienie, nadciśnienie, skurcz oskrzeli, hipoksja, duszność, dyskomfort w klatce piersiowej, ból gardła i krtani, kaszel, zatkanie nosa, niedrożność jelita cienkiego, biegunka, nudności, pokrzywka, świąd, zaczerwienienie, ból pleców, zespół uwalniania cytokin, gorączka, dreszcze, nadmierne pocenie się, zmęczenie.

Niezbyt często: agranulocytoza, zaburzenia krzepnięcia, aplazja czerwonokrwinkowa, limfopenia, wstrząs anafilaktyczny, zespół rozpadu guza.

Przedawkowanie
Nie były zgłaszane przypadki przedawkowania.

Ciąża i laktacja - Ofatumumab

Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na reprodukcję. Brak badań dotyczących stosowania leku u kobiet w ciąży; nie należy go stosować w okresie ciąży, poza przypadkami, kiedy spodziewane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i przez 12 mies. po jego zakończeniu.

Nie należy karmić piersią w trakcie leczenia ofatumumabem, a także w ciągu 12 mies. po jego zakończeniu.

Dawkowanie - Ofatumumab

Dorośli. Podawać i.v., we wlewie.

U chorych nieleczonych wcześniej oraz chorych z postacią nawrotową przewlekłej białaczki limfocytowej i.v. 300 mg w 1. dniu i 1000 mg w 8. dniu (cykl 1), następnie 1000 mg co 28 dni. W pzypadku nieleczonych wcześniej chorych stosować przez co najmniej 3 cykle, do uzyskania najlepszej odpowiedzi klinicznej, maks. przez 12 cykli; u chorych z postacią nawrotową przez maks. 6 cykli. 1. wlew należy podawać z szybkością początkową 12 ml/h, w trakcie podawania leku szybkość tę należy zwiększać co 30 min do maks. 400 ml/h. Jeśli po zakończeniu 1. wlewu nie wystąpiły ciężkie działania niepożądane związane z wlewem, kolejne wlewy można rozpoczynać z szybkością 25 ml/h i należy ją zwiększać co 30 min do maks. 400 ml/h.

U chorych z przewlekłą białaczką limfocytową oporną na leczenie stosować 300 mg w 1. wlewie i 2000 mg w każdym kolejnym. Schemat leczenia obejmuje 8 wlewów co tydzień, następnie 4–5 tyg. przerwy, potem 4 kolejne wlewy co 4 tyg. 1. i 2. wlew należy rozpoczynać z szybkością 12 ml/h, w trakcie podawania leku szybkość tę można zwiększać co 30 min do maks. 200 ml/h. Jeśli po zakończeniu 2. wlewu nie wystąpiły ciężkie działania niepożądanie związane z wlewem, kolejne wlewy można rozpoczynać z szybkością 25 ml/h, którą należy zwiększać co 30 min, do maks. 400 ml/h.

Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych z wlewem, 0,5–2 h przed podaniem leku należy zastosować premedykację paracetamolem, difenhydraminą lub cetyryzyną oraz kortykosteroidem zgodnie z zaleceniami producenta. W przypadku wystąpienia łagodnych lub umiarkowanych działań niepożądanych wlew należy przerwać, po ustabilizowaniu się stanu chorego należy go wznowić z szybkością dwukrotnie mniejszą od szybkości w chwili przerwania wlewu, a jeżeli prowadzony był z szybkością 12 ml/h po wznowieniu wlewu należy utrzymać taką szybkość. W przypadku wystąpienia ciężkiego działania niepożądanego wlew należy przerwać i wznowić po ustabilizowaniu się stanu chorego z szybkością 12 ml/h; szczegółowe informacje – patrz: zarejestrowane materiały producenta.

Modyfikacja dawkowania
Modyfikacja dawki u osób z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny >30 ml/min) nie jest konieczna. Jest mało prawdopodobne, by była konieczna modyfikacja dawki u osób z zaburzeniami czynności wątroby.

Uwagi dla Ofatumumab

Warunki przechowywania roztworu
Przechowywać w temp. 2–8°C. Nie zamrażać. Przygotowany do podania roztwór powstały po rozcieńczeniu leku w 0,9% roztw. NaCl jest stabilny przez 48 h w temp. pokojowej; ze względu na możliwość rozwoju drobnoustrojów nie zaleca się podawania roztworu przechowywanego dłużej niż 24 h w temp. 2–8°C, chyba że roztwór został przygotowany w warunkach pełnej aseptyki.

Nie przeprowadzono badań nad wpływem leku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn; profil aktywności farmakologicznej nie wskazuje na istnienie szkodliwego wpływu na te czynności.

Przeczytaj też artykuły

Preparaty na rynku polskim zawierające ofatumumab

Kesimpta (roztwór do wstrzykiwań)
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta