Bimekizumab (opis profesjonalny)

Działanie - Bimekizumab

Mechanizm działania
Humanizowane przeciwciało monoklonalne należące do klasy IgG1/κ uzyskiwane metodami inżynierii genetycznej w wykorzystaniem technologii rekombinacji DNA z linii komórkowej jajnika chomika chińskiego. Bimekizumab wiąże się wybiórczo i z dużym powinowactwem z cytokinami IL-17A, IL-17F i IL-17AF, blokując ich oddziaływanie z kompleksem receptorowym IL-17RA/IL-17RC. Zwiększone stężenia IL-17A i IL-17F są związane z patogenezą wielu chorób zapalnych o podłożu immunologicznym, w tym łuszczycy plackowatej, łuszczycowego zapalenia stawów i spondyloartropatii osiowej. IL-17A i IL-17F współdziałają i/lub wykazują synergię z innymi cytokinami prozapalnymi w celu wywołania stanu zapalnego. Bimekizumab hamuje działanie cytokin prozapalnych, co skutkuje normalizacją stanu zapalnego skóry i znacznym spadkiem miejscowego i ogólnoustrojowego stanu zapalnego, a w efekcie złagodzeniem objawów klinicznych związanych z łuszczycą, łuszczycowym zapaleniem stawów i spondyloartropatią osiową. In vitro bimekizumab hamuje ekspresję genów związanych z łuszczycą, produkcję cytokin, migrację komórek zapalnych i patologiczną osteogenezę w większym stopniu, niż inhibicja wyłącznie IL-17A.

Farmakokinetyka
Po podaniu pojedynczej dawki 320 mg s.c. t_max wynosi 3–4 dni; po podaniu dawek wielokrotnych co 4 tyg. występowało 1,74-krotne zwiększenie c_max i AUC. Bezwzględna dostępność biologiczna leku po podaniu s.c. wynosi ok. 70%. Stan stacjonarny w przypadku stosowania schematu dawkowania co 4 tyg. jest osiągany po 16 tyg. Bimekizimab jest przeciwciałem monoklonalnym i przewiduje się, że będzie rozkładany do niewielkich peptydów i aminokwasów w taki sam sposób, jak endogenne immunoglobuliny. Średni t_1/2 w fazie eliminacji wynosi 23 dni. Właściwości farmakokinetyczne bimekizumabu były podobne u pacjentów z łuszczycą plackowatą, łuszczycowym zapaleniem stawów i spondyloartropatią osiową.

Wskazania do stosowania - Bimekizumab

Łuszczyca plackowata
Leczenie łuszczycy plackowatej o nasileniu umiarkowanym lub ciężkim u dorosłych, którzy kwalifikują się do leczenia ogólnoustrojowego.

Łuszczycowe zapalenie stawów
Monoterapia lub leczenie skojarzone z metotreksatem aktywnej postaci łuszczycowego zapalenia stawów u dorosłych, u których po stosowaniu jednego lub kilku leków przeciwreumatycznych modyfikujących przebieg choroby (DMARD) odpowiedź była niewystarczająca lub wystąpiła nietolerancja takiego leczenia.

Spondyloartropatia osiowa
Leczenie aktywnej postaci spondyloartropatii osiowej bez zmian radiograficznych, z obiektywnymi objawami zapalenia, na które wskazuje zwiększone stężenie białka C-reaktywnego i/lub wynik badania metodą rezonansu magnetycznego u dorosłych, u których odpowiedź na leczenie NLPZ była niewystarczająca lub wystąpiła nietolerancja takiego leczenia.Leczenie aktywnej postaci zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa u dorosłych, u których odpowiedź na leczenie konwencjonalne była niewystarczająca lub wystąpiła nietolerancja takiego leczenia.

Przeciwwskazania stosowania - Bimekizumab

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, istotna klinicznie, aktywna postać zakażenia (np. czynna gruźlica).

Szczepionki
Przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć podanie wszystkich odpowiednich dla danego wieku szczepień, zgodnie z aktualnymi wytycznymi. Pacjentom leczonym bimekizumabem nie należy podawać szczepionek zawierających żywe drobnoustroje; pacjenci mogą otrzymywać szczepionki inaktywowane.

Zakażenia
Stosowanie bimekizumabu może zwiększać ryzyko zakażeń, takich jak zakażenia górnych dróg oddechowych i kandydoza jamy ustnej. Należy zachować ostrożność rozważając stosowanie leku u pacjentów z przewlekłym zakażeniem lub nawracającymi zakażeniami w wywiadzie. Nie wolno rozpoczynać leczenia bimekizumabem u osób z jakimkolwiek klinicznie istotnym, aktywnym zakażeniem do momentu jego ustąpienia lub zastosowania odpowiedniego leczenia. Należy poinformować pacjentów o konieczności zgłaszania się do lekarza, jeśli wystąpią u nich przedmiotowe lub podmiotowe objawy zakażenia. Jeśli u pacjenta wystąpi zakażenie, jego stan należy ściśle monitorować; jeśli zakażenie będzie ciężkie lub niereagujące na standardową terapię, należy przerwać podawanie bimekizumabu do ustąpienia zakażenia.

Gruźlica
Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć zakażenie gruźlicą. U pacjentów z utajoną gruźlicą należy rozważyć leczenie przeciwgruźlicze przed rozpoczęciem leczenia bimekizumabem.

Nieswoiste zapalenia jelit
Nie zaleca się stosowania bimekizumabu u osób z nieswoistym zapaleniem jelit. W przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych nieswoistego zapalenia jelit lub zaostrzenia wcześniej istniejącej choroby, należy przerwać stosowanie bimekizumabu oraz wdrożyć odpowiednie leczenie.

Reakcje nadwrażliwości
W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości podawanie leku należy natychmiast przerwać i rozpocząć odpowiednie leczenie.

Interakcje - Bimekizumab

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Nie ma bezpośrednich dowodów potwierdzających znaczenie IL-17A albo IL-17F w ekspresji enzymów z rodziny CYP450. Zwiększone stężenie cytokin podczas przewlekłego stanu zapalnego powoduje zahamowanie wytwarzania niektórych enzymów układu CYP450. Zatem leki przeciwzapalne, takie jak bimekizumab (inhibitor IL-17A i IL-17F), mogą powodować normalizację poziomu enzymów CYP450, której towarzyszy niższa ekspozycja na leki, które są metabolizowane przez CYP450. Nie można zatem wykluczyć klinicznie istotnego wpływu na substraty CYP450 o małym indeksie terapeutycznym, których dawkę dostosowuje się indywidualnie (np. warfaryna). W momencie rozpoczęcia leczenia bimekizumabem u pacjentów leczonych tego rodzaju lekami należy rozważyć kontrolę leczenia.

Szczepionki
Podczas leczenia bimekizumabem nie należy podawać szczepionek zawierających żywe drobnoustroje.

DMARD, leki biologiczne
Jednoczesne podawanie konwencjonalnych leków przeciwreumatycznych modyfikujących przebieg choroby (w tym metotreksatu) ani wcześniejsza ekspozycja na leki biologiczne nie ma wpływu na klirens bimekizumabu.

Działania niepożądane - Bimekizumab

Bardzo często: zakażenia górnych dróg oddechowych.

Często: kandydoza jamy ustnej, zakażenia grzybicze, zapalenie ucha, zakażenia wirusem opryszczki pospolitej, kandydoza jamy ustnej i gardła, zapalenie żołądka i jelit, zapalenie mieszków włosowych, ból głowy, wysypka, zapalenie skóry i wyprysk, trądzik, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (w tym rumień, obrzęk, ból, opuchlizna), zmęczenie.

Niezbyt często: kandydoza błon śluzowych i skóry (w tym kandydoza przełyku), zapalenie spojówek, neutropenia, nieswoiste zapalenie jelit.

Przedawkowanie
W badaniach klinicznych podawano pojedyncze dawki 640 mg i.v. lub s.c., a następnie 320 mg s.c. co 2 tyg. (łącznie 5 dawek) bez występowania działań toksycznych wymagających zmniejszenia dawki. W przypadku przedawkowania należy monitorować pacjenta oraz w razie potrzeby zastosować leczenie objawowe.

Ciąża i laktacja - Bimekizumab

Ze względu na brak wystarczających danych dotyczących stosowania bimekizumabu u kobiet w ciąży, zaleca się unikanie jego stosowania w tym okresie. Podczas leczenia i co najmniej przez 17 tyg. po jego zakończeniu kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji.

Nie wiadomo czy bimekizumab przenika do pokarmu kobiecego. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią podczas leczenia, czy przerwać stosowanie leku, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Dawkowanie - Bimekizumab

Podawać s.c. w udo, brzuch lub ramię.

Łuszczyca plackowata
Dorośli. 320 mg (w postaci 2 wstrzyknięć po 160 mg) w tyg. 0., 4., 8., 12. i 16., a następnie co 8 tyg.

Łuszczycowe zapalenie stawów
160 mg co 4 tyg. U pacjentów ze współistniejącą łuszczycą plackowatą o umiarkowanym lub ciężkim przebiegu zaleca się podawanie takich samych dawek jak w leczeniu łuszczycy plackowatej. Po 16 tyg. należy ocenić skuteczność, a w przypadku braku możliwości utrzymania wystarczającej odpowiedzi klinicznej w zakresie stawów, można rozważyć stosowanie dawki 160 mg co 4 tyg.

Spondyloartropatia osiowa
160 mg co 4 tyg.

We wszystkich wskazaniach odpowiedź kliniczna występuje zwykle w ciągu 16 tyg. leczenia. Należy rozważyć przerwanie leczenia w przypadku braku poprawy po 16. tyg. stosowania leku.

U niektórych pacjentów z łuszczycą plackowatą (w tym z łuszczycowym zapaleniem stawów i współistniejącą łuszczycą plackowatą o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu) o mc. ≥120 kg, u których nie doszło do całkowitego ustąpienia zmian skórnych w 16. tyg., w celu uzyskania lepszych rezultatów w kolejnych tyg. można stosować dawkę 320 mg co 4 tyg.

Osoby w podeszłym wieku
Nie ma konieczności modyfikacji dawki u osób w podeszłym wieku.

Zaburzenia czynności nerek lub wątroby
Brak badań dotyczących stosowania u chorych z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby; na podstawie farmakokinetyki leku uważa się, że dostosowanie dawki nie jest konieczne.

Dzieci i młodzież
Nie określono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat.

Uwagi dla Bimekizumab

Bimekizumab nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Preparaty na rynku polskim zawierające bimekizumab