Kwas kargluminowy (opis profesjonalny)

Działanie - Kwas kargluminowy

Mechanizm działania
Kwas kargluminowy, wykazuje podobieństwo strukturalne do N-acetyloglutaminianu, aktywatora syntetazy karbamoilofosforanowej – pierwszego enzymu cyklu mocznikowego. W warunkach in vitro powoduje aktywację tego enzymu występującego w wątrobie. Pomimo że syntetaza karbamoilofosforanowa wykazuje mniejsze powinowactwo do kwasu kargluminowego niż do N-acetyloglutaminianu, także w warunkach in vivo kwas kargluminowy aktywuje ten enzym.
W badaniach na zwierzętach wykazano, że kwasu kargluminowy chroni przed zatruciem amoniakiem znacznie skuteczniej niż N-acetyloglutaminian. Dzieje się tak, ponieważ błona mitochondrialna jest bardziej przepuszczalna dla kwasu kargluminowego oraz kwas kargluminowy jest odporniejszy na hydrolizę zachodzącą pod wpływem aminoacylazy obecnej w cytoplazmie. W tych badaniach wykazano również, że kwas kargluminowy powoduje zmniejszenie stężenia amoniaku we krwi oraz zwiększenie stężeń mocznika we krwi i w moczu, przy czym występuje znaczny wzrost ilości aktywatorów syntetazy karbamoilofosforanowej w wątrobie.
Wykazano, że u pacjentów z niedoborem syntazy N-acetyloglutaminianowej, kwas kargluminowy powoduje szybką, zazwyczaj w ciągu 24 h, normalizację stężeń amoniaku w osoczu. Jeśli leczenie podjęto przed wystąpieniem nieodwracalnego uszkodzenia mózgu, obserwowano normalny wzrost i rozwój psychoruchowy pacjentów. U pacjentów z kwasicami organicznymi leczenie kwasem kargluminowym powodowało szybkie zmniejszanie stężenia amoniaku w osoczu, obniżając ryzyko powikłań neurologicznych.

Farmakokinetyka
Po podaniu pojedynczej dawki 100 mg/kg mc. p.o., wchłonięciu ulega ok. 30%. Przy takiej dawce, c_max jest osiągane po 3 h. Lek nie wnika do erytrocytów na drodze dyfuzji, nie stwierdzono także wiązania z białkami osocza. Część przyjętej dawki kwasu kargluminowego podlega metabolizmowi. Prawdopodobnie flora bakteryjna zasiedlająca jelita może inicjować proces rozkładu, doprowadzając do wytworzenia różnych metabolitów cząsteczki leku. Jednym ze zidentyfikowanych metabolitów w kale jest kwas glutaminowy. Metabolity można wykryć w osoczu krwi w szczytowym stężeniu po upływie 36-48 h przy bardzo powolnym zmniejszaniu się stężenia (t_1/2 ok. 100 h). Końcowym produktem metabolizmu kwasu kargluminowego jest CO₂ usuwany przez płuca. Eliminacja z osocza jest dwufazowa, z fazą szybką obejmującą 12 h po podaniu leku, po której następuje faza powolna (końcowy t_1/2 do 28 h). Po podaniu pojedynczej dawki 100 mg/kg mc. p.o., 9% dawki zostało wydalone w postaci niezmienionej z moczem, a do 60% dawki z kałem.

Wskazania do stosowania - Kwas kargluminowy

Leczenie hiperamonemii spowodowanej pierwotnym niedoborem syntazy N-acetyloglutaminianowej, hiperamonemii spowodowanej kwasicą izowalerianową, hiperamonemii spowodowanej kwasicą metylomalonową, hiperamonemii spowodowanej kwasicą propionową.

Przeciwwskazania stosowania - Kwas kargluminowy

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu. W okresie zażywania kwasu kargluminowego przeciwwskazane jest karmienie piersią.

Monitorowanie leczenia
Stężenia amoniaku i aminokwasów w osoczu powinny być utrzymywane w granicach normy. Z uwagi na niewielką liczbę danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania kwasu kargluminowego, zalecana jest systematyczna kontrola czynności wątroby, nerek i serca oraz badanie parametrów hematologicznych.

Podaż białka w diecie
W przypadku złej tolerancji białka może być wskazane ograniczenie jego podaży oraz suplementacja argininy.

Interakcje - Kwas kargluminowy

Nie przeprowadzono specyficznych badań dotyczących interakcji.

Działania niepożądane - Kwas kargluminowy

Działania niepożądane w niedoborze syntazy N-acetyloglutaminianowej
Często: zwiększenie potliwości.
Niezbyt często: zwiększenie aktywności aminotransferaz.
Z nieznaną częstością: wysypka.

Działania niepożądane w kwasicach organicznych
Niezbyt często: bradykardia, biegunka, wymioty, gorączka.
Z nieznaną częstością: wysypka.

Przedawkowanie
W prowadzonych badaniach klinicznych, u 1 pacjenta leczonego kwasem kargluminowym, u którego dawka została zwiększona do 750 mg/kg mc./d, wystąpiły objawy zatrucia o charakterze reakcji sympatykomimetycznej: tachykardia, obfite pocenie się, wzmożone wydzielanie śluzu w oskrzelach, podwyższona temperatura ciała i niepokój ruchowy. Objawy te ustąpiły z chwilą zmniejszenia dawki.

Ciąża i laktacja - Kwas kargluminowy

Ciąża
Brak danych klinicznych dotyczących stosowania kwasu kargluminowego w czasie ciąży, badania na zwierzętach wykazały minimalny wpływ na rozwój płodu. Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania leku kobietom w ciąży.

Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy kwas kargluminowy przenika do pokarmu kobiecego. Z tego względu w czasie zażywania kwasu kargluminowego karmienie piersią jest przeciwwskazane.

Dawkowanie - Kwas kargluminowy

Leczenie kwasem kargluminowym należy rozpoczynać pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu chorób metabolicznych.

P.o., do tabletek należy dodać 5–10 ml wody, do powstania zawiesiny i połknąć natychmiast lub podać strzykawką przez zgłębnik nosowo-żołądkowy. Dawkę dobową leku podawać w 2–4 daw. podz., przed posiłkami.

Niedobór syntazy N-acetyloglutaminianowej. Leczenie można rozpocząć już od 1. dż. Początkowa dawka 100 mg/kg mc./d, w razie potrzeby do 250 mg/kg mc./d. Następnie dawkę dostosować indywidualnie, w celu utrzymania prawidłowego stężenia amoniaku w osoczu. W stosowaniu przewlekłym może być konieczne zwiększenie dawki w celu dostosowania jej do masy ciała; zwykle stosuje się dawki 10–100 mg/kg mc./d. Przed rozpoczęciem leczenia przewlekłego zaleca się wykonanie próby indywidualnej wrażliwości na działanie kwasu kargluminowego: u pacjentów w stanie śpiączki należy rozpocząć od podawania dawki 100–250 mg/kg mc./d i oznaczać stężenie amoniaku co najmniej przed każdym podaniem leku –powinno ulec normalizacji w ciągu kilku godzin od rozpoczęcia podawania leku; u pacjentów ze średnio nasiloną hiperamonemią należy podawać dawki próbne 100–200 mg/kg mc./d przez 3 dni, stosując dietę o stałej zawartości białka i wykonywać regularne oznaczenia stężenia amoniaku w osoczu (przed jedzeniem i 1 h po jedzeniu), a dawkę odpowiednio dostosować w celu utrzymania prawidłowego stężenia amoniaku w osoczu.

Kwasica izowalerianowa, metylomalonowa i propionowa.
Leczenie u pacjentów z kwasicą organiczną należy rozpocząć w momencie stwierdzenia hiperamonemii. Dawka początkowa 100 mg/kg mc./d, w razie potrzeby można ją zwiększyć do 250 mg/kg mc./d. Następnie dawkę należy dostosować indywidualnie, tak, aby utrzymać prawidłowe stężenie amoniaku w osoczu.

Uwagi dla Kwas kargluminowy

Zawiesina kwasu kargluminowego ma lekko kwaśny smak.

Nie przeprowadzono badań nad wpływem leku na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Preparaty na rynku polskim zawierające kwas kargluminowy