W ramach kampanii „Polka w ciąży” prof. dr hab. n. med. Mirosław Wielgoś i dr n med. Dorota Bomba-Opoń z I Katedry i Kliniki Położnictwa i Ginekologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego dzielą się wiedzą o przyczynach poronień.
Poronieniem nazywamy zakończenie ciąży zanim płód osiągnie zdolność do życia poza organizmem matki, czyli przed 22 tygodniem ciąży. W pierwszych dwóch miesiącach ciąży, czyli do 8 tygodnia (licząc od pierwszego dnia ostatniej miesiączki), około 15% ciąż ulega poronieniu, po tym okresie ryzyko spada do 8–10%.
Przyczyną ponad połowy poronień są nieprawidłowości w powstałym zarodku. Zaburzenia dotyczą zwykle chromosomów i prowadzą do zahamowania rozwoju płodu oraz jego obumarcia we wczesnym okresie ciąży. Do wad tych dochodzi zazwyczaj podczas łączenia się materiału genetycznego komórki jajowej i plemnika. Bardzo rzadko odpowiadają za to nieprawidłowości w chromosomach rodziców.
Do poronień dochodzi również jeżeli organizm matki nie stwarza odpowiednich warunków dla rozwoju płodu. Przyczyną mogą być zarówno wady i nieprawidłowości w budowie macicy, jak również zaburzenia hormonalne, immunologiczne czy metaboliczne. Utrzymanie ciąży może utrudniać obecność mięśniaków czy przegrody w macicy.
Niepowodzenia we wczesnym okresie ciąży występują także częściej u kobiet ze schorzeniami przewlekłymi, związanymi z zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak cukrzyca, choroby nerek czy choroby tarczycy. Również u ciężarnych z nieprawidłowościami w układzie krzepnięcia krwi, mamy do czynienia z powtarzającymi się, w różnych okresach ciąży, zgonami płodu (zobacz m.in.: Cukrzyca ciążowa, Ciąża i zakrzepica, Niedoczynność tarczycy u kobiet w ciąży).
Należe pamiętać, że niepowodzenie ciąży istotnie zwiększa ryzyko wystąpienia kolejnego, dlatego odpowiednia diagnostyka i działania profilaktyczne mają ogromne znaczenie. Bardzo ważne jest również planowanie ciąży, zwłaszcza u kobiet z chorobami przewlekłymi. Pozwala na optymalne wyrównanie metaboliczne, a także dobór bezpiecznych leków.