1 lipca 2013 r. po raz pierwszy w historii polskiej medycyny zabiegi in vitro zaczęły być finansowane ze środków publicznych. 4 września przyszło na świat 3000. dziecko urodzone dzięki rządowemu programowi leczenia niepłodności.
Fot. sathyatripodi / pixabay.com
Celem programu in vitro jest zapewnienie równego dostępu i możliwości korzystania z procedury zapłodnienia pozaustrojowego niepłodnym parom. Warunkiem przystąpienia do programu jest rozpoznanie niepłodności przez lekarza oraz udokumentowane nieskuteczne leczenie w czasie nie krótszym niż 12 miesięcy.
Decyzję o włączeniu pary do Programu mogą podjąć wyłącznie lekarze z ośrodków będących realizatorami Programu na podstawie kryteriów określonych w treści Programu. Z Programu mogą skorzystać również pary, które nie pozostają w związku małżeńskim – Program nie określa statusu prawnego pary. Wszystkie ośrodki będące realizatorami Programu stosują jednakowe kryteria kwalifikacji na terenie całej Polski.
Realizatorzy Programu mają obowiązek bezpiecznego przechowywania wszystkich zarodków powstałych w wyniku realizacji Programu. Zawierając umowy z Ministrem Zdrowia, każdy z wyłonionych ośrodków zobowiązany jest do przechowywania zarodków, które nie zostaną wykorzystane, także po zakończeniu Programu.
W ramach Programu para ma prawo skorzystać z trzech prób procedury wspomaganego rozrodu. Kolejny cykl pobrania i zapłodnienia komórek jajowych może być wykonany dopiero po wykorzystaniu wszystkich uzyskanych wcześniej zarodków.
W Programie ograniczono ilość tworzonych zarodków maksymalnie do sześciu. Zaleca się przenoszenie do macicy tylko jednego zarodka w kolejnym cyklu miesięcznym. W uzasadnionych medycznie przypadkach można przenieść nie więcej niż dwa zarodki jednocześnie.
