Talzenna - kapsułki twarde

Monoterapia w leczeniu dorosłych pacjentów z mutacjami germinalnymi w genach BRCA1/2, u których występuje HER2-ujemny rak piersi, miejscowo zaawansowany lub z przerzutami. Chorzy powinni być wcześniej poddani chemioterapii neoadiuwantowej/adiuwantowej lub opartej na antracyklinach i/lub taksanach (z powodu miejscowo zaawansowanego lub rozsianego raka piersi), chyba, że nie kwalifikowali się do takiego leczenia. Pacjenci z HR-dodatnim rakiem piersi powinni być wcześniej poddani hormonoterapii, chyba że się do niej nie kwalifikowali. 1 mg 1 ×/d. Podczas leczenia należy unikać stosowania silnych inhibitorów glikoproteiny P (P-gp); jednoczesne stosowanie można rozważyć wyłącznie po dokładnej ocenie ryzyka i korzyści; w przypadku konieczności leczenia skojarzonego należy zmniejszyć dawkę talazoparybu o 0,25 mg; po odstawieniu silnego inhibitora P-gp należy powrócić do uprzednio stosowanej dawki po upływie 3–5 t_1/2 inhibitora P-gp.
Leczenie skojarzone z enzalutamidem dorosłych pacjentów z przerzutowym, opornym na kastrację rakiem gruczołu krokowego, u których chemioterapia nie jest klinicznie wskazana. 0,5 mg 1 ×/d w skojarzeniu z enzalutamidem w dawce 160 mg 1 ×/d. Ze względu na brak badań dotyczących wpływu inhibitorów glikoproteiny P (P-gp) na ekspozycję na talazoparyb podczas leczenia skojarzonego z enzalutamidem, należy unikać ich jednoczesnego stosowania.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, okres karmienia piersią.

Podawać p.o., niezależnie od posiłku; kapsułki połykać w całości. Leczenie należy kontynuować do czasu progresji choroby lub wystąpienia niemożliwych do zaakceptowania objawów toksyczności. W przypadku pominięcia dawki lub wystąpienia wymiotów nie należy przyjmować dodatkowej dawki; kolejną dawkę przyjąć o zwykłej porze. Badanie morfologii krwi należy wykonać przed rozpoczęciem leczenia a następnie 1 ×/mies. oraz w razie wskazań klinicznych. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych wymagających leczenia należy rozważyć przerwanie podawania leku lub zmniejszenie jego dawki; dawkę można zmniejszyć 3-krotnie, za każdym razem o 0,25 mg w przypadku monoterapii, natomiast w leczeniu skojarzonym z enzalutamidem dawkę zmniejszać kolejno do 0,35 mg/d, 0,25 mg/d i do 0,1 mg/d. Jeśli podczas leczenia liczba płytek zmniejszy się <50 000/µl, liczba neutrofili <1000/ µl lub stężenie hemoglobiny <8 g/dl należy wstrzymać podawanie talazoparybu do czasu, gdy liczba płytek krwi wyniesie ≥75 000/µl, liczba neutrofili ≥1500/µl, a stężenie hemoglobiny ≥9/µl, a następnie wznowić leczenie w kolejnej mniejszej dawce. W przypadku wystąpienia niehematologicznych działań niepożądanych 3. lub 4. stopnia należy wstrzymać podawanie talazoparybu do czasu ustąpienia objawów ≤1. stopnia, a następnie rozważyć wznowienie podawania leku w kolejnej mniejszej dawce albo trwale odstawić lek. Nie ma konieczności dostosowania dawki u chorych w podeszłym wieku (w wieku ≥65 lat), z zaburzeniami czynności wątroby lub łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 60–90 ml/min). Nie zaleca się stosowania w skojarzeniu z enzalutamidem u osób z ciężkimi zaburzeniami zaburzeniami czynności wątroby. Podczas monoterapii zalecana dawka początkowa w przypadku umiarkowanych zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny 30–60 ml/min) wynosi 0,75 mg 1 ×/d, a u osób z zaburzeniami o ciężkim nasileniu (klirens kreatyniny 15–30 ml/min) – 0,5 mg 1 ×/d. W leczeniu skojarzonym z enzalutamidem zalecana dawka początkowa w przypadku umiarkowanych zaburzeń czynności nerek wynosi 0,35 mg 1 ×/d, natomiast w zaburzeniach o ciężkim nasileniu – 0,25 mg 1 ×/d. Brak badań dotyczących stosowania u chorych z klirensem kreatyniny <15 ml/min lub wymagających hemodializy.