Aerrane (izofluran) - płyn do anestezji wziewnej

Wziewne znieczulenie ogólne. Wziewnie, z zastosowaniem parowników kalibrowanych specjalnie do stosowania izofluranu. Premedykacja. Środki do premedykacji należy wybierać indywidualnie. Wprowadzenie do znieczulenia (indukcja). Zaleca się stężenie początkowe izofluranu 0,5%. Stężenia 1,5–3,0% pozwalają zwykle na osiągnięcie odpowiedniej do przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego głębokości znieczulenia w ciągu 7–10 min. W celu uniknięcia odruchu kaszlowego i/lub skurczu krtani zaleca się skojarzone stosowanie krótko działających barbituranów lub innych środków o zbliżonym działaniu (np. propofol, etomidat lub midazolam). Podtrzymanie znieczulenia. Znieczulenie można utrzymać, stosując stężenia 1–2,5% i jednocześnie podając N₂O i O₂. W przypadku stosowania leku w skojarzeniu z czystym tlenem konieczne jest zwiększenie stężenia o 0,5–1%. U osób w podeszłym wieku do podtrzymania znieczulenia należy stosować mniejsze stężenia izofluranu. Wybudzanie. Aby umożliwić szybkie wybudzanie, pod koniec operacji stężenie izofluranu należy zmniejszyć do 0,5%, a podczas zaszywania rany do 0%. Po zakończeniu podawania wszystkich gazów anestetycznych drogi oddechowe pacjenta należy przewentylować 100% tlenem aż do całkowitego wybudzenia.

Nadwrażliwość na halogenowe środki znieczulające, hipertermia złośliwa w wywiadzie lub znana bądź podejrzewana skłonność genetyczna do hipertermii złośliwej, zaburzenia czynności wątroby, żółtaczka lub gorączka niewyjaśnionego pochodzenia, leukocytoza lub eozynofilia występujące po uprzednim podaniu anestetyków halogenowych, nieleczona niewydolność serca.