Privigen - roztwór do infuzji

Leczenie substytucyjne w zespołach pierwotnych niedoborów odporności z upośledzeniem wytwarzania przeciwciał. Schemat dawkowania powinien doprowadzić do osiągnięcia stężenia IgG (oznaczanego przed kolejnym wlewem i.v.) co najmniej 6 g/l. Początkowo 0,4–0,8 g/kg mc., następnie co najmniej 0,2 g/kg mc. co 3–4 tyg. Do osiągnięcia stężenia minimalnego konieczna jest dawka 0,2–0,8 g/kg mc./mies., po osiągnięciu stanu stacjonarnego (zwykle po 3–6 mies. od rozpoczęcia leczenia) dawki podaje się w odstępach 3–4 tyg. Należy dokonywać oznaczania i oceny stężeń minimalnych IgG w odniesieniu do częstości występowania zakażeń; w razie konieczności dostosować dawkę. W zależności od odpowiedzi klinicznej (np. częstość występowania zakażeń) można rozważyć modyfikację dawki i/lub odstępów między dawkami w celu uzyskania większych stężeń minimalnych.
Leczenie substytucyjne w przypadku wtórnych niedoborów odporności u pacjentów z ciężkimi lub nawracającymi zakażeniami, których leczenie przeciwdrobnoustrojowe okazało się nieskuteczne oraz z zaburzeniami wytwarzania swoistych przeciwciał (brak ≥2-krotnego zwiększenia miana swoistych IgG w odpowiedzi na szczepionkę polisacharydową lub polipeptydową przeciwko pneumokokom) lub ze stężeniem IgG w surowicy <4 g/l. Schemat dawkowania powinien zapewnić minimalne stężenie IgG (oznaczane przed kolejnym wlewem) wynoszące co najmniej 6 g/l. Zalecana dawka wynosi 0,2–0,4 g/kg mc. co 3–4 tyg. Należy dokonywać oznaczania i oceny stężeń minimalnych IgG w odniesieniu do częstości występowania zakażeń; w razie konieczności dostosować dawkę. U pacjentów z utrzymującym się zakażeniem konieczne może być zwiększenie dawki, natomiast w przypadku braku zakażenia można rozważyć jej zmniejszenie.
Pierwotna małopłytkowość immunologiczna u pacjentów z dużym ryzykiem krwawień albo przed zabiegiem chirurgicznym w celu skorygowania liczby płytek krwi. 0,8–1 g/kg mc. (dawkę można powtórzyć w ciągu 3 dni) lub 0,4 g/kg mc./d przez 2–5 dni. W przypadku nawrotu leczenie można powtórzyć.
Zespół Guillaina i Barrégo. 0,4 g/kg mc./d przez 5 dni. W przypadku nawrotu leczenie można powtórzyć.
Choroba Kawasakiego. 2 g/kg mc. w pojedynczej dawce; stosować w skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym.
Przewlekła zapalna demielinizacyjna polineuropatia (CIDP). Początkowo 2 g/kg mc. w daw. podz. w ciągu 2–5 kolejnych dni, następnie 1 g/kg mc. w daw. podz. w ciągu 1–2 dni co 3 tyg. Skuteczność leczenia należy ocenić po każdym cyklu. Należy przerwać leczenie w przypadku braku efektów po 6 mies. stosowania leku. Jeżeli leczenie jest skuteczne, decyzja o długotrwałej terapii powinna zostać podjęta na podstawie odpowiedzi klinicznej; dawki i odstępy pomiędzy ich podaniem można dostosować indywidualnie. Dostępne jest tylko ograniczone doświadczenie w stosowaniu immunoglobulin i.v. u dzieci z CIDP.
Wieloogniskowa neuropatia ruchowa. Początkowo 2 g/kg mc. przez 2–5 dni, następnie 1 g/kg mc. co 2–4 tyg. lub 2 g/kg mc. co 4–8 tyg. przez 2–5 dni. Skuteczność leczenia należy ocenić po zakończeniu każdego cyklu. Leczenie należy przerwać jeśli po 6 mies. nie uzyskuje się wystarczającego efektu. Jeżeli leczenie jest skuteczne, decyzja o długotrwałej terapii powinna zostać podjęta na podstawie odpowiedzi klinicznej; dawki i odstępy pomiędzy ich podaniem można dostosować indywidualnie.

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, hiperprolinemia typu I i II. Nie stosować u pacjentów z selektywnym niedoborem IgA, u których występują przeciwciała przeciwko IgA.

Podawać i.v., we wlewie z szybkością początkową nie przekraczającą 0,3 ml/kg mc./h przez ok. 30 min, w przypadku dobrej tolerancji szybkość podawania można stopniowo zwiększyć do maks. do 4,8 ml/kg mc./h (u pacjentów z pierwotnym niedoborem odporności maks. do 7,2 ml/kg mc./h). Preparat jest przeznaczony do stosowania u dorosłych, młodzieży i dzieci (0–18 lat). Dawkowanie u dzieci i młodzieży jest takie samo jak u osób dorosłych. Jeśli nie jest to uzasadnione klinicznie, nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku lub z zaburzeniami czynności nerek. Brak dowodów wskazujących na konieczność dostosowania dawki w przypadku zaburzeń czynności wątroby.