medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Desmopresyna jest syntetycznym analogiem wazopresyny (zwanej także argininową wazopresyną lub hormonem antydiuretycznym – ADH), naturalnego hormonu uwalnianego przez przysadkę. Desmopresyna jest stosowana w przypadku moczówki prostej ośrodkowej, w badaniu zdolności zagęszczania moczu przez nerki, w moczeniu nocnym u osób po 6. roku życia (z prawidłową zdolnością zagęszczania moczu) oraz w przypadku konieczności oddawania moczu w nocy (nokturii) u osób dorosłych. U chorych na łagodną postać hemofilii A lub łagodną do umiarkowanej postać choroby von Willebranda lek stosuje się w celu zapewnienia hemostazy podczas wykonywania niewielkich zabiegów chirurgicznych lub diagnostycznych.
Desmopresyna cechuje się silniejszym i dłuższym działaniem antydiuretycznym (zmniejszającym wydalanie moczu) oraz znacznie słabszym działaniem naczyniokurczącym, w porównaniu z wazopresyną. Aby zrozumieć działanie desmopresyny należy wyjaśnić jak działa naturalny hormon wazopresyna. Hormon ten należy do układu regulującego zatrzymanie wody w organizmie. Wazopresyna jest wydzielana, gdy dochodzi do zwiększenia ciśnienia osmotycznego osocza na skutek utraty wody albo kiedy występuje niedociśnienie i/lub zmniejszone wypełnienie naczyń krwionośnych. Hormon ten silnie kurczy naczynia krwionośne. Wśród innych funkcji spełnianych przez wazopresynę należy wymienić jej wpływ na hemostazę, gdyż przyczynia się do uwalniania czynników krzepnięcia krwi (zwiększa stężenie krążącego we krwi czynnika VIII i czynnika von Willebranda) i zwiększa zdolność płytek krwi do zlepiania się (agregacji). Wazopresyna może spełniać swoje zadania dzięki obecności receptorów V, z którymi się wiąże i je pobudza. Pobudzenie receptora V2 w nerkach powoduje wchłanianie zwrotne wody i jonów sodu w kanalikach nerkowych i doprowadza do zagęszczenia moczu (działanie antydiuretyczne).
Działanie antydiuretyczne desmopresyny odbywa się w taki sam sposób, jak działanie wazopresyny, przez regulację wchłaniania zwrotnego wody w kanalikach nerkowych. Oprócz działania antydiuretycznego i kurczącego naczynia krwionośne, desmopresyna ma wpływ na hemostazę: zwiększa stężenie krążącego we krwi czynnika VIII i czynnika von Willebranda (2–4 razy), uwalniając je ze śródbłonka naczyń, nasila procesy fibrynolizy. Fibrynoliza to fizjologiczny proces rozpuszczania istniejącego skrzepu. Desmopresyna wykazuje szybki początek działania połączony z długotrwałym efektem antydiuretycznym (8–12 h).
Moczówka prosta ośrodkowa jest chorobą upośledzającą nerkowe zatrzymywanie wody. Wywołana jest niedoborem działania wazopresyny. Jej objawem jest wydalanie dużych ilości rozcieńczonego moczu i odczuwanie nadmiernego pragnienia. Desmopresyna naśladuje działanie naturalnego hormonu. W przypadku moczenia nocnego u dzieci i nokturii u dorosłych efekt terapii jest wynikiem działania antydiuretycznego leku. U chorych na łagodną postać hemofilii A lub łagodną do umiarkowanej postać choroby von Willebranda, lek zapewnia hemostazę podczas wykonywania niewielkich zabiegów chirurgicznych lub diagnostycznych, gdyż przyczynia się do uwalniania brakujących czynników krzepnięcia krwi.
Lek podaje się różnymi drogami: doustnie, podjęzykowo, donosowo, podskórnie, domięśniowo lub dożylnie. Dawkę lekarz ustala indywidualnie.
Po podaniu doustnym dostępność biologiczna leku wynosi 0,08–0,16% (posiłek zmniejsza ją o ok. 40%), maksymalne stężenie w surowicy osiąga 1–1,5 h po podaniu, a biologiczny okres półtrwania wynosi 2–3 h. Po podaniu podjęzykowym dostępność biologiczna leku wynosi ok. 25% (posiłek zmniejsza ją o ok. 40%), maksymalne stężenie w surowicy osiąga ok. 0,5–2 h po podaniu, a biologiczny okres półtrwania wynosi 2,8 h. Po podaniu donosowym dostępność biologiczna leku wynosi 3–5%, maksymalne stężenie w surowicy osiąga ok. 1 h po podaniu, a biologiczny okres półtrwania wynosi 2–3 h. Lek nie ulega metabolizmowi w wątrobie. Wydalanie następuje głównie z moczem.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
