medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Lek zawiera kompleks inozyny oraz 4-acetyloaminobenzoesanu i 1-dimetyloamino-2-propanolu w stosunku molowym 1:3. Pranobeks inozyny normalizuje niedostateczne lub wadliwe mechanizmy odporności komórkowej poprzez wywoływanie odpowiedzi typu Th1, co prowadzi do dojrzewania i różnicowania limfocytów T oraz nasilenia indukowanych reakcji limfoproliferacyjnych w komórkach aktywowanych mitogenem lub antygenem. Reguluje mechanizmy cytotoksyczności limfocytów T oraz komórek NK, funkcjonowanie limfocytów supresorowych T8 oraz pomocniczych T4, a także zwiększa poziom IgG oraz powierzchniowych markerów dopełniacza. W badaniach in vitro lek nasila wytwarzanie cytokiny IL-1 oraz IL-2, jednocześnie zwiększając ekspresję receptora IL-2. W badaniach in vivo znamiennie zwiększa się endogenne wydzielanie IFN-γ, a zmniejsza wytwarzanie IL-4. Lek nasila też chemotaksję i fagocytozę neutrofili, monocytów i makrofagów. W badaniach in vivo wzmaga pobudzenie zmniejszonej syntezy mRNA białek limfocytów oraz sprawność procesu translacji z jednoczesnym hamowaniem syntezy wirusowego RNA w następujących mechanizmach (których udział wymaga dalszych badań): (1) wbudowywanie związanego z inozyną kwasu orotowego do polirybosomów, (2) hamowanie dołączania łańcucha poliadenylowego do wirusowego RNA przekaźnikowego, (3) reorganizacja międzybłonowych kompleksów białkowych, biorących udział w wysyłaniu sygnałów przez specyficzny receptor komórek T (TcR) w limfocytarnych cząsteczkach międzybłonowych, prowadząca do niemal 3-krotnego zwiększenia ich gęstości. Hamowanie fosfodiestrazy cGMP in vitro następuje jedynie w dużych stężeniach; działanie to nie występuje przy stężeniach leku zapewniających działanie immunofarmakologiczne in vivo. W badaniach in vitro wykazuje działanie hamujące replikację wirusa opryszczki typu I.
Farmakokinetyka
Lek po podaniu p.o. wchłania się dobrze i szybko. tmax wynosi ok. 1 h, t1/2 – ok. 50 min. Inozyna, składnik pochodzenia naturalnego, bierze udział w metabolizmie puryn, ulega przekształceniu głównie w kwas moczowy. Metabolity wydalane są przez nerki.
Zakażenia wirusowe
Zakażenia skóry i błon śluzowych wywołane wirusami Herpes simplex typu I lub II (opryszczka) albo Varicella zoster (ospa wietrzna, półpasiec).
Inne zakażenia o etiologii wirusowej (np. podostre stwardniające zapalenie mózgu).
Obniżona odporność
Wspomagająco u osób z obniżoną odpornością, w przypadku nawracających zakażeń górnych dróg oddechowych.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, napad dny moczanowej, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi.
Stężenie kwasu moczowego
Lek może wywoływać przemijające zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy i w moczu, pozostające jednak zazwyczaj w zakresie wartości prawidłowych, szczególnie u osób w podeszłym wieku oraz u mężczyzn (niezależnie od wieku). Stosować ostrożnie u osób z zaburzeniem czynności nerek lub podających w wywiadzie napad dny, kamicę moczanową, hiperurykemię; u chorych tych należy podczas leczenia kontrolować stężenie kwasu moczowego.
Reakcje nadwrażliwości
U niektórych chorych mogą wystąpić ciężkie reakcje nadwrażliwości (pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja), należy wówczas przerwać podawanie leku.
Długotrwałe leczenie
Podczas długotrwałego leczenia mogą tworzyć się kamienie nerkowe. Podczas leczenia przewlekłego (≥3 mies.) u każdego pacjenta należy regularnie kontrolować stężenie kwasu moczowego w surowicy i w moczu, czynność wątroby, morfologię krwi oraz parametry czynności nerek.
Szczegółowe informacje dotyczące ostrzeżeń związanych z zawartością substancji pomocniczych w poszczególnych preparatach – patrz: zarejestrowane materiały producenta.
Leki zwiększające stężenie kwasu moczowego
Ostrożnie u osób otrzymujących równolegle inhibitory oksydazy ksantynowej (np. allopurynol), leczonych lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego lub lekami moczopędnymi.
Zydowudyna
Lek nasila działanie zydowudyny, m.in. poprzez zwiększenie jej biodostępności oraz zwiększenie wewnątrzkomórkowej fosforylacji w monocytach krwi.
Leki immunosupresyjne
Nie stosować podczas terapii lekami immunosupresyjnymi.
Najczęściej zwiększenie stężenia kwasu moczowego, które się normalizuje zazwyczaj kilka dni po odstawieniu leku.
Podczas stosowania przez długi czas (≥3 mies.) często występowały: nudności, wymioty, bóle w nadbrzuszu, zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi, świąd, wysypka, bóle i zawroty głowy, zmęczenie, złe samopoczucie, bóle stawów.
Niezbyt często: biegunka, zaparcia, nadmierna pobudliwość nerwowa, senność lub bezsenność, wielomocz.
Po wprowadzeniu do obrotu z nieznaną częstością odnotowywano: obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość, pokrzywkę, reakcje anafilaktyczne, rumień.
Przedawkowanie
W przypadku przedawkowania należy oczekiwać hiperurykemii; leczenie objawowe i wspomagające.
Ze względu na brak odpowiednich badań nie należy stosować w okresie ciąży i karmienia piersią, chyba że w opinii lekarza korzyści z leczenia przewyższają potencjalne ryzyko.
P.o. Leczenie trwa zwykle 5–14 dni; lek należy podawać przez 1–2 dni po ustąpieniu objawów.
Dorośli (w tym osoby w podeszłym wieku). 50 mg/kg mc./d (zwykle 3 g/d w 3–4 daw. podz.); dawka maks. 4 g/d.
Dzieci po 1. rż. 50 mg/kg mc./d w 3–4 daw. podz.
U dzieci i młodzieży z upośledzoną odpornością zarejestrowane jest również stosowanie przez 10 dni w miesiącu przez 3 kolejne mies.
Ciężkie zakażenia
We wszystkich grupach wiekowych w ciężkich zakażeniach, np. podostrym stwardniającym zapaleniu mózgu, można zwiększyć dawkę do 100 mg/kg mc./d w daw. podz. (maks. 4 g/d).
Ze względu na profil farmakodynamiczny jest mało prawdopodobne, by lek miał wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
