medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Peptydomimetyczny inhibitor proteazy asparaginowej HIV-1. Wybiórczo hamuje rozszczepienie zakodowanego w HIV kompleksu poliproteinowego Gag-Pol w komórkach zakażonych wirusem, co zapobiega tworzeniu się dojrzałych zakaźnych cząsteczek HIV. Leczenie skojarzone z rytonawirem powoduje korzystną, długotrwałą supresję wiremii, wzrost ilości limfocytów CD4, zmniejszenie progresji choroby a stosowanie w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi – zwiększenie przeżywalności. Podawanie darunawiru z rytonawirem bez innych leków przeciwretrowirusowych prowadzi do selekcji szczepów opornych. Oporność pierwotna może wynikać z mutacji w miejscu aktywnym proteazy, co powoduje powstanie oporności jedynie na specyficzny lek wskutek 3–5-krotnego spadku wrażliwości. Wirologiczna odpowiedź na darunawir podawany w skojarzeniu z rytonawirem zmniejsza się, jeśli w momencie rozpoczynania leczenia lub w trakcie jego trwania występuje 3 lub więcej mutacji wiążących się z wytworzeniem oporności na darunawir (zamiany aminokwasów w pozycjach V11I, V32I, L33F, 147V, 150V, I54L lub M, T74P, L76V, I84V, L89V). Wśród wirusów opornych na amprenawir, atazanawir, indynawir, lopinawir, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, typranawir w 90% stwierdzono 10-krotne zmniejszenie wrażliwości na darunawir. Dostępność biologiczna darunawiru podawanego w skojarzeniu z rytonawirem p.o. u osób zakażonych HIV-1 jest większa niż u osób zdrowych, wiąże się to prawdopodobnie ze zwiększonym stężeniem kwaśnej glikoproteiny α1 (AAG), powodującym większe wiązanie z AAG osocza, a w rezultacie większe stężenie w osoczu.
Farmakokinetyka
Lek szybko się wchłania po podaniu p.o., podanie leku z posiłkiem zwiększa względną dostępność biologiczną o ok. 30% w porównaniu z podaniem na czczo. Bezwzględna dostępność biologiczna darunawiru podanego jednorazowo bez rytonawiru wynosi 37%, natomiast z rytonawirem zwiększa się do 82%. Po podaniu z rytonawirem tmax wynosi 2,5–4 h. Darunawir wiąże się z białkami osocza w 95%, głównie z kwaśną glikoproteiną α1. Jest metabolizowany przez wątrobę, głównie w procesie oksydacji, prawie wyłącznie przez izoenzym CYP3A4. Stosowanie z rytonawirem powoduje zahamowanie czynności CYP3A4, a przez to zwiększenie stężenia darunawiru w osoczu. W wyniku utleniania powstają co najmniej trzy metabolity, wykazujące właściwości przeciwwirusowe 10-krotnie słabsze od leku macierzystego. Wydalanie odbywa się głównie przez układ moczowy – 79,5% oraz wątrobowo-żółciowy – 13,9%, z czego w postaci niezmienionej odpowiednio 41,2% i 7,7%. t1/2 po podaniu z rytonawirem wynosi ok. 15 h. U pacjentów z łagodnym i umiarkowanym upośledzeniem czynności wątroby wykazano, że stężenia całkowite darunawiru były porównywalne do populacji zdrowej, natomiast stężenia wolnej frakcji darunawiru były odpowiednio o 55% i 100% większe niż u osób z prawidłową czynnością wątroby. Podczas stosowania leku u osób z upośledzoną czynnością wątroby należy zachować ostrożność. Nie badano farmakokinetyki u osób z niewydolnością nerek, ale analiza właściwości farmakokinetycznych darunawiru wykazała, że się nie zmieniają istotnie u osób z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny 30–60 ml/min).
Leczenie zakażeń wirusem HIV-1
Leczenie skojarzone z rytonawirem i innymi lekami przeciwretrowirusowymi dorosłych i dzieci po 3. rż. i ≥15 kg mc. zakażonych HIV-1 leczonych wcześniej lekami przeciwretrowirusowymi. Wytycznych do leczenia dostarczają badania genotypu i fenotypu wirusa oraz dane dotyczące dotychczasowego leczenia.
Leczenie skojarzone z rytonawirem i innymi lekami przeciwretrowirusowymi dorosłych zakażonych HIV-1, u których nie stosowano wcześniej leczenia przeciwretrowirusowego.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, ciężkie zaburzenie czynności wątroby (klasa C wg skali Childa i Pugha).
Ryfampicyna, leki metabolizowane z udziałem izoenzymu CYP3A
Darunawiru z rytonawirem nie stosować równolegle z ryfampicyną ani z lekami metabolizowanymi z udziałem izoenzymu CYP3A, których zwiększenie stężenia w osoczu może zagrażać życiu.
Lopinawir z rytonawirem, preparaty zawierające ziele dziurawca
Darunawiru nie należy stosować z preparatami złożonymi lopinawiru z rytnowirem oraz z preparatami zawierającymi ziele dziurawca.
Poprawa właściwości farmakokinetycznych
W celu poprawy właściwości farmakokinetycznych, darunawir należy podawać w skojarzeniu z rytonawirem w małej dawce.
Stosowanie leku nie powoduje wyleczenia zakażenia HIV-1 ani zespołu nabytego upośledzenia odporności, nie zapobiega zakażeniom oportunistycznym lub innym powikłaniom zakażenia HIV-1 oraz nie zapobiega przenoszeniu wirusa HIV przez krew lub kontakty seksualne.
Ciężkie reakcje skórne
Lek może powodować wystąpienie ciężkich reakcji skórnych, którym może towarzyszyć gorączka i/lub zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; obserwowano przypadki zespołu Stevensa i Johnsona, martwicy toksycznej rozpływnej naskórka oraz ostrej uogólnionej osutki krostkowej. Należy natychmiast przerwać podawanie leku w przypadku wystąpienia objawów ciężkich reakcji skórnych (wysypka, gorączka, złe samopoczucie, zmęczenie, ból mięśni lub stawów, pęcherze, patologiczne zmiany w jamie ustnej, zapalenie spojówek, zapalenie wątroby i/lub eozynofilia).
Hemofilia
Ze względu na zwiększoną skłonność do krwawień należy zachować ostrożność u chorych z hemofilią A lub B leczonych inhibitorami proteaz. Po podaniu czynnika VIII zwykle można kontynuować leczenie inhibitorem proteazy.
Choroby wątroby
U chorych ze współistniejącą chorobą wątroby (np. przewlekłe czynne zapalenie wątroby) należy monitorować czynność wątroby; w razie jej pogorszenia leczenie należy przerwać lub lek całkowicie odstawić.
U chorych z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, leczonych podawanymi w skojarzeniu lekami przeciwretrowirusowymi, istnieje zwiększone ryzyko występowania ciężkich i zagrażających życiu działań niepożądanych.
Nadwrażliowość na sulfonamidy
Zachować ostrożność u chorych ze stwierdzoną nadwrażliwością na sulfonamidy (obecność łańcucha sulfonamidowego w strukturze darunawiru).
Cukrzyca
U chorych otrzymujących leki przeciwretrowirusowe może rozwinąć się cukrzyca, hiperglikemia lub nasilenie objawów istniejącej cukrzycy.
Lipodystrofia
U pacjentów zakażonych HIV skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe związane jest z redystrybucją tkanki tłuszczowej (lipodystrofia); zwiększone ryzyko lipodystrofii może wiązać się z takimi czynnikami jak: podeszły wiek, długotrwałe leczenie przeciwretrowirusowe oraz towarzyszące zaburzenia metaboliczne.
Martwica kości
U niektórych chorych, szczególnie z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV, długotrwale leczonych lekami przeciwretrowirusowymi i z czynnikami ryzyka obserwowano wystąpienie martwicy kości.
Osoby z nidoborami immunologicznymi
U chorych z niedoborami immunologicznymi na początku terapii skojarzonej występowała reakcja zapalna na bezobjawowe infekcje oportunistyczne (zespół reaktywacji immunologicznej) z ciężkimi objawami klinicznymi: zapalenie siatkówki wywołane przez wirus cytomegalii, uogólnione lub miejscowe zakażenia mikobakteryjne, pneumocystowe zapalenie płuc, reaktywacja wirusów Herpes simplex i Herpes zoster. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tyg. lub mies. od rozpoczęcia leczenia.
Wypieranie innych leków z połączeń z białkami
Darunawir może wypierać z wiązań z kwaśną glikoproteiną α1 inne leki.
Dzieci
Nie zaleca się podawania u dzieci do 3. rż. lub <15 kg mc.
Osoby w podeszłym wieku
Stosować ostrożnie u osób w podeszłym wieku ze względu na ograniczoną ilość badań.
Leki metabolizowane przez CYP3A4
Darunawir i rytonawir są metabolizowane przez CYP3A4 oraz są inhibitorami izoenzymu CYP3A4.
Stosowanie w skojarzeniu z substratami CYP3A4 o małym indeksie terapeutycznym (amiodaron, beprydyl, chinidyna, lidokaina podawana ogólnie, astemizol, alfuzosyna, terfenadyna, sildenafil stosowany w leczeniu nadciśnienia płucnego, midazolam podawany p.o., triazolam, cisapryd, pimozyd, sertindol, simwastatyna, lowastatyna, alkaloidy sporyszu) jest przeciwwskazane.
Induktory izoenzymu CYP3A4 (ryfampicyna, ryfabutyna, ziele dziurawca, lopinawir) zwiększają klirens i zmniejszają stężenie terapeutyczne darunawiru i rytonawiru. W trakcie leczenia nie należy przyjmować preparatów zawierających ziele dziurawca; indukcja enzymów przez ziele dziurawca może utrzymywać się przez co najmniej 2 tyg. od jego odstawienia.
Inhibitory izoenzymu CYP3A (indynawir, związki azolowe do stosowania ogólnego jak ketokonazol, klotrimazol) zmniejszają klirens i zwiększają stężenie terapeutyczne darunawiru i rytonawiru.
Rytonawir
Rytonawir w dawce 100 mg stosowany z darunawirem w dawce 600 mg powoduje ok. 14-krotne zwiększenie ekspozycji na darunawir.
Lopinawir z rytonawirem, ryfampicyna
Stosowanie skojarzone z preparatami złożonymi lopinawiru i rytonawiru lub z ryfampicyną jest przeciwwskazane ze względu na istotne zmniejszenie ekspozycji na darunawir.
Ryfabutyna
W razie konieczności stosowania z ryfabutyną należy istotnie zmniejszyć jej dawkę (np. 150 mg co 2. dzień).
IndynawirW przypadku pojawienia się objawów nietolerancji w trakcie leczenia skojarzonego z indynawirem może być konieczne zmniejszenie jego dawki.
Sakwinawir
Nie zaleca się stosowania w skojarzeniu darunawiru z rytonawirem i sakwinawiru.
Efawirenz
Podczas stosowania z efawirenzem należy obserwować chorych pod kątem toksyczności dla OUN ze względu na zwiększoną ekspozycję na efawirenz.
Tenofowir
Podczas stosowania skojarzonego z tenofowirem może zaistnieć konieczność monitorowania czynności nerek, szczególnie u pacjentów ze współistniejącymi chorobami ogólnoustrojowymi i chorobami nerek lub też przyjmujących inne leki nefrotoksyczne.
Leki z grupy NRTI
Nie stwierdzono interakcji z lekami z grupy NRTI (zydowudyna, emtrycytabina, stawudyna, lamiwudyna – różne drogi eliminacji, abakawir – metabolizm niezwiązany z cytochromem P-450).
Didanozyna
Nie stwierdzono interakcji z didanozyną podawaną 1 h przed posiłkiem, podczas którego podaje się darunawir z rytonawirem lub 2 h po nim.
Digoksyna
Podczas równoległego stosowania darunawiru z rytonawirem i digoksyną dochodzi do istotnego zwiększenia jej AUC, związanego prawdopodobnie z hamowaniem glikoproteiny P – konieczne jest zmniejszenie dawki digoksyny do najmniejszej możliwej, a następnie zalecane jest stopniowe dostosowywanie dawki.
Paroksetyna, sertralina, midazolam, ketokonazol, itrakonazol, cyklosporyna, takrolimus, sirolimus, sildenafil, tadalafil, wardenafil, klarytromycyna, ketokonazol
Ostrożność należy zachować podczas stosowania: wybiórczych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (paroksetyny i sertraliny) – ze względu na zmniejszenie ekspozycji na te leki należy dostosować dawkę na podstawie odpowiedzi klinicznej, midazolamu podawanego pozajelitowo – ze względu na możliwość 3–4-krotnego zwiększenia stężenia osoczowego (należy zachować ostrożność i podawać w warunkach OIOM), ketokonazolu lub itrakonazolu (w razie konieczności stosowania nie przekraczać dawki 200 mg/d, zachować ostrożność i monitorować klinicznie), leków immunosupresyjnych (cyklosporyna, takrolimus, sirolimus) – konieczne monitorowanie stężeń terapeutycznych ze względu na zwiększenie ekspozycji na leki immunosupresyjne, inhibitorów fosfodiesterazy 5 – zachować ostrożność (sildenafil w leczeniu zaburzeń wzwodu – nie przekraczać dawki 25 mg/48 h, tadalafil – 10 mg/72 h, wardenafil – 2,5 mg/72 h), klarytromycyny, klotrimazolu.
Statyny
W razie konieczności stosowania inhibitorów reduktazy HMG-CoA należy stosować prawastatynę, rozuwastatynę lub atorwastatynę (ich metabolizm nie zależy od izoenzymu CYP3A), rozpoczynając od najmniejszej możliwej dawki. Przeciwwskazane jest stosowanie lowastatyny lub simwastatyny, ponieważ znaczne zwiększenie ich stężeń osoczowych może prowadzić do uszkodzenia mięśni i rozpadu mięśni poprzecznie prążkowanych.
Glikokortykosteroidy wziewne
Darunawir i rytonawir stosowane razem z glikokortykosteroidami wziewnymi (propionian flutykazonu, budezonid) metabolizowanymi z udziałem izoenzymu CYP3A4 zwiększają ich stężenie osoczowe, powodując efekty ogólnoustrojowe kortykoterapii: zespół Cushinga, zahamowanie czynności kory nadnerczy – stosowanie w skojarzeniu niezalecane, należy zastąpić glikokortykosteroidem, który nie jest substratem dla CYP3A4 (np. beklometazon), po zakończeniu leczenia stopniowo zmniejszać dawki kortykosteroidów; deksametazon może spowodować zmniejszenie ekspozycji na darunawir – należy zachować ostrożność.
Fenobarbital, fenytoina
Fenobarbital i fenytoina mogą spowodować istotne zmniejszenie stężenia darunawiru – nie należy stosować równolegle z darunawirem i rytonawirem.
Karbamazepina
W przypadku konieczności równoległego stosowania karbamazepiny, chorych należy monitorować w kierunku możliwych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem karbamazepiny; należy monitorować stężenie karbamazepiny i dostosować jej dawkę (zwykle należy ją zmniejszyć o 25–50%).
Metadon, warfaryna, worykonazol, doustne środki antykoncepcyjne na baie estrogenów
Darunawir z rytonawirem powodują zmniejszenie stężenia metadonu, warfaryny (monitorować parametry krzepnięcia), worykonazolu (nie należy kojarzyć chyba że korzyści związane z jego stosowaniem przewyższają ryzyko), doustnych leków antykoncepcyjnych na bazie estrogenów (rozważyć inne metody antykoncepcji, a kobiety stosujące HTZ obserwować w kierunku objawów niedoboru estrogenów).
Marawirok
Dawka równolegle stosowanego marawiroku powinna wynosić 150 mg 2 ×/d.
Kolchicyna
Skojarzone podawanie kolchicyny i darunawiru z rytonawirem może zwiększać narażenie na kolchicynę; u osób z prawidłową czynnością nerek i wątroby należy zmniejszyć dawkę kolchicyny lub przerwać jej stosowanie, w przypadku zaburzeń czynności nerek lub wątroby nie należy podawać kolchicyny w skojarzeniu z darunawirem i rytonawirem.
Artemeter, lumefantryna
Równoległe stosowanie leków przeciwmalarycznych artemeteru i lumefantryny nie wymaga dostosowania dawki, jednak z powodu zwiększenia narażenia na lumefantrynę należy zachować ostrożność.
Telaprewir, boceprewir
Nie zaleca się równoległego stosowania z telaprewirem lub boceprewirem.
Salmeterol
Nie zaleca się podawania z salmeterolem ze względu na zwiększone ryzyko sercowo-naczyniowych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem salmeterolu, w tym wydłużenia odstępu QT, kołatania serca, tachykardii zatokowej.
Buprenorfina
W przypadku równoległego stosowania z buprenorfiną może być konieczne dostosowanie jej dawki.
Felodypina, nikardypina, nifedypina, bozentan
Darunawir z rytonawirem może zwiększać stężenie leków blokujących kanały wapniowe (felodypina, nikardypina, nifedypina) i antagonistów receptorów endotelinowych (bozentan); zaleca się monitorowanie potencjalnych działań niepożądanych.
Inne leki
Nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji z ranitydyną, omeprazolem, raltegrawirem, newirapiną, etrawiryną (w dawce 200 mg 2 ×/d), rylpiwiryną, atazanawirem – można podawać bez modyfikacji dawki.
Bardzo często: biegunka.
Często: hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, hiperlipidemia, lipodystrofia, bezsenność, bóle głowy, neuropatie obwodowe, zawroty głowy, wymioty, nudności, ból brzucha, zwiększenie aktywności amylazy we krwi, niestrawność, wzdęcia, gazy, zwiększenie aktywności AST i ALT, wysypka, świąd, astenia, zmęczenie.
Niezbyt często: zawał serca, dławica piersiowa, wydłużenie odstępu QT, bradykardia zatokowa, częstoskurcz, kołatanie serca, nadciśnienie tętnicze, nagłe zaczerwienienie skóry twarzy, małopłytkowość, neutropenia, niedokrwistość, eozynofilia, leukopenia, zespół reaktywacji immunologicznej, nadwrażliwość, zakażenia wirusem opryszczki, niedoczynność tarczycy, zwiększenie stężenia TSH, cukrzyca, dna moczanowa, jadłowstręt, zmniejszenie lub zwiększenie apetytu, zmniejszenie lub zwiększenie masy ciała, hiperglikemia, insulinooporność, zmniejszenie stężenia HDL, nadmierne pragnienie, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej, niepokój ruchowy, omdlenia, drgawki, letarg, parestezje, niedoczulica, zaburzenia w odczuwaniu smaku, utrata smaku, zaburzenia koncentracji, zaburzenia pamięci, nadmierna senność, zaburzenia rytmu aktywności dobowej, zaburzenia widzenia, przekrwienie spojówek, suchość oka, zawroty głowy, duszność, kaszel, krwawienie z nosa, wyciek wodnisty z nosa, podrażnienie gardła, zapalenie trzustki, zapalenie żołądka, refluks żołądkowo-przełykowy, aftowe zapalenie jamy ustnej, odruchy wymiotne (bez wymiotów), krwiste wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, dyskomfort w jamie brzusznej, zaparcia, zwiększona aktywność lipazy, zaburzenia czucia w jamie ustnej, zapalenie czerwieni wargowej, suchość warg, obłożony język, obrzęk naczyniowy, niewydolność nerek, kamica nerkowa, zwiększone stężenie kreatyniny we krwi, zmniejszony klirens nerkowy kreatyniny, białkomocz, obecność bilirubiny w moczu, trudności w oddawaniu moczu, częstomocz, wysypka uogólniona, alergiczne zapalenie skóry, pokrzywka, zapalenie skóry, egzema, rumień, nadmierne pocenie się, nocne poty, łysienie, trądzik, łojotokowe zapalenie skóry, patologiczne zmiany skórne, skóra pergaminowata, suchość skóry, odkładanie się pigmentu w paznokciach, ból stawów, ból kończyn, ból mięśni, martwica kości, skurcze mięśni, osłabienie mięśni, sztywność mięśniowo-szkieletowa, zapalenie stawów, sztywność stawów, osteoporoza, zwiększona aktywność fosfokinazy kreatynowej, gorączka, ból w klatce piersiowej, obrzęki obwodowe, złe samopoczucie, zaburzenia czucia, uczucie gorąca, drażliwość, zapalenie wątroby, stłuszczenie wątroby, zwiększenie aktywności transaminaz, powiększenie wątroby, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej, zwiększenie aktywności gammaglutamylotransferazy, zmniejszenie libido, zaburzenia erekcji, ginekomastia, depresja, stan splątania, dezorientacja, niepokój, zmiany nastroju, zaburzenia snu, sny patologiczne, koszmary senne.
Rzadko: rumień wielopostaciowy i zespół Stevensa i Johnsona.
Po wprowadzeniu do obrotu odnotowywano przypadki martwicy toksycznej rozpływnej naskórka oraz ostrej uogólnionej osutki krostkowej.
Podczas leczenia obserwowano zmianę rozmieszczenia tkanki tłuszczowej (lipodystrofia), w tym zanik tkanki podskórnej twarzy i obwodowej, zwiększenie masy tłuszczowej brzucha, narządów wewnętrznych, rozrost piersi, nagromadzenie tkanki tłuszczowej w okolicy grzbietowo-szyjnej. U osób z hemofilią A lub B leczonych inhibitorami proteaz występowały samoistnie krwiaki skóry i krwawienia do stawów; u niektórych zastosowano czynnik VIII, a w ponad połowie przypadków kontynuowano leczenie inhibitorami proteazy. U chorych z niedoborami immunologicznymi na początku terapii skojarzonej występowała reakcja zapalna na bezobjawowe infekcje oportunistyczne (zespół reaktywacji immunologicznej) z ciężkimi objawami klinicznymi: zapalenie siatkówki wywołane przez wirusa cytomegalii, uogólnione lub miejscowe zakażenia mikobakteryjne, pneumocystowe zapalenie płuc, reaktywacja wirusów Herpes simplex i Herpes zoster. W przypadku stosowania inhibitorów proteazy, zwłaszcza w skojarzeniu z lekami z grupy NRTI zgłaszano zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej, występowanie mialgii, zapalenia mięśni i rzadko rabdomiolizy. U chorych z współistniejącym zapaleniem wątroby typu B i/lub C prawdopodobieństwo zwiększenia wyjściowej i wynikającej z leczenia aktywności aminotransferaz jest większe niż u osób bez współistniejących chorób wątroby.
Przedawkowanie
Nie ma swoistego antidotum. Leczenie objawowe, płukanie żołądka, podanie węgla aktywowanego. Dializoterapia jest prawdopodobnie nieskuteczna.
Stosować w ciąży wyłącznie w przypadku, gdy spodziewane korzyści są wyraźnie większe niż zagrożenia. Nie wiadomo czy lek przenika do pokarmu kobiecego. Kobiety zakażone HIV nie powinny karmić piersią ze względu na możliwość transmisji wirusa tą drogą. Podczas leczenia rytonawirem nie należy karmić piersią.
P.o., w ciągu 30 min od ukończenia posiłku, w skojarzeniu z rytonawirem oraz innymi lekami przeciwretrowirusowymi.
Chorzy poddawani wcześniej terapii przeciwretrowirusowej, u których badanie genotypowania jest niedostępne. Dorośli. 600 mg 2 ×/d z rytonawirem 100 mg 2 ×/d. U dorosłych bez mutacji (DRV-RAM) towarzyszących oporności na darunawir, oraz u których wiremia HIV-1 RNA wynosi <100 000 kopii/ml, a liczba komórek CD4+ ≥100 × 106/l, można stosować 800 mg 1 ×/d z rytonawirem 100 mg 1 ×/d. Dzieci 3.–17. rż.: 15–30 kg mc. – 375 mg 2 ×/d z rytonawirem 50 mg 2 ×/d; 30–40 kg mc. – 450 mg 2 ×/d z rytonawirem 60 mg 2 ×/d; ≥40 kg mc. – 600 mg 2 ×/d z rytonawirem 100 mg 2 ×/d.
U dorosłych, którzy nie otrzymywali wcześniej leków przeciwretrowirusowych 800 mg 1 ×/d z rytonawirem 100 mg 1 ×/d. W przypadku pominięcia jednej dawki, jeżeli nie upłynęło jeszcze 6 h (w przypadku stosowania leku 2 ×/d) lub 12 h (w przypadku stosowania leku 1 ×/d), należy przyjąć pominiętą dawkę darunawiru z rytonawirem; jeżeli upłynęło więcej czasu, należy kontynuować dawkowanie według przyjętego schematu, nie uzupełniając pominiętej dawki.
Osoby w podeszłym wieku, zaburzenia czynności wątroby i/lub nerek
Stosować ostrożnie u chorych w podeszłym wieku. U osób z zaburzeniem czynności nerek lub łagodnym bądź umiarkowanym upośledzeniem czynności wątroby nie ma potrzeby modyfikacji dawki.
Ze względu na występujące podczas leczenia zawroty głowy należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń w ruchu.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
