Wildagliptyna

Wildagliptyna jest lekiem przeciwcukrzycowym, zaliczanym do grupy leków inkretynowych. Inkretyny to hormony wytwarzane w komórkach jelit, które w odpowiedzi na obecność substancji pokarmowych w przewodzie pokarmowym, nasilają wydzielanie insuliny przez komórki beta wysp Langerhansa w trzustce; należą tu glukagonopodobny peptyd 1 (GLP-1) i glukozozależny peptyd insulinotropowy (GIP, zwany także żołądkowym peptydem hamującym) Leki inkretynowe naśladują działanie inkretyn lub zwiększają ich stężenie, poprzez zahamowanie enzymów je rozkładających. Wildagliptyna należy do drugiej z wymienionych grup. Są to inhibitory dipeptydylopeptydazy IV (DPP-4), tzw. gliptyny. Zwiększają one stężenie inkretyn poprzez hamowanie enzymu rozkładającego te hormony. Następuje zwiększenie stężenia glukagonopodobnego peptydu 1 i glukozozależnego peptydu insulinotropowego, a w następstwie poprawia się wrażliwość komórek beta wysp Langerhansa trzustki na działanie glukozy i zwiększa wydzielanie insuliny, poprawia działanie komórek alfa odpowiedzialnych za produkcję glukagonu, nie zaburzając jednocześnie odpowiedzi glukagonu na hipoglikemię. Leki z tej grupy również nie powodują przyrostu masy ciała.
Wskazaniami do stosowania wildagliptyny są:
· Monoterapia cukrzycy typu 2 u pacjentów, u których glikemia nie jest dostatecznie kontrolowana za pomocą diety i aktywności fizycznej oraz u których stosowanie metforminy jest niewłaściwe ze względu na przeciwwskazania lub nietolerancję.
· Leczenie cukrzycy typu 2 w skojarzeniu z metforminą u chorych, u których glikemia jest niedostatecznie kontrolowana mimo stosowania maks. tolerowanych dawek metforminy w monoterapii.
· Leczenie cukrzycy typu 2 w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika u chorych, u których glikemia jest niedostatecznie kontrolowana mimo stosowania maks. tolerowanych dawek sulfonylomocznika w monoterapii oraz u których nie można stosować metforminy z powodu przeciwwskazań lub nietolerancji.
· Leczenie cukrzycy typu 2 w skojarzeniu z pochodną tiazolidynodionu u chorych, u których glikemia jest niedostatecznie kontrolowana oraz u których można stosować pochodną tiazolidynodionu.
Wildagliptynę podaje się doustnie, raz lub dwa razy na dobę.
Wildagliptyna szybko wchłania się po podaniu doustnym, na czczo, masymalne stężenie we krwi osiągając po 1,7 godziny. Po przyjęciu leku po posiłku czas ten wydłuża się do 2,5 godzin, ale całkowita ekspozycja na lek się nie zmienia, dlatego lek można podawać niezależnie od posiłku. Wildagliptyna jest metabolizowana w 69%. W metabolizmie leku praktycznie nie biorą udziału enzymy cytochromu P-450. Wildagliptyna nie hamuje ani nie indukuje enzymów cytochromu P-450. Wydalanie odbywa się głównie przez nerki (85%), w tym 23% dawki w postaci niezmienionej. Z kałem wydala się 15% podanej dawki. Biologiczny okres półtrwania po podaniu doustnym wynosi ok. 3 godzin.
Więcej informacji – patrz: opisy preparatów

Przeczytaj też artykuły

• Cukrzyca typu 2

Preparaty na rynku polskim zawierające wildagliptyna

Zobacz substancje złożone zawierające wildagliptyna

• metformina + wildagliptyna