Dronedaron

Dronedaron jest lekiem przeciwarytmicznym wykazującym właściwości typowe dla wszystkich czterech klas leków przeciwarytmicznych wg podziału Vaughana Williamsa.
Praca serca, czyli pompowanie przez nie krwi do wszystkich tkanek organizmu, jest możliwa dzięki skurczom poszczególnych jego części w odpowiedniej kolejności z następowymi rozkurczami. Aby praca serca była wydajna musi się ono kurczyć i rozkurczać w odpowiednim rytmie. Serce może pracować dzięki obecności zróżnicowanych komórek współpracujących ze sobą. Jest zaopatrzone w układ bodźcotwórczo-przewodzący, który ma zdolność wytwarzania oraz rozprowadzania impulsów elektrycznych regulujących rytmiczną czynność serca. Rytm serca nadawany jest przez węzeł zatokowo-przedsionkowy (węzeł zatokowy). Stamtąd impuls elektryczny dociera do węzła przedsionkowo-komorowego (AV), który go odpowiednio zwalnia, a następnie do pęczka przedsionkowo-komorowego, który przechodzi w rozgałęzienia końcowe połączone z komórkami roboczymi serca. Czynność węzła zatokowo-przedsionkowego jest regulowana przez niezależny od woli człowieka układ autonomiczny, składający się z kolei z układu współczulnego i przywspółczulnego. Układ współczulny przyspiesza częstość pracy serca, a przywspółczulny ją zwalnia. Należy nadmienić, że serce posiada swój własny automatyzm, co znaczy, że ma zdolność do samopobudzania się do skurczów, bez udziału układu nerwowego; jest to możliwe dzięki właściwościom układu bodźcotwórczo-przewodzącego serca.
Komórki serca mogą znajdować się w tzw. stanie spoczynku lub stanie czynnościowym. W stanie spoczynku błona komórkowa jest spolaryzowana, czyli jej zewnętrzna i wewnętrzna strona posiada inny potencjał (napięcie). Zjawisko to jest możliwe dzięki nierównomiernemu rozmieszczeniu jonów i tym samym ich ładunków po obydwu stronach błony komórkowej. Na zewnątrz błony komórkowej występuje ładunek dodatni, natomiast po wewnętrznej jej stronie ujemny. Gdy komórka otrzyma sygnał do działania, przechodzi w stan czynnościowy. Dochodzi do zmiany przepuszczalności błony komórkowej dla jonów sodu, które przechodzą do wnętrza komórki – jest to zjawisko depolaryzacji; zmniejsza się ładunek ujemny po wewnętrznej stronie błony komórkowej. Gdy ładunek ten osiągnie określoną wartość, do komórki zaczynają napływać jony wapnia. Wzrost stężenia jonów wapnia w komórce pobudza jego uwalnianie ze specjalnych magazynów i dochodzi do skurczu włókna mięśniowego. Komórka po depolaryzacji musi powrócić do stanu początkowego poprzez repolaryzację, możliwą dzięki przemieszaniu się jonów sodu na zewnątrz komórki, a jonów potasu do jej wnętrza.
Podsumowując, potencjał czynnościowy komórki składa się z kilku faz: fazy 0 (szybka depolaryzacja) – jony sodowe szybko przemieszczają się przez odpowiednie kanały do wnętrza komórki, fazy 1 (wstępna szybka repolaryzacja) – dokomórkowy prąd chlorkowy i prąd potasowy skierowany na zewnątrz komórki, fazy 2 (powolna repolaryzacja) – stan równowagi między dokomórkowym prądem wapniowo-sodowym (ważną rolę odgrywają wolne kanały wapniowe), a prądem potasowym skierowanym na zewnątrz komórki, faza 3 (szybka repolaryzacja) – przewaga prądu potasowego nad wygasającym prądem wapniowo-sodowym. Faza 4 jest fazą polaryzacji, czyli spoczynku. W wyniku nadmiernego zwiększenia ładunku ujemnego wewnątrz komórki, może się ona znajdować w stanie hiperpolaryzacji; w tym stanie nie jest ona zdolna do przekazywania impulsu nerwowego.
Leki przeciwarytmiczne wpływają na właściwości elektrofizjologiczne komórek serca. Działają na poszczególne kanały jonowe i tym samym na określone fazy potencjału komórkowego. W zależności od występującego zaburzenia, stosuje się leki przyspieszające lub zwalniające częstość rytmu serca.
Dronedaron wykazuje zdolność blokowania licznych kanałów jonowych, co prowadzi do hamowania przepływu jonów potasowych, a w konsekwencji do wydłużenia czasu trwania potencjału czynnościowego serca i okresu refrakcji (okres niewrażliwości na bodźce). Lek hamuje także przepływ sodu i wapnia. Lek przeciwdziała także aktywacji receptorów adrenergicznych. W badaniach na zwierzętach zapobiega migotaniu przedsionków, przywraca prawidłowy rytm zatokowy, zapobiega częstoskurczom komorowym i migotaniu komór.
Lek jest wskazany w utrzymywaniu rytmu zatokowego po skutecznej kardiowersji (przywróceniu prawidłowego rytmu serca za pomocą urządzenia elektrycznego) u stabilnych klinicznie dorosłych z napadowym lub przetrwałym migotaniem przedsionków. Lek powinien być stosowany po rozważeniu alternatywnych metod leczenia.
Dronedaron wydłuża okres efektywnej refrakcji przedsionka i węzła przedsionkowo-komorowego. Obniża ciśnienie tętnicze, zmniejsza kurczliwość mięśnia sercowego i zużycie przez niego tlenu. Lek powoduje również rozkurcz naczyń krwionośnych w obrębie tętnic wieńcowych i obwodowych.
Lek stosuje się doustnie. Wchodzi w interakcje z niektórymi lekami, co może nasilać działania niepożądane, dlatego przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować lekarza o lekach stosowanych obecnie lub ostatnio.
Po doustnym podaniu leku po posiłku, wchłania się on w ok. 70%, jednak jego dostępność biologiczna wynosi 15%. Równoczesne przyjmowanie pokarmu zwiększa 2–4-krotnie dostępność biologiczną leku. Maksymalne stężenie dronedaronu i jego głównego metabolitu (N-metylodronedaronu) jest osiągane po 3–6 h po podaniu. Ok. 6% dawki wydalane jest z moczem, natomiast 84% z kałem (głównie w postaci metabolitów). Biologiczny okres półtrwania dronedaronu wynosi 25–30 h, a N-metylodronedaronu – 20–25 h. Lek ulega całkowitej eliminacji z osocza w ciągu 2 tygodni od zakończenia leczenia.

Przeczytaj też artykuły

• Migotanie przedsionków

Preparaty na rynku polskim zawierające dronedaron