medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Tafamidis jest swoistym stabilizatorem transtyretyny. Transtyretyna (TTR) to białko transportowe dla tyroksyny i wit. A. W warunkach fizjologicznych znajduje się w surowicy lub osoczu jako w postaci rozpuszczalnej. W wyniku mutacji cząsteczka transtyretyny (mająca postać tetrameru) jest niestabilna i rozpada się w na drodze dysocjacji. Pofałdowane monomery podlegają częściowej denaturacji, dając alternatywnie pofałdowane, amyloidogenowe związki pośrednie, które ulegają nieprawidłowemu łączeniu się w oligomery, protofilamenty, filamenty i włókienka amyloidowe. Amyloidoza transtyretynowa jest chorobą wyniszczającą, polegającą na odkładaniu się dużych ilości nierozpuszczalnych białek fibrylarnych (amyloidów) w tkankach. Prowadzi to do zaburzenia funkcjonowania zajętych przez złogi struktur. Tafamidis wiąże się z dwoma miejscami wiążącymi tyroksynę na pierwotnej, tetramerycznej formie transtyretyny, zapobiegając jej dysocjacji do monomerów. Hamowanie dysocjacji tetrameru TTR spowalnia postęp choroby u pacjentów z transtyretynową polineuropatią amyloidową (ATTR-PN) stopnia 1.
Farmakokinetyka
Po podaniu p.o. na czczo 20 mg tafamidisu 1 ×/d tmax wynosi 4 h. Przyjmowanie leku z bogatotłuszczowym, wysokokalorycznym posiłkiem zmienia szybkość wchłaniania, ale nie wpływa na stopień wchłaniania, lek można stosować z posiłkiem lub bez niego. Tafamidis w dużym stopniu (> 99%) wiąże się z białkami osocza. Powinowactwo leku do TTR jest większe niż do albuminy, dlatego w osoczu wiąże się on preferencyjnie z TTR. Dane przedkliniczne wskazują, że lek jest metabolizowany na drodze glukuronidacji i wydzielany z żółcią. Przyjmuje się, że taka droga biotransformacji ma miejsce także u ludzi; 59% całkowitej podanej dawki jest obecne w kale, a ok. 22% w moczu. Pozorny klirens megluminianu tafamidisu po podaniu p.o. wynosi 0,228 l/h, a średni t1/2 – ok. 49 h. Ekspozycja na lek zwiększa się proporcjonalnie lub niemal proporcjonalnie do dawki, a klirens tafamidisu jest niezmienny w czasie. Wielokrotne podawanie megluminianu tafamidisu nie powoduje indukcji ani hamowania jego metabolizmu. Po podawaniu megluminianu tafamidisu w postaci roztworu p.o. w dawce od 15–60 mg 1 ×/d przez 14 dni stan stacjonarny osiągany jest do 14. dnia.
Leczenie amyloidozy transtyretynowej u dorosłych pacjentów z objawową polineuropatią 1. stopnia, w celu opóźnienia wystąpienia obwodowych zaburzeń neurologicznych.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, okres karmienia piersią.
Kobiety w wieku rozrodczym
Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas stosowania megluminianem tafamidisu, a także przez 1 mies. po podaniu ostatniej dawki leku.
Leczenie wspomagające
Stosowanie megluminianu tafamidisu jest dodatkiem do standardowego leczenia chorych z ATTR-PN. Należy monitorować stan chorego pod kątem konieczności wdrożenia innego postępowania (np. przeszczepienia wątroby), jako części standardowego leczenia. Ze względu na brak danych dotyczącym bezpieczeństwa stosowania leku u osób po przeszczepieniu wątroby, należy przerwać stosowanie megluminianu tafamidisu w tej grupie chorych.
Dodatkowe składniki preparatu
Preparat zawiera <44 mg sorbitolu w 1 kaps. Należy wziąć pod uwagę addytywne działanie równolegle podawanych leków zawierających sorbitol (lub fruktozę) i spożycie sorbitolu (lub fruktozy) w produktach żywnościowych. Zawartość sorbitolu w lekach podawanych p.o. może wpływać na dostępność biologiczną innych stosowanych równolegle leków podawanych p.o.
W badaniu klinicznym u zdrowych ochotników megluminian tafamidisu w dawce 20 mg nie indukował i nie hamował enzymu CYP3A4 cytochromu P450.
Białko oporności raka piersi (BCRP)
W warunkach in vitro tafamidis w dawce 20 mg działa hamująco na transporter błonowy białka oporności raka piersi (BCRP). W istotnych klinicznie stężeniach może powodować interakcje z substratami tego transportera (np. metotreksatem, rosuwastatyną, imatynibem).
Transportery anionów organicznych OAT1, OAT3
Tafamidis działa hamująco na transportery anionów organicznych OAT1 i OAT3. W istotnych klinicznie stężeniach może powodować interakcje z substratami tych transporterów (np. niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, bumetanidem, furosemidem, lamiwudyną, metotreksatem, oseltamiwirem, tenofowirem, gancyklowirem, adefowirem, cydofowirem, zydowudyną, zalcytabiną). Na podstawie danych z badań in vitro stwierdzono, że maksymalne przewidywane zmiany wartości AUC substratów OAT1 i OAT3 wynoszą <1,25 dla megluminianu tafamidisu w dawce 20 mg, dlatego nie oczekuje się, aby hamowanie transporterów OAT1 lub OAT3 przez ten lek powodowało klinicznie znaczące interakcje.
Inne leki
Nie przeprowadzono badań oceniających wpływ innych leków na megluminian tafamidisu.
Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Tafamidis może zmniejszać stężenie tyroksyny całkowitej w surowicy, nie zmieniając jednocześnie stężenia wolnej tyroksyny (T4) ani TSH. Może to być wynikiem zmniejszonego wiązania tyroksyny z TTR lub jej wypierania z TTR z powodu wysokiego powinowactwa wiązania tafamidisu do receptora tyroksyny TTR. Nie zaobserwowano objawów klinicznych związanych z zaburzeniami czynności tarczycy.
Działania niepożądane miały w większości nasilenie łagodne lub umiarkowane.
Bardzo często: zakażenie układu moczowego, zakażenie pochwy, biegunka, ból w nadbrzuszu.
Przedawkowanie
Doświadczenie dotyczące przedawkowania jest niewielkie. Największa dawka megluminianu tafamidisu podawana zdrowym ochotnikom w badaniu klinicznym wynosiła 480 mg w pojedynczej dawce. Zgłoszono jedno działanie niepożądane związane z leczeniem - jęczmień o przebiegu łagodnym. W przypadku przedawkowania należy zastosować standardowe leczenie podtrzymujące w zależności od potrzeb.
Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną metodę antykoncepcji podczas leczenia megluminianem tafamidisu, a także przez 1 mies. po podaniu ostatniej dawki leku.
Brak danych dotyczących stosowania megluminianu tafamidisu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozwój płodu. Nie zaleca się stosowania megluminianu tafamidisu u kobiet w ciąży.
W badaniach na zwierzętach wykazano, że tafamidis przenika do mleka. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków/niemowląt. Leku nie należy stosować w okresie karmienia piersią.
P.o. 20 mg 1 ×/d, niezależnie od posiłku; kapsułki połykać w całości.
Zaburzenia czynności nerek i/lub wątroby
Nie ma konieczności dostosowania dawki u chorych z niewydolnością nerek lub łagodną i umiarkowaną niewydolnością wątroby. Stosować ostrożnie w przypadku ciężkiej niewydolności wątroby.
Osoby w podeszłym wieku
Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u osób w podeszłym wieku (≥ 65 lat).
Dzieci i młodzież
Nie należy stosować leku u dzieci i młodzieży.
Na podstawie profilu farmakodynamicznego i farmakokinetycznego uważa się, że megluminian tafamidisu nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
