Lurazydon (opis profesjonalny)

Działanie - Lurazydon

Lurazydon jest antagonistą dopaminy i monoamin; silnie wiąże się z dopaminergicznymi receptorami D₂ i serotoninergicznymi receptorami 5-HT_2A i 5-HT₇ oraz receptorami adrenergicznymi α_2c i α_2a. Wykazuje także częściowe działanie agonistyczne na receptor 5-HT_1A. Lurazydon nie wiąże się z receptorami histaminergicznymi ani muskarynowymi. Mechanizm działania czynnego metabolitu lurazydonu, ID-14283, jest podobny do mechanizmu działania leku macierzystego.
Obrazowanie metodą pozytonowej tomografii emisyjnej wykazało, że lurazydon podawany zdrowym ochotnikom w zakresie dawek 9–74 mg powoduje zależne od dawki zmniejszenie wiązania 11C-raklopridu, ligandu receptora D₂/D₃, w obrębie jądra ogoniastego, skorupy i prążkowia brzusznego.

Farmakokinetyka
Po podaniu p.o. t_max wynosi 1–3 h. Gdy lek podawano z posiłkiem w porównaniu do wartości obserwowanych po podaniu na czczo, średnie wartości cmax i AUC lurazydonu zwiększyły się, odpowiednio, 2–3-krotnie i 1,5–2-krotnie. Lek w ok. 99% wiąże się z białkami osocza.
Lurazydon jest metabolizowany głównie przez izoenzym CYP3A4, przede wszystkim na drodze N-dealkilacji oksydacyjnej, hydroksylacji pierścienia norbornanowego oraz S-oksydacji, do dwóch czynnych metabolitów (ID-14283 i ID-14326) oraz dwóch nieaktywnych metabolitów (ID-20219 i ID-20220). Lurazydon i jego metabolity ID-14283, ID-14326, ID-20219 i ID-20220 odpowiadają w przybliżeniu za, odpowiednio, 11,4; 4,1; 0,4; 24 i 11% radioaktywności w surowicy. CYP3A4 jest głównym izoenzymem odpowiedzialnym za rozkład aktywnego metabolitu ID-14283. t_1/2 w fazie eliminacji wynosi 20–40 h. Ok. 67% dawki wydalane jest z kałem, a ok. 19% z moczem, głównie w postaci metabolitów, wydalenie związku macierzystego przez nerki było minimalne. Farmakokinetyka lurazydonu jest proporcjonalna do dawki w zakresie dawek 18,5–148 mg/d. Stan równowagi osiągany jest w ciągu 7 dni od rozpoczęcia podawania lurazydonu.
Ekspozycja na lurazydon u zdrowych ochotników z zaburzeniami czynności wątroby klasy A, B lub C wg Childa i Pugha, zwiększyła się odpowiednio 1,5-, 1,7- oraz 3-krotnie. Ekspozycja na lurazydon u zdrowych ochotników z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, zwiększyła się odpowiednio 1,5-, 1,9- oraz 2,0-krotnie. Nie oceniano osób ze schyłkową niewydolnością nerek (CrCl <15 ml/min).
U dzieci i młodzieży w wieku 6–17 lat farmakokinetyka lurazydonu jest zasadniczo porównywalna do stwierdzanej u dorosłych.

Wskazania do stosowania - Lurazydon

Leczenie schizofrenii u osób dorosłych oraz młodzieży od 13. rż.

Przeciwwskazania stosowania - Lurazydon

Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu, równoległe stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4 (np. boceprewir, klarytromycyna, kobicystat, indynawir, itrakonazol, ketokonazol, nefazodon, nelfinawir, pozakonazol, rytonawir, sakwinawir, telaprewir, telitromycyna, worykonazol) lub silnych induktorów CYP3A4 (np. karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, ryfampicyna, ziele dziurawca).

Poprawa stanu pacjenta może wystąpić dopiero po kilku dniach lub nawet po kilku tygodniach; w tym czasie chorego należy ściśle obserwować.

Zachowania samobójcze
W trakcie leczenia zaburzeń psychotycznych, szczególnie na jego początku lub po zmianie sposobu leczenia, zgłaszano przypadki zachowań samobójczych; osoby z grupy wysokiego ryzyka należy uważnie obserwować.

Choroba Parkinsona
Leki przeciwpsychotyczne stosowane u osób z chorobą Parkinsona mogą zaostrzyć istniejące objawy parkinsonowskie; przepisując lurazydon pacjentom z chorobą Parkinsona, należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.

Objawy pozapiramidowe
Podczas stosowania antagonistów receptorów dopaminergicznych mogą występować pozapiramidowe działania niepożądane, takie jak sztywność i drżenie mięśni, maskowata twarz, dystonia, ślinienie się, pochylenie ciała i nieprawidłowy chód. W badaniach klinicznych z kontrolą placebo dotyczących dorosłych pacjentów ze schizofrenią zaobserwowano częstsze występowanie objawów pozapiramidowych po leczeniu lurazydonem w porównaniu z placebo.

Późne dyskinezy
Stosowanie antagonistów receptorów dopaminergiczych może wywołać późne dyskinezy, charakteryzujące się rytmicznymi mimowolnymi ruchami, głównie języka i/lub mięśni twarzy. W razie wystąpienia przedmiotowych i podmiotowych objawów późnych dyskinez należy rozważyć odstawienie wszystkich leków przeciwpsychotycznych, w tym lurazydonu.

Zaburzenia układu krążenia/wydłużenie odstępu QT
Należy zachować ostrożność stosując lurazydon u osób z rozpoznaną chorobą układu krążenia lub wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym, hipokaliemią oraz stosującym jednocześnie inne leki mogące wydłużać odstęp QT.

Napady padaczkowe
Należy zachować ostrożność stosując lurazydon u osób z napadami padaczkowymi lub innymi stanami w wywiadzie, mogącymi obniżyć próg napadu padaczkowego.

Złośliwy zespół neuroleptyczny
Podczas stosowania lurazydonu obserwowano występowanie złośliwego zespołu neuroleptycznego, z takimi objawami jak: hipertermia, sztywność mięśni, niestabilność układu autonomicznego, zmiany świadomości i zwiększone stężeniem fosfokinazy kreatynowej w surowicy oraz rabdomioliza, mioglobinuria i ostra niewydolność nerek. W przypadku wystąpienia takich objawów należy odstawić lurazydon.

Pacjenci w podeszłym wieku z otępieniem
Nie badano stosowania lurazydonu u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem.
W metaanalizie 17 badań klinicznych z grupą kontrolną u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem leczonych innymi atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi, w tym rysperydonem, arypiprazolem, olanzapiną i kwetiapiną, wykazano zwiększone, w porównaniu do pacjentów przyjmujących placebo, ryzyko zgonu.

Zdarzenie naczyniowo-mózgowe
W badaniach klinicznych randomizowanych, kontrolowanych placebo w populacji pacjentów z otępieniem leczonych niektórymi atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi, w tym rysperydonem, arypiprazolem i olanzapiną, zaobserwowano około 3-krotne zwiększenie ryzyka naczyniowo-mózgowych działań niepożądanych. Mechanizm tak zwiększonego ryzyka nie jest znany. Nie można wykluczyć zwiększonego ryzyka również podczas stosowania innych leków przeciwpsychotycznych oraz w innych populacjach pacjentów. Lurazydon należy stosować ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem i czynnikami ryzyka udaru mózgu.

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa
Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych obserwowano przypadki żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE). U osób stosujących leki przeciwpsychotyczne często występują nabyte czynniki ryzyka VTE, dlatego należy zidentyfikować wszystkie możliwe czynniki ryzyka VTE przed leczeniem lurazydonem i w jego trakcie oraz podjąć odpowiednie środki zapobiegawcze.

Hiperprolaktynemia
Lurazydon, jako antagonista receptorów dopaminergicznych, zwiększa stężenie prolaktyny we krwi. Pacjentów należy poinformować o objawach przedmiotowych i podmiotowych zwiększonego stężenia prolaktyny, takich jak ginekomastia, mlekotok, brak miesiączkowania i zaburzenia erekcji. Należy poinstruować pacjenta, żeby zasięgnął porady lekarza w razie wystąpienia jakichkolwiek objawów przedmiotowych i podmiotowych.

Zwiększenie masy ciała
Zaobserwowano przypadki zwiększenia masy ciała po zastosowaniu atypowych leków przeciwpsychotycznych. Zaleca się monitorowanie masy ciała.

Hiperglikemia
W badaniach klinicznych z lurazydonem obserwowano rzadkie przypadki działań niepożądanych związanych z gospodarką węglowodanową, np. zwiększenie stężenia glukozy we krwi. Zaleca się odpowiednie monitorowanie pacjentów z cukrzycą oraz czynnikami ryzyka wystąpienia cukrzycy.

Niedociśnienie ortostatyczne/omdlenie
Lurazydon może wywołać hipotonię ortostatyczną, przypuszczalnie z powodu antagonistycznego działania na receptory α₁-adrenergiczne. Należy rozważyć monitorowanie pacjentów ze skłonnością do niedociśnienia.

Interakcje z sokiem grejpfrutowym
Podczas leczenia należy unikać spożywania soku grejpfrutowego.

Zespół serotoninowy
Jednoczesne podawanie lurazydonu i innych leków serotoninergicznych, takich jak opioidy, inhibitory MAO, SSRI, SNRI czy trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne może prowadzić do wystąpienia zespołu serotoninowego. Jeśli leczenie skojarzone z innymi lekami serotoninergicznymi jest uzasadnione klinicznie, zaleca się uważną obserwację chorego, zwłaszcza podczas rozpoczynania leczenia i zwiększania dawki. W przypadku podejrzenia wystąpienia zespołu serotoninowego należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia w zależności od stopnia nasilenia objawów.

Interakcje - Lurazydon

Lurazydon i jego aktywny metabolit ID-14283 są metabolizowane głównie przez CYP3A4.

Leki działające na OUN, alkohol
Należy zachować ostrożność stosując lurazydon równolegle z innymi lekami działającymi na OUN oraz z alkoholem.

Leki wydłużające odstęp QT
Zaleca się ostrożność podczas stosowania lurazydonu z lekami o znanym działaniu wydłużającym odstęp QT, takimi jak leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, dizopiramid) i klasy III (np. amiodaron, sotalol), niektóre leki przeciwhistaminowe, niektóre leki przeciwpsychotyczne, niektóre leki przeciwmalaryczne (np. meflochina).

Leki przeciwserotoninergiczne
Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania lurazydonu z innymi lekami serotoninergicznymi, takimi jak opioidy, inhibitory MAO, selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI) lub trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego. Jeśli leczenie takie jest uzasadnione klinicznie, zaleca się uważną obserwację chorego, zwłaszcza podczas rozpoczynania leczenia i zwiększania dawki. W przypadku podejrzenia wystąpienia zespołu serotoninowego należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia w zależności od stopnia nasilenia objawów.

Sok grejpfrutowy
Nie badano wpływu jednoczesnego podawania lurazydonu i soku grejpfrutowego. Ponieważ sok grejpfrutowy jest inhibitorem izoenzymu CYP3A4 i przez to może zwiększać stężenie lurazydonu w surowicy, podczas leczenia należy unikać spożywania soku grejpfrutowego.

Inhibitory CYP3A4
Podawanie lurazydonu jednocześnie z ketokonazolem, silnym inhibitorem CYP3A4, spowodowało zwiększenie ekspozycji na lurazydon i jego aktywny metabolit ID-14283 odpowiednio 9-krotne i 6-krotne.
Jednoczesne stosowanie lurazydonu i pozakonazolu, silnego inhibitora CYP3A4, spowodowało ok. 4–5-krotne zwiększenie ekspozycji na lurazydon. Wpływ pozakonazolu na ekspozycję na lurazydon utrzymywał się przez okres do 2–3 tygodni po zaprzestaniu jednoczesnego stosowania pozakonazolu.
Przeciwwskazane jest stosowanie lurazydonu z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. boceprewir, klarytromycyna, kobicystat, indynawir, itrakonazol, ketokonazol, nefazodon, nelfinawir, pozakonazol, rytonawir, sakwinawir, telaprewir, telitromycyna, worykonazol).
Podawanie lurazydonu jednocześnie z diltiazemem, umiarkowanym inhibitorem CYP3A4, w postaci o przedłużonym uwalnianiu, spowodowało zwiększenie ekspozycji na lurazydon i ID-14283 odpowiednio 2,2- i 2,4-krotne. Zastosowanie diltiazemu w postaci o natychmiastowym uwalnianiu może spowodować jeszcze większy wzrost ekspozycji na lurazydon.
Podawanie lurazydonu jednocześnie z lekami o umiarkowanym działaniu hamującym CYP3A4 (np. diltiazem, erytromycyna, flukonazol, werapamil) może zwiększać ekspozycję na lurazydon. Ocenia się, że umiarkowane inhibitory CYP3A4 zwiększają 2-5-krotnie ekspozycję na substraty CYP3A4.

Induktory CYP3A4
Stosowanie lurazydonu z silnymi induktorami CYP3A4 (np. karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, ryfampicyna, ziele dziurawca) jest przeciwwskazane.
Podawanie lurazydonu jednocześnie z ryfampicyną, silnym induktorem CYP3A4, spowodowało 6-krotne zmniejszenie ekspozycji na lurazydon.
Można się spodziewać, że podawanie lurazydonu jednocześnie ze słabymi (np. armodafinil, amprenawir, aprepitant, prednizon, rufinamid) lub umiarkowanymi (np. bozentan, efawirenz, etrawiryna, modafinil, nafcylina) induktorami CYP3A4 spowoduje <2-krotne zmniejszenie ekspozycji na lurazydon w okresie jednoczesnego podawania i w okresie do 2 tyg. po przerwaniu podawania słabych lub umiarkowanych induktorów CYP3A4. Należy starannie monitorować skuteczność działania lurazydonu podczas jednoczesnego stosowania go z łagodnymi lub umiarkowanymi induktorami CYP3A4; konieczne może być dostosowanie dawki.

Substraty CYP3A4, P-gp, BCRP
Podawanie lurazydonu jednocześnie z midazolamem, substratem CYP3A4, spowodowało <1,5-krotne zwiększenie ekspozycji na midazolam. Zaleca się monitorowanie stanu pacjenta w razie jednoczesnego podawania lurazydonu i substratów CYP3A4 o małym indeksie terapeutycznym (np. astemizol, terfenadyna, cyzapryd, pimozyd, chinidyna, beprydyl lub alkaloidy sporyszu).
Podawanie lurazydonu jednocześnie z digoksyną, substratem P-gp, nie zwiększyło ekspozycji na digoksynę i tylko nieznacznie (1,3-krotnie) zwiększyło c_max, dlatego lurazydon może być podawany jednocześnie z digoksyną.
Wykazano, że in vitro lurazydon jest inhibitorem nośnika P-gp i nie można wykluczyć hamującego wpływu leku na jelitowe P-gp o znaczeniu klinicznym. Jednoczesne stosowanie z substratem P-gp eteksylanem dabigatranu może powodować zwiększenie stężenia dabigatranu w osoczu.
Wykazano, że in vitro lurazydon jest inhibitorem nośnika BCRP i nie można wykluczyć hamującego wpływu leku o znaczeniu klinicznym na jelitowe BCRP. Jednoczesne stosowanie z substratami BCRP może powodować zwiększenie stężenia tych substratów w osoczu.

Inne izoenzymy cytochromu P-450
Wyniki badań in vitro wskazują, że lurazydon nie jest substratem enzymów CYP1A1, CYP1A2, CYP2A6, CYP4A11, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6 ani CYP2E1. Lurazydon in vitro nie wykazywał hamowania bezpośredniego ani słabego (bezpośredniego lub zależnego od czasu) aktywności enzymów CYP1A2, CYP2B6, CYP2C8, CYP2C9, CYP2C19, CYP2D6, CYP2E1; nie przewiduje się wpływu lurazydonu na farmakokinetykę leków będących substratami tych izoenzymów.

P-gp, BCRP i inne transportery
Lurazydon in vitro jest substratem P-gp i BCRP, ale znaczenie tego zjawiska in vivo nie jest jasne. Podawanie lurazydonu jednocześnie z inhibitorami P-gp i BCRP może zwiększać ekspozycję na lurazydon.
Lurazydon nie podlega czynnemu transportowi przez OATP1B1 ani OATP1B3. Lek jest in vitro inhibitorem P-gp, BCRP i OCT1. Na podstawie badań in vitro nie oczekuje się, aby lurazydon wywierał klinicznie istotne działanie hamujące na nośniki OATP1B1, OATP1B3, OCT2, OAT1, OAT3, MATE1, MATE2K lub BSEP.

Sole litu
Sole litu nie wykazują istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę lurazydonu, a lurazydon nie wpływa na stężenie litu w osoczu, dlatego nie ma konieczności modyfikacji dawkowania w przypadku równoległego stosowania tych leków.

Doustne środki antykoncepcyjne
Wyniki klinicznego badania interakcji oceniającego wpływ jednoczesnego podawania lurazydonu u pacjentek przyjmujących złożone doustne środki antykoncepcyjne, w tym norgestymat i etynyloestradiol wskazują, że lurazydon nie ma ani klinicznie, ani statystycznie istotnego wpływu na farmakokinetykę środków antykoncepcyjnych lub na stężenie białka wiążącego hormony płciowe. Lurazydon można podawać jednocześnie z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi.

Działania niepożądane - Lurazydon

Dorośli
Bardzo często: akatyzja, senność (w tym: nadmierne zapotrzebowanie na sen, zbyt długi czas snu, działanie uspokajające).
Często: nadwrażliwość, zwiększenie masy ciała, bezsenność, pobudzenie, lęk, niepokój psychoruchowy, parkinsonizm (w tym: spowolnienie ruchowe, sztywność o charakterze koła zębatego, ślinienie się, zaburzenia pozapiramidowe, zmniejszenie aktywności ruchowej, sztywność mięśni, zahamowanie psychoruchowe, drżenie mięśni), zawroty głowy, dystonia (w tym: napad przymusowego patrzenia z rotacją gałek ocznych, dystonia ustno-żuchwowa, skurcz języka, kręcz szyi, szczękościsk), dyskinezy, nudności, wymioty, niestrawność, nadmierne wydzielanie śliny, suchość w ustach, ból w nadbrzuszu, dyskomfort żołądkowy, wysypka, świąd, sztywność mięśniowo-szkieletowa, zwiększenie aktywności CPK, zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy, zmęczenie.
Niezbyt często: zapalenie nosogardzeli, zmniejszenie łaknienia, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, hiponatremia, koszmary senne, katatonia, ospałość, dyzartria, późne dyskinezy, nieostre widzenie, częstoskurcz, nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, niedociśnienie ortostatyczne, uderzenia gorąca, podwyższenie ciśnienia tętniczego, wzdęcie, zwiększenie aktywności ALT, nadmierna potliwość, sztywność stawów, ból mięśni, szyi, pleców, dyzuria, zwiększone stężenie prolaktyny, zaburzenia chodu.
Rzadko: eozynofilia, złośliwy zespół neuroleptyczny, obrzęk naczynioruchowy, rabdomioliza.
Z nieznaną częstością: leukopenia, neutropenia, niedokrwistość, zachowania samobójcze, napady paniki, zaburzenia snu, drgawki, zawroty głowy, dusznica bolesna, blok AV I stopnia, rzadkoskurcz, biegunka, dysfagia, zapalenie żołądka, zespół Stevensa i Johnsona, niewydolność nerek, zespół odstawienia leku u noworodków, powiększenie i ból piersi, mlekotok, zaburzenia erekcji, brak miesiączkowania, bolesne miesiączkowanie, nagły zgon przypisywany zasadniczej chorobie układu krążenia zaobserwowany w czasie badań klinicznych początkowej fazy.

Młodzież
Bardzo często: akatyzja, bóle głowy, senność (w tym: nadmierna senność, ospałość), nudności.
Często: hiperprolaktynemia (w tym zwiększone stężenie prolaktyny we krwi), zmniejszenie apetytu, zwiększenie apetytu, nietypowe sny, pobudzenie, lęk, depresja, bezsenność, zaburzenia psychotyczne, schizofrenia, napięcie, zaburzenia uwagi, zawroty głowy, dyskineza, dystonia (w tym: kryzys okulogiryczny, kręcz karku), parkinsonizm (w tym: sztywność mięśniowa typu koła zębatego, zaburzenia pozapiramidowe, hipokinezja, drżenie), częstoskurcz, zaparcia, suchość ust, nadmierne wydzielanie śliny, wymioty, nadmierna potliwość, sztywność mięśni, zaburzenia erekcji, astenia, zmęczenie, drażliwość, zwiększone stężenie CPK we krwi, zwiększone stężenie białka C-reaktywnego, zmniejszenie lub zwiększenie masy ciała.
Niezbyt często: zapalenie nosogardzieli, nieżyt nosa, zakażenie górnych dróg oddechowych, neutropenia, nadwrażliwość, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, hiperandrogenizm, niedoczynność tarczycy, hiperinsulinemia, agresja, apatia, stan splątania, nastrój depresyjny, zaburzenia dysocjacyjne, halucynacje (słuchowe i wzrokowe), myśli mordercze, zachowania impulsywne, trudności w zasypianiu, zmniejszenie libido, zwiększenie libido, ospałość, zmiany stanu psychicznego, obsesje, ataki paniki, nadpobudliwość psychoruchowa, niepokój ruchowy, zaburzenia snu, myśli samobójcze, zbyt wczesne budzenie, zaburzenia myślenia, posturalne zawroty głowy, zaburzenia smaku, hiperkinezja, zaburzenia pamięci, migrena, parestezje, nadpobudliwość psychoruchowa, zespół niespokojnych nóg, dyskineza późna, napięciowy ból głowy, zaburzenia akomodacji oka, nieostre widzenie, przeczulica słuchowa, kołatanie serca, dodatkowe pobudzenia nadkomorowe, hipotensja ortostatyczna, nadciśnienie, ból jamy ustnej i gardła, duszność, dyskomfort w obrębie jamy brzusznej, ból w nadbrzuszu, zaburzenia wydzielania śliny, biegunka, dyspepsja, suchość warg, ból zęba, łysienie, nieprawidłowość wzrostu włosów, wysypka, pokrzywka, bóle stawów, zwiększone napięcie mięśni, sztywność mięśniowo szkieletowa, bóle mięśniowe, bóle kończyn, bóle szczęki, bilirubinuria, dyzuria, zaburzenia mikcji, wielomocz, białkomocz, zaburzenia nerek, brak miesiączki, bóle piersi, zaburzenia wytrysku, mlekotok, ginekomastia, nieregularny cykl miesiączkowy, rzadkie miesiączkowanie, dysfunkcje seksualne, zespół Tourette’a, dreszcze, zaburzenia chodu, marazm, niesercowy ból w klatce piersiowej, gorączka, zwiększenie aktywności ALT i AST, pozytywny wynik badania na przeciwciała przeciwtarczycowe, zmniejszona lub zwiększona aktywność ALP, zwiększone stężenie cholesterolu, triglicerydów, glukozy, TSH lub insuliny we krwi, zmniejszone stężenie testosteronu, hemoglobiny, HDL lub LDL we krwi, skrócenie odstępu PQ w EKG, umyślne przedawkowanie.

Przedawkowanie
W następstwie przedawkowania mogą wystąpić zaburzenia świadomości, napady padaczkowe lub dystonie w obrębie głowy i szyi, co stwarza ryzyko zachłyśnięcia w razie wywołania wymiotów.
Nie ma swoistej odtrutki, należy wdrożyć odpowiednie leczenie objawowe i podtrzymujące oraz prowadzić monitorowanie i ścisły nadzór pacjenta, włącznie z ciągłym monitorowaniem EKG pod kątem możliwych zaburzeń rytmu serca. Należy rozważyć płukanie żołądka (po intubacji, jeżeli pacjent jest nieprzytomny) oraz podanie węgla aktywnego razem ze środkiem przeczyszczającym.

Ciąża i laktacja - Lurazydon

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania lurazydonu u kobiet w ciąży. Nie stosować lurazydonu u kobiet w ciąży, jeśli nie jest to wyraźnie konieczne.
Noworodki narażone na działanie leków przeciwpsychotycznych w III trymestrze ciąży są zagrożone wystąpieniem działań niepożądanych, w tym objawów pozapiramidowych i/lub objawów zespołu odstawienia (pobudzenie, wzmożone lub osłabione napięcie mięśniowe, drżenie mięśni, senność, niewydolność oddechowa, zaburzenia w przyjmowaniu pokarmu); należy dokładnie monitorować stan noworodków.

Lurazydon przenika do mleka samic szczurów. Nie wiadomo, czy lurazydon lub jego metabolity przenikają do pokarmu kobiecego. Karmienie piersią przez kobiety leczone lurazydonem można rozważyć tylko wtedy, gdy korzyści z leczenia dla matki przeważają nad potencjalnym zagrożeniem dla dziecka.

Dawkowanie - Lurazydon

P.o., o stałej porze, podczas posiłku.

Dorośli
Początkowo 37 mg 1 ×/d. W razie potrzeby dawkę stopniowo zwiększać. Zakres stosowanych dawek 37–148 mg 1 ×/d. Dawka maks. 148 mg/d. W przypadku przerwania leczenia na >3 dni przez chorych stosujących dawki >111 mg/d, leczenie należy wznowić od dawki 111 mg/d, stopniowo zwiększając ją do uzyskania dawki skutecznej; w przypadku stosowania dawek ≤111 mg/d leczenie można wznowić w dotychczas stosowanej dawce.
Młodzież po 13. rż.
Początkowo 37 mg 1 ×/d. W razie potrzeby dawkę stopniowo zwiększać. Zakres stosowanych dawek 37–74 mg 1 ×/d. Dawka maks. 74 mg/d. Młodzieży lek powinien przepisać specjalista z zakresu psychiatrii dziecięcej.

Inhibitory i induktory CYP3A4
W leczeniu skojarzonym z umiarkowanymi inhibitorami CYP3A4 zalecana dawka początkowa wynosi 18,5 mg/d, a dawka maks. nie powinna przekraczać 74 mg/d. Stosowanie ze słabymi i umiarkowanymi induktorami CYP3A4 może wymagać modyfikacji dawki lurazydonu.

Niewydolność nerek lub wątroby, podeszły wiek
Nie ma konieczności dostosowania dawki u osób w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek; u osób po 65. rż. należy zachować ostrożność podczas stosowania dużych dawek.
Nie jest wymagana modyfikacja dawkowania w przypadku łagodnych zaburzeń czynności nerek lub wątroby. U chorych z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz w przypadku schyłkowej niewydolności nerek zalecana dawka początkowa wynosi 18,5 mg/d, a dawka maks. 74 mg/d. U osób ze schyłkową niewydolnością nerek lek stosować wyłącznie wtedy gdy korzyści z leczenia przewyższają ryzyko; zaleca się monitorowanie stanu klinicznego chorego. U pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby zalecana dawka początkowa wynosi 18,5 mg/d, a dawka maks. 74 mg/d w przypadku umiarkowanych zaburzeń i 37 mg/d w przypadku ciężkich zaburzeń.

Uwagi dla Lurazydon

Lurazydon wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy przestrzec pacjentów przed prowadzeniem pojazdów mechanicznych i obsługą maszyn do czasu upewnienia się, czy lek nie upośledza ich sprawności psychomotorycznej.

Preparaty na rynku polskim zawierające lurazydon