medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Ceftazydym jest antybiotykiem, należącym do grupy cefalosporyn III generacji, o działaniu bakteriobójczym, przeznaczonym do stosowania pozajelitowego. Mechanizm działania, tak jak w przypadku innych antybiotyków z tej grupy, polega na blokowaniu końcowego etapu biosyntezy ściany komórkowej bakterii. Miejscem docelowego działania antybiotyku są białka wiążące penicyliny (PBP), zlokalizowane w błonie protoplazmatycznej, pełniące funkcje enzymatyczne. W wyniku związania z PBP o aktywności enzymu transpeptydazy, następuje zahamowanie tworzenia wiązań peptydowych pomiędzy bocznymi łańcuchami peptydowymi peptydoglikanu w ścianie komórkowej bakterii. W dalszym etapie, na skutek aktywacji hydrolaz komórkowych, dochodzi do lizy komórki bakteryjnej.
Awibaktam jest nie-β-laktamowym inhibitorem β-laktamazy, którego działanie polega na tworzeniu z cząsteczką enzymu stabilnego kowalencyjnego kompleksu, który jest oporny na hydrolizę. Skutkiem takiego wiązania jest hamowanie β-laktamaz zarówno klas A jak i C, oraz niektórych enzymów klasy D wg klasyfikacji Amblera, w tym β-laktamaz o szerokim spektrum substratowym (ESβL), karbapenemaz serynowych KPC i OXA-48 oraz enzymów AmpC. Awibaktam nie hamuje enzymów klasy B (metalo-β-laktamaz) i nie jest w stanie zahamować aktywności wielu enzymów z klasy D.
W badaniach in vitro nie wykazano synergii ani antagonizmu działania w czasie skojarzonego stosowania ceftazydymu z awibaktamem z metronidazolem, tobramycyną, lewofloksacyną, wankomycyną, linezolidem, kolistyną lub tigecykliną.
Oporność drobnoustrojów
Do mechanizmów rozwoju oporności bakterii, które potencjalnie wpływają na skuteczność ceftazydymu w połączeniu z awibaktamem należą: obecność białek PBP o zmienionym powinowactwie do ceftazydymu, powstałych w wyniku mutacji lub nabytych od innych organizmów, zmniejszenie przepuszczalności zewnętrznej błony komórkowej względem którejkolwiek z tych substancji, aktywność pomp błonowych powodujących czynny wypływ którejkolwiek z tych substancji na zewnątrz komórki, oraz występowanie w komórce bakteryjnej enzymów (β-laktamaz) zdolnych do hydrolizowania ceftazydymu, ale opornych na działanie awibaktamu.
Spektrum przeciwbakteryjne
W badaniach klinicznych wykazano skuteczność ceftazydymu w połączeniu z awibaktamem w leczeniu zakażeń wywołanych przez następujące drobnoustroje: w powikłanych zakażenia w obrębie jamy brzusznej – C. freundii, E. cloacae, E. coli, K. oxytoca, K. pneumoniae, P. aeruginosa; w powikłanych zakażeniach układu moczowego – E. coli, K. pneumoniae, P. mirabilis, E. cloacae, P. aeruginosa; w szpitalnym zapaleniu płuc, w tym zapaleniu płuc związanym z wentylacją mechaniczną – E. cloacae, E. coli, K. pneumoniae, P. mirabilis, S. marcescens, P. aeruginosa.
Nie określono skuteczności klinicznej dla następujących drobnoustrojów, pomimo, że wyniki badań in vitro sugerują wrażliwość na ceftazydym w połączeniu z awibaktamem, jeśli nie pojawi się oporność nabyta: C. koseri, E. aerogenes, M. morganii, P. vulgaris, P. rettgeri.
Gatunki bakterii niewrażliwe na działanie ceftazydymu w połączeniu z awibaktamem: S. aureus (zarówno szczepy wrażliwe jak i oporne na metycylinę), Enterococcus spp., S. maltophilia, Acinetobacter spp.
Farmakokinetyka
Charakterystyka farmakokinetyczna zarówno ceftazydymu jak i awibaktamu, w przypadku pojedynczego podania i.v., jest w przybliżeniu liniowa w całym badanym zakresie dawek (0,05–2 g). U zdrowych osób dorosłych z prawidłową czynnością nerek nie obserwowano znaczącej kumulacji ceftazydymu lub awibaktamu po wielokrotnych wlewach i.v. dawek 2 g/0,5 g ceftazydymu/awibaktamu co 8 h przez okres do 11 dni. Wiązanie z białkami ceftazydymu jak i awibaktamu wynosi odpowiednio ok. 10% oraz 8%. Ceftazydym bardzo dobrze przenika z krwi do tkanek i płynów ustrojowych, osiągając stężenia terapeutyczne w żółci, kościach, mięśniu sercowym, plwocinie, ciele szklistym, płynie opłucnowym, otrzewnowym, stawowym. Zarówno ceftazydym jak i awibaktam przenikają do warstwy śluzowej pokrywającej nabłonek dróg oddechowych w takim samym stopniu, osiągając w nim stężenia wynoszące ok. 30% stężenia w osoczu. Przenikanie ceftazydymu przez nienaruszoną barierę krew-mózg jest słabe. W warunkach stanu zapalnego opon mózgowo-rdzeniowych w płynie mózgowo-rdzeniowym osiągane są stężenia ceftazydymu 4–≥20 mg/l. Przenikanie awibaktamu przez barierę krew-mózg nie było przedmiotem badań klinicznych. Ceftazydym łatwo przenika przez łożysko i do pokarmu kobiecego. Ceftazydym nie jest metabolizowany. W badaniu preparatów wątroby ludzkiej nie zaobserwowano oznak metabolizmu awibaktamu, a w badaniu znakowanego izotopem 14C awibaktamu główny składnik pochodny leku w osoczu i w moczu stanowił awibaktam w postaci niezmienionej. t1/2 w fazie eliminacji zarówno ceftazydymu jak i awibaktamu po podaniu i.v. wynosi ok. 2 h. W warunkach in vitro, awibaktam jest substratem transporterów białkowych OAT1 oraz OAT3, co może przyczyniać się do czynnego wychwytu awibaktamu z krwi i w ten sposób wpływać na wydalanie leku z organizmu. Ceftazydym jest wydalany w postaci niezmienionej z moczem, na drodze przesączania kłębuszkowego; w przybliżeniu 80–90% dawki leku wydalane jest z moczem w ciągu 24 h. Awibaktam jest wydalany w postaci niezmienionej w moczu poprzez przesączanie kłębuszkowe, a także czynne wydzielanie kanalikowe. Ok. 97% podanej dawki awibaktamu wydalane jest z moczem, przy czym 95% dawki wydalane jest w ciągu 12 h od podania. <1% ceftazydymu wydalane jest z żółcią, a <0,25% awibaktamu wydalane jest z kałem.
Eliminacja ceftazydymu i awibaktamu jest zmniejszona u pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek; AUC awibaktamu zwiększa się przeciętnie odpowiednio 3,8-krotnie oraz 7-krotnie u tych pacjentów. Ponieważ ceftazydym oraz awibaktam nie podlegają istotnym przemianom metabolicznym w wątrobie, klirens ogólnoustrojowy tych substancji nie powinien ulegać istotnej zmianie wskutek zaburzeń czynności tego narządu. W przeprowadzonym badaniu, lekkie lub umiarkowane zaburzenia czynności wątroby nie miały wpływu na farmakokinetykę ceftazydymu u osób otrzymujących lek i.v. w dawce 2 g co 8 h przez 5 dni, jeśli czynność nerek nie była zaburzona. Farmakokinetyka ceftazydymu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie została określona, natomiast farmakokinetyka awibaktamu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby dowolnego stopnia nie była przedmiotem badań klinicznych.
U osób w podeszłym wieku obserwuje się związane z wiekiem zmniejszenie klirensu ceftazydymu. U osób ≥80 lat średni t1/2 ceftazydymu w fazie eliminacji wynosił 3,5–4 h, po podaniu pojedynczym lub po dawkowaniu 2 g 2 ×/d i.v. Również w przypadku awibaktamu obserwowano związany z wiekiem zmniejszony klirens nerkowy; po jednorazowym podaniu dawki 500 mg i.v. w 30-minutowym wlewie, u pacjentów w podeszłym wieku stwierdzano dłuższy t1/2.
Farmakokinetykę ceftazydymu i awibaktamu oceniano u dzieci i młodzieży 4. mż.–<18 lat z podejrzewanymi lub potwierdzonymi zakażeniami, po podaniu pojedynczej dawki ceftazydymu 50 mg/kg mc. i awibaktamu 12,5 mg/kg mc. pacjentom <40 kg mc. albo dawki 2 g/0,5 g ceftazydymu/awibaktamu pacjentom ≥40 kg mc. Stężenia ceftazydymu i awibaktamu w osoczu były podobne we wszystkich grupach wiekowych biorących udział w tym badaniu. Wartości AUC0-t i cmax ceftazydymu i awibaktamu u dzieci 6–<18 lat, były podobne do obserwowanych u zdrowych dorosłych z prawidłową czynnością nerek, którzy otrzymywali dawkę 2 g/0,5 g ceftazydymu/awibaktamu. Wyniki badań i symulacji farmakokinetycznych wykazały, że zalecane schematy dawkowania u dzieci i młodzieży z zakażeniami, które są zarejestrowanymi wskazaniami dla stosowania ceftazydymu z awibaktamem, w tym schematy dostosowania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zapewniają podobną ekspozycję ogólnoustrojową do występującej u dorosłych leczonych dawką 2 g/0,5 g ceftazydymu/awibaktamu, we wlewie trwającym 2 h, co 8 h. Doświadczenie w stosowaniu ceftazydymu z awibaktamem u dzieci w wieku od 4. mż. do <6 miesięcy jest ograniczone; zalecane schematy dawkowania oparte są na symulacjach przeprowadzonych przy użyciu ostatecznych populacyjnych modeli farmakokinetycznych. Istnieją bardzo ograniczone dane dotyczące stosowania tego leku u dzieci w wieku od 4. mż. do <2 lat z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny ≤50 ml/min) i brak jest danych dotyczących stosowania tego leku dzieci z tej grupy wiekowej z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek.
Płeć i rasa pacjenta nie wpływają znacząco na farmakokinetykę ceftazydymu z awibaktamem.
Leczenie zakażeń wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje, u dzieci od 4 mż. i dorosłych:
powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej,
powikłane zakażenia układu moczowego, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek,
szpitalne zapalenie płuc, w tym zapalenie płuc związane z wentylacją mechaniczną.
Leczenie bakteriemii, o podejrzewanym lub stwierdzonym związku z którymkolwiek z wymienionych wyżej zakażeń, u osób dorosłych.
Leczenia zakażeń wywołanych przez tlenowe bakterie Gram-ujemne, przy ograniczonych opcjach terapeutycznych, u dzieci od 4 mż. i dorosłych.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu lub inne antybiotyki z grupy cefalosporyn. Ciężkie reakcje nadwrażliwości (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na inną grupę antybiotyków β-laktamowych (penicyliny, monobaktamy, karbapenemy).
Reakcje nadwrażliwości
Wśród osób leczonych antybiotykami β-laktamowymi, w tym ceftazydymem w połączeniu z awibaktamem, odnotowano występowanie ciężkich reakcji nadwrażliwości, niekiedy zakończonych zgonem. Przed rozpoczęciem leczenia należy ustalić, czy u pacjenta kiedykolwiek w przeszłości występowały ciężkie reakcje nadwrażliwości na ceftazydym, inne cefalosporyny lub na jakiekolwiek inne antybiotyki β-laktamowe. Należy zachować ostrożność, jeżeli ceftazydym w połączeniu z awibaktamem jest stosowany u osób, u których uprzednio występowały mniej nasilone reakcje nadwrażliwości na penicyliny, monobaktamy lub karbapenemy. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości, leczenie ceftazydymem w połączeniu z awibaktamem należy natychmiast przerwać i zastosować odpowiednie leczenie.
Biegunka wywołana bakteriami z gatunku Clostridioides difficile
Podczas stosowania ceftazydymu w połączeniu z awibaktamem zgłaszano występowanie biegunki związanej z zakażeniem bakteriami z gatunku Clostridioides difficile, o przebiegu od łagodnego do zagrażającego życiu. Należy wziąć pod uwagę to rozpoznanie u tych pacjentów, u których biegunka wystąpi podczas lub po zastosowaniu tego leku. W takim przypadku należy rozważyć przerwanie jego stosowania oraz zastosowanie odpowiedniego leczenia skierowanego przeciwko C. difficile.
Zaburzenia czynności nerek
W przypadkach, gdy ceftazydym był stosowany u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i nie zmniejszono jego dawek, zgłaszano niekiedy występowanie powikłań neurologicznych, w tym drżenia, mioklonii, bezdrgawkowego stanu padaczkowego, drgawek, encefalopatii oraz śpiączki. U osób z zaburzeniem czynności nerek należy dokładnie kontrolować wartości szacowanego klirensu kreatyniny, ponieważ u niektórych pacjentów, szczególnie w początkowej fazie zakażenia, klirens kreatyniny szacowany na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy może szybko ulegać zmianom.
Równoczesne podawanie dużych dawek antybiotyków z grupy cefalosporyn oraz leków o działaniu nefrotoksycznym, takich jak aminoglikozydy lub silnie działające leki moczopędne (np. furosemid), może niekorzystnie wpływać na czynność nerek.
Serokonwersja w bezpośrednim teście antyglobulinowym, niedokrwistość hemolityczna
Stosowanie ceftazydymu z awibaktamem może powodować występowanie dodatniego wyniku bezpośredniego testu antyglobulinowego, co może zakłócać wyniki próby krzyżowej krwi i/lub może powodować lekozależną niedokrwistość immunohemolityczną. O ile w badaniach klinicznych serokonwersja w bezpośrednim teście antyglobulinowym u pacjentów przyjmujących ten lek występowała często, to nie stwierdzono oznak hemolizy u pacjentów, u których w trakcie leczenia wystąpił dodatni wynik bezpośredniego testu antyglobulinowego. Nie można wykluczyć możliwości wystąpienia niedokrwistości hemolitycznej w związku z leczeniem ceftazydymem w połączeniu z awibaktamem; pacjentów, u których wystąpiła niedokrwistość w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu należy przebadać pod kątem takiej możliwości.
Zakres działania przeciwbakteryjnego
Przeprowadzone badania skuteczności klinicznej i bezpieczeństwa stosowania ceftazydymu z awibaktamem dotyczyły leczenia powikłanych zakażeń w obrębie jamy brzusznej, powikłanych zakażeń układu moczowego oraz szpitalnego zapalenia płuc (w tym związanego z wentylacją mechaniczną). Stosowanie tego leku w leczeniu zakażeń wywołanych bakteriami Gram-ujemnymi tlenowymi, z ograniczonymi opcjami terapeutycznymi, jest oparte na doświadczeniu ze stosowania samego ceftazydymu oraz na ekstrapolacjach zależności farmakokinetyczno-farmakodynamicznych preparatu zawierającego ceftazydym w połączeniu z awibaktamem.
Ceftazydym wykazuje niewielką aktywność lub jest nieaktywny wobec większości drobnoustrojów Gram-dodatnich i beztlenowych; w przypadku, gdy stwierdza się lub podejrzewa udział takich patogenów w procesie zapalnym należy zastosować dodatkowe leki przeciwbakteryjne. Spektrum hamującego działania awibaktamu obejmuje wiele enzymów, które inaktywują ceftazydym, awibaktam nie hamuje jednak β-laktamaz klasy B i nie jest w stanie zahamować aktywności wielu tych enzymów z klasy D.
Długotrwałe leczenie
Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, podczas stosowania przez dłuższy czas ceftazydymu w połączeniu z awibaktamem, może wystąpić nadmierny wzrost niewrażliwych bakterii. W takim przypadku może być konieczne przerwanie leczenia tym lekiem lub zastosowanie innych działań leczniczych.
Dodatkowe składniki preparatu
U pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie należy wziąć pod uwagę zawartość sodu w preparacie ceftazydymu z awibaktamem oraz w użytym rozpuszczalniku.
Probenecyd
Probenecyd jest silnie działającym inhibitorem białek transportowych OAT. W warunkach in vitro hamuje czynny wychwyt awibaktamu przez OAT1 i OAT3 o 56–70% i może wpływać na eliminację awibaktamu z organizmu. Ponieważ nie przeprowadzono badań dotyczących klinicznych interakcji awibaktamu z probenecydem, dlatego nie zaleca się jednoczesnego podawania tych leków.
Interakcje z substratami izoenzymów CYP450 oraz transporterów białkowych
W warunkach in vitro, awibaktam i ceftazydym w stężeniach klinicznie istotnych nie wykazywały działania indukującego, a także awibaktam nie wykazywał istotnego działania hamującego wobec enzymów cytochromu P-450.
Awibaktam oraz ceftazydym w stężeniach klinicznie istotnych nie hamują głównych transporterów nerkowych lub wątrobowych; prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji na tle tych mechanizmów jest oceniane jako małe.
Ceftazydym i awibaktam
Dane kliniczne wykazały, że nie występuje żadna interakcja między ceftazydymem a awibaktamem.
Metronidazol
Dane kliniczne wykazały, że nie występują interakcje pomiędzy preparatem złożonym zawierającym ceftazydym i awibaktam a metronidazolem.
Leki o działaniu nefrotoksycznym
Równoczesne leczenie z zastosowaniem dużych dawek cefalosporyn oraz innych leków o działaniu nefrotoksycznym, takich jak aminoglikozydy lub silnie działające leki moczopędne (np. furosemid) może zaburzać czynność nerek.
Chloramfenikol
W warunkach in vitro chloramfenikol wykazuje działanie antagonistyczne względem ceftazydymu oraz innych cefalosporyn. Znaczenie kliniczne tej interakcji jest nieznane, ale, ze względu na możliwość jej wystąpienia również w warunkach in vivo, należy unikać równoległego stosowania tych leków.
Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Ceftazydym może spowodować fałszywie dodatnie wyniki testów na zawartość glukozy w moczu z zastosowaniem metod opartych na redukcji miedzi (testy Benedicta, Fehlinga, Clinitest). Ceftazydym nie wpływa na wyniki testów enzymatycznych wykrywających obecność glukozy w moczu.
Stosowanie preparatu ceftazydymu w połączeniu z awibaktamem może powodować występowanie dodatniego wyniku bezpośredniego testu antyglobulinowego, co może zakłócać wyniki próby krzyżowej krwi.
Potencjalne niezgodności farmaceutyczne
Ceftazydymu w połączeniu z awibaktamem nie należy mieszać z roztworami zawierającymi inne leki ani dodawać go do takich roztworów. Preparatu ceftazydymu z awibaktamem nie należy mieszać z innymi roztworami niż wymienione w materiałach producenta.
Na podstawie danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania, pochodzących z dwóch badań klinicznych, wykazano, że ogólnie profil bezpieczeństwa u pacjentów pediatrycznych był podobny do profilu bezpieczeństwa obserwowanego w populacji dorosłych z powikłanymi zakażeniami w obrębie jamy brzusznej i powikłanymi zakażeniami układu moczowego.
Bardzo często: pozytywny wynik bezpośredniego testu antyglobulinowego.
Często: kandydoza (w tym drożdżyca jamy ustnej, drożdżakowe zapalenie pochwy i sromu), eozynofilia, nadpłytkowość, małopłytkowość, ból głowy, zawroty głowy, biegunka, ból brzucha, nudności, wymioty, zwiększenie aktywności ALT, AST, ALP, GGT, lub LDH, wysypka plamisto-grudkowa, pokrzywka, świąd, zakrzep w miejscu podania leku, zapalenie żyły w miejscu podania leku, gorączka.
Niezbyt często: zapalenie jelita grubego wywołane przez Clostridioides difficile, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, neutropenia, leukopenia, limfocytoza, parestezje, nieprawidłowe odczuwanie smaku, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, ostre uszkodzenie nerek.
Bardzo rzadko: cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek.
Z nieznaną częstością: agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, reakcja anafilaktyczna, żółtaczka, martwica toksyczna rozpływna naskórka, zespół Stevensa i Johnsona, rumień wielopostaciowy, obrzęk naczynioruchowy, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi.
Przedawkowanie
Przedawkowanie preparatu zawierającego ceftazydym i awibaktam może prowadzić do wystąpienia objawów neurologicznych, w tym do encefalopatii, drgawek i śpiączki, wywołanych przez ceftazydym. Stężenie ceftazydymu w osoczu można zmniejszyć stosując hemodializę lub dializę otrzewnową. Podczas 4-godzinnej hemodializy obserwowano eliminację 55% podanej dawki awibaktamu.
Ryzyko przedawkowania dotyczy również dzieci, szczególnie niemowląt 4. mż.–<12 miesięcy. W związku z tym podczas obliczania objętości podawanej dawki w tej grupie wiekowej należy zachować ostrożność.
Ceftazydym w połączeniu z awibaktamem powinien być stosowany podczas ciąży tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści leczenia przewyższają możliwe ryzyko.
Ceftazydym przenika w niewielkich ilościach do pokarmu kobiecego, natomiast brak danych dotyczących przenikania awibaktamu. Nie można wykluczyć istnienia ryzyka dla noworodków lub niemowląt karmionych piersią. Decyzję dotyczącą przerwania karmienie piersią lub przerwania albo odstąpienia od leczenia ceftazydymem z awibaktamem, należy podjąć po rozważeniu korzyści wynikających dla dziecka z karmienia piersią oraz korzyści wynikających dla kobiety z leczenia tym lekiem.
I.v., we wlewie trwającym 2 h. U pacjentów w podeszłym wieku, osób z zaburzeniami czynności wątroby, oraz osób z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny >50–80 ml/min), nie ma konieczności dostosowania dawkowania. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku do ukończenia 3. mż., nie są dostępne dane dotyczące schematu dawkowania w tej grupie wiekowej. Brak również wystarczających danych do określenia schematu dawkowania u dzieci <2 lat z klirensem kreatyniny <16 ml/min.
Dorośli. 2 g/0,5 g ceftazydymu/awibaktamu, co 8 h. W powikłanych zakażeniach jamy brzusznej przez 5–14 dni. W zakażeniach wywołanych tlenowymi drobnoustrojami Gram-ujemnymi w przypadku ograniczonych opcji terapeutycznych – przez czas zależny od ciężkości zakażenia, rodzaju patogenów i odpowiedzi klinicznej i mikrobiologicznej na leczenie, jednak dane dotyczące stosowania >14 dni są ograniczone. W tych wskazaniach lek należy stosować w skojarzeniu z metronidazolem, jeśli podejrzewa się lub stwierdza udział patogenów beztlenowych w procesie zapalnym. W powikłanych zakażeniach dróg moczowych, w tym odmiedniczkowym zapaleniu nerek – przez 5–10 dni, przy czym czas ten może obejmować podawanie ceftazydymu z awibaktamem i.v., a następnie odpowiedniego leczenia p.o. W szpitalnym zapaleniu płuc, w tym związanym z wentylacją mechaniczną – przez 7–14 dni. We wszystkich wymienionych wskazaniach lek należy stosować w skojarzeniu z lekiem przeciwbakteryjnym wykazującym aktywność wobec drobnoustrojów Gram-dodatnich, jeśli podejrzewa się lub stwierdza, że uczestniczą one w procesie zapalnym. W bakteriemii czas leczenia należy ustalić w zależności od lokalizacji zakażenia.
U osób z zaburzeniami czynności nerek, o klirensie kreatyniny ≤50 ml/min, dawkowanie ustala się w oparciu o ten parametr kliniczny: 31-50 ml/min – 1/2 zwykle stosowanej dawki co 8 h; 16–30 ml/min – 0,75 g/0,1875 g ceftazydymu/awibaktamu, co 12 h; 6–15 ml/min – 0,75 g/0,1875 g ceftazydymu/awibaktamu, co 24 h. U osób ze schyłkową niewydolnością nerek, w tym u poddawanych hemodializie – 0,75 g/0,1875 g ceftazydymu/awibaktamu co 48 h; w dniach, w których przeprowadzany jest zabieg hemodializy, dawkę leku należy podać po jego zakończeniu.
Dzieci i młodzież. Niemowlęta 4. mż.– <6 miesięcy: 40 mg/ kg mc. ceftazydymu i 10 mg/kg mc. awibaktamu, co 8 h. Niemowlęta i dzieci >6 miesięcy – <18 lat: 50 mg/kg mc. ceftazydymu i 12,5 mg/kg mc. awibaktamu, dawka maks. 2 g/0,5 g ceftazdymu/awibaktamu, co 8 h. W powikłanych zakażeniach jamy brzusznej przez 5–14 dni. W zakażeniach wywołanych tlenowymi drobnoustrojami Gram-ujemnymi w przypadku ograniczonych opcji terapeutycznych – przez czas zależny od ciężkości zakażenia, rodzaju patogenów i odpowiedzi klinicznej i mikrobiologicznej na leczenie, jednak dane dotyczące stosowania >14 dni są ograniczone. W tych wskazaniach lek należy stosować w skojarzeniu z metronidazolem, jeśli podejrzewa się lub stwierdza udział patogenów beztlenowych w procesie zapalnym. W powikłanych zakażeniach dróg moczowych, w tym odmiedniczkowym zapaleniu nerek – przez 5–14 dni, przy czym czas ten może obejmować podawanie ceftazydymu z awibaktamem i.v., a następnie odpowiedniego leczenia p.o. W szpitalnym zapaleniu płuc, w tym związanym z wentylacją mechaniczną – przez 7–14 dni. We wszystkich wymienionych wskazaniach lek należy stosować w skojarzeniu z lekiem przeciwbakteryjnym wykazującym aktywność wobec drobnoustrojów Gram-dodatnich, jeśli podejrzewa się lub stwierdza, że uczestniczą one w procesie zapalnym.
U dzieci z zaburzeniami czynności nerek, o klirensie kreatyniny ≤50 ml/min, dawkowanie ustala się w oparciu o ten parametr kliniczny. Dzieci 2 lata – <18 lat: klirens kreatyniny 31-50 ml/min – 25 mg/kg mc. ceftazydymu i 6,25 mg/kg mc. awibaktamu, dawka maks. 1 g/0,25 g ceftazdymu/awibaktamu, co 8 h; 16–30 ml/min – 18,75 mg/kg mc. ceftazydymu i 4,75 mg/kg mc. awibaktamu, dawka maks. 0,75 g/0,1875 g ceftazydymu/awibaktamu, co 12 h; 6–15 ml/min – 18,75 mg/kg mc. ceftazydymu i 4,75 mg/kg mc. awibaktamu, dawka maks. 0,75 g/0,1875 g ceftazydymu/awibaktamu, co 24 h. U osób ze schyłkową niewydolnością nerek, w tym u poddawanych hemodializie – 18,75 mg/kg mc. ceftazydymu i 4,75 mg/kg mc. awibaktamu, dawka maks. 0,75 g/0,1875 g ceftazydymu/awibaktamu, co 48 h, w dniach, w których przeprowadzany jest zabieg hemodializy, dawkę leku należy podać po jego zakończeniu. Niemowlęta 4. mż.– <6 miesięcy: klirens kreatyniny 31–50 ml/min – 20 mg/kg mc. ceftazydymu i 5 mg/kg mc. awibaktamu co 8 h; klirens kreatyniny 16–30 ml/min – 15 mg/kg mc. ceftazydymu i 3,75 mg/kg mc. awibaktamu, co 12 h. Niemowlęta i dzieci 6 miesięcy – <2 lata: klirens kreatyniny 31-50 ml/min – 25 mg/ kg mc. ceftazydymu i 6,25 mg/kg mc. awibaktamu, co 8 h; klirens kreatyniny 16–30 ml/min – 18,75 mg/kg mc. ceftazydymu i 4,7 mg/kg mc. awibaktamu, co 12 h.
Niektóre działania niepożądane ceftazydymu w połączeniu z awibaktamem (np. zawroty głowy), mogą wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
