Brygatynib (opis profesjonalny)

Działanie - Brygatynib

Mechanizm działania
Brygatynib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej, skierowanym przeciwko ALK, onkogenowi c-ros 1 (którego produktem ekspresji jest białko ROS1, będące receptorem o aktywności kinazy tyrozynowej) i receptorowi insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF-1R). W badaniach in vitro oraz in vivo brygatynib hamował autofosforylację białka ALK i fosforylację dalszego białka sygnałowego STAT3 za pośrednictwem ALK. W badaniach in vitro oraz in vivo brygatynib zmniejszał także żywotność komórek z ekspresją zmutowanych postaci białek EML4-ALK, w tym postaci G1202R i L1196M, związanych z opornością na inhibitory ALK. Brygatynib hamował proliferację in vitro linii komórkowych charakteryzujących się ekspresją białek fuzyjnych EML4-ALK i NPM-ALK oraz hamował, w sposób zależny od dawki, wzrost ksenoprzeszczepu EML4-ALK-dodatniego niedrobnokomórkowego raka płuc u myszy.
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania brygatynibu oceniono w dwóch badaniach klinicznych; z udziałem dorosłych pacjentów z zaawansowanym ALK-dodatnim niedrobnokomórkowym rakiem płuc, którzy uprzednio nie otrzymywali leczenia ukierunkowanego na ALK oraz z udziałem dorosłych pacjentów z miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym ALK-dodatnim niedrobnokomórkowym rakiem płuc, u których progresja choroby wystąpiła w trakcie leczenia kryzotynibem. Do obu tych badań włączono również pacjentów z przerzutami do OUN, w stabilnym stanie neurologicznym. W badaniach tych wykazano m.in.: po okresie obserwacji (mediana 11 mies.) statystycznie istotną poprawę w okresie przeżycia bez progresji choroby; statystycznie istotny odsetek obiektywnych odpowiedzi na leczenie (zgodnie z kryteriami oceny odpowiedzi na leczenie guzów litych) oraz statystycznie istotny odsetek całkowitych i częściowych odpowiedzi obiektywnych zmian wewnątrzczaszkowych u pacjentów z mierzalnymi przerzutami do mózgu.
Analiza ekspozycji QT, na podstawie badania klinicznego przeprowadzonego u pacjentów z zaawansowanymi nowotworami złośliwymi, którym podawano dawkę 30–240 mg 1 ×/d brygatynibu, sugerowała brak zależnego od stężenia wydłużenia skorygowanego odstępu QT (QTc).

Farmakokinetyka
Po podaniu pojedynczej dawki brygatynibu (30–240 mg) p.o., mediana tmax wynosiła 1–4 h od podania. Po podaniu pojedynczej dawki oraz po osiągnięciu stanu stacjonarnego ekspozycja ogólnoustrojowa była proporcjonalna do dawki, w zakresie dawkowania 60-240 mg 1 ×/d, natomiast po podaniu wielokrotnym obserwowano niewielką kumulację leku. U osób zdrowych, posiłek o wysokiej zawartości tłuszczu zmniejszał cmax o 13%, bez wpływu na wartość AUC, w porównaniu z zażyciem leku na czczo (bez spożywania posiłku przez noc). Brygatynib w 91% wiąże się z białkami osocza. Ulega umiarkowanej dystrybucji w tkankach. Jest substratem glikoproteiny P i białka BCRP. W badaniach in vitro wykazano, że jest metabolizowany głównie przez cytochrom CYP2C8 i CYP3A4 oraz, w znacznie mniejszym stopniu, przez cytochrom CYP3A5. W badaniu z zastosowaniem brygatynibu znakowanego 14C, po podaniu pojedynczej dawki 180 mg p.o., dwa główne szlaki przemiany metabolicznej obejmowały N-demetylację i sprzęganie z cysteiną; łącznie w moczu i kale, 48% dawki było wydalane w postaci niezmienionej, 27% w postaci N-demetylowanego brygatynibu i 9,1% w postaci koniugatu z cysteiną. We krwi brygatynib występował głównie w postaci niezmienionej (92%) oraz w postaci N-demetylowanej (3,5%). W testach kinazowych i komórkowych in vitro N-demetylowany brygatynib hamował ALK ok. 3-krotnie słabiej niż związek macierzysty. t1/2 w fazie eliminacji brygatynibu wynosił 24 h. Brygatynib jest wydalany głównie z kałem. W badaniu z zastosowaniem brygatynibu znakowanego 14C, 65% podanej dawki zaobserwowano w kale, a 25% w moczu. Brygatynib w niezmienionej postaci stanowił odpowiednio 41% i 86% całkowitej dawki wydalonej odpowiednio w kale i moczu, pozostałą część stanowiły metabolity.
Farmakokinetyka brygatynibu u osób z prawidłową czynnością wątroby oraz z łagodnymi lub z umiarkowanymi zaburzeniami czynności tego narządu (klasa A lub klasa B w skali Childa i Pugha) jest podobna. AUC0-inf frakcji niezwiązanej było o 37% większe u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C w skali Childa i Pugha) w porównaniu do osób z prawidłową czynnością wątroby. Na podstawie wyników analiz farmakokinetyki populacyjnej stwierdzono, że farmakokinetyka brygatynibu u osób z prawidłową czynnością nerek oraz u osób z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności tych narządów (eGFR ≥30 ml/min) jest podobna. W badaniu farmakokinetycznym wykazano, że u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min) AUC0-inf frakcji niezwiązanej było większe o 94% w porównaniu do osób z prawidłową czynnością nerek (eGFR ≥ 90 ml/min). Rasa i płeć nie mają wpływu na farmakokinetykę brygatynibu. Masa ciała, wiek i stężenie albumin nie mają klinicznie istotnego wpływu na farmakokinetykę brygatynibu.

Wskazania do stosowania - Brygatynib

Leczenie niedrobnokomórkowego raka płuc
Monoterapia ALK-dodatniego zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuc u dorosłych pacjentów nieleczonych wcześniej inhibitorem ALK.
Monoterapia ALK-dodatniego zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuc u dorosłych pacjentów leczonych wcześniej kryzotynibem.

Przeciwwskazania stosowania - Brygatynib

Nadwrażliwość na brygatynib lub którykolwiek składnik jego preparatu.

Zaburzenia czynności płuc
U pacjentów leczonych brygatynibem mogą wystąpić ciężkie, zagrażające życiu i prowadzące do zgonu działania niepożądane dotyczące płuc, w tym przebiegające z objawami typowymi dla idiopatycznego śródmiąższowego zapalenia płuc lub niezakaźnego zapalenia płuc. Większość działań niepożądanych dotyczących tych narządów obserwowano w pierwszych 7 dniach leczenia, ale u niektórych pacjentów niezakaźne zapalenie płuc występowało w późniejszym czasie podczas leczenia. Objawy niepożądane 1.–2. stopnia ustępowały po przerwaniu leczenia lub po dostosowaniu dawki. Zwiększony odsetek takich działań niepożądanych był związany z zaawansowanym wiekiem pacjenta, albo gdy przerwa pomiędzy przyjęciem ostatniej dawki kryzotynibu a pierwszej dawki brygatynibu była <7 dni. Rozpoczynając leczenie brygatynibem należy uwzględnić te czynniki ryzyka. Pacjentów należy obserwować pod kątem nowych lub nasilenia się dotychczasowych objawów ze strony układu oddechowego (np. duszność, kaszel itp.), w szczególności w 1. tyg. leczenia. Pacjentów z nasileniem objawów ze strony układu oddechowego należy niezwłocznie poddać diagnostyce pod kątem obserwowanych objawów niezakaźnego zapalenia płuc. Jeśli podejrzewa się niezakaźne zapalenie płuc, należy wstrzymać podawanie brygatynibu i zbadać pacjenta pod kątem innych możliwych przyczyn występujących objawów (np. zator tętnicy płucnej, progresja nowotworu i zakaźne zapalenie płuc). Jeśli potwierdzi się wystąpienie niezakaźnego zapalenia płuc, dawkę brygatynibu należy odpowiednio dostosować.

Nadciśnienie tętnicze
U osób leczonych brygatynibem obserwowano wystąpienie nadciśnienia tętniczego. W trakcie leczenia należy regularnie kontrolować ciśnienie krwi. W przypadku wystąpienia nadciśnienia tętniczego dawkę brygatynibu należy odpowiednio dostosować. Nadciśnienie tętnicze należy leczyć zgodnie ze standardowymi wytycznymi dotyczącymi tego schorzenia. Częstotliwość pracy serca należy kontrolować częściej u tych pacjentów, którzy jednocześnie stosują leki o znanym działaniu powodującym bradykardię. W przypadku ciężkiego nadciśnienia tętniczego (≥3. stopnia), należy wstrzymać podawanie brygatynibu do czasu zmniejszenia nadciśnienia tętniczego do 1. stopnia lub powrotu do stanu początkowego.

Bradykardia
U osób leczonych brygatynibem obserwowano wystąpienie bradykardii. Należy regularnie monitorować częstość pracy serca i ciśnienie tętnicze. Należy również zachować ostrożność w przypadku podawania brygatynibu równolegle z innymi lekami o znanym działaniu powodującym bradykardię. Jeśli w takiej sytuacji pojawi się bradykardia objawowa, należy wstrzymać podawanie brygatynibu i rozważyć zasadność równoległego podawania innych leków powodujących bradykardię. Po ustąpieniu bradykardii dawkę brygatynibu należy odpowiednio dostosować. W przypadku wystąpienia bradykardii zagrażającej życiu, jeśli nie stwierdzono, że przyczyną jest inny, jednocześnie podawany lek lub w przypadku nawrotu bradykardii, należy przerwać leczenie brygatynibem.

Zaburzenia wzroku
U osób leczonych brygatynibem obserwowano wystąpienie zaburzeń widzenia. Pacjentów należy poinformować o konieczności zgłoszenia wszystkich objawów dotyczących wzroku, które pojawią się w czasie leczenia brygatynibem. W przypadku wystąpienia nowych lub nasilenia się ciężkich objawów dotyczących wzroku należy rozważyć badanie okulistyczne i zmniejszenie dawki leku.

Zwiększenie aktywności enzymów
U osób leczonych brygatynibem obserwowano zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej. Pacjentów należy poinformować o konieczności zgłoszenia takich objawów jak nieoczekiwane bóle mięśni, tkliwość lub osłabienie. Podczas leczenia brygatynibem należy regularnie kontrolować aktywność fosfokinazy kreatynowej. W zależności od stopnia zwiększenia aktywności tego enzymu oraz ewentualnego współwystępowania bólu lub osłabienia mięśni, leczenie brygatynibem należy wstrzymać i/lub dostosować jego dawkowanie.
U osób leczonych brygatynibem obserwowano zwiększenie aktywności amylazylipazy. W trakcie leczenia należy regularnie kontrolować aktywność tych enzymów. W przypadku wystąpienia nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych, w zależności od ich nasilenia, leczenie brygatynibem należy wstrzymać i ewentualnie odpowiednio dostosować jego dawkę.

Hepatotoksyczność
U osób leczonych brygatynibem obserwowano zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych AST i ALT i stężenia bilirubiny. Przed rozpoczęciem leczenia brygatynibem należy ocenić czynność wątroby, w tym aktywność AST, ALT i stężenie bilirubiny, a następnie powtarzać takie badanie co 2 tyg. przez pierwsze 3 mies. leczenia, po tym czasie prowadzić regularne monitorowanie. W przypadku wystąpienia nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych, w zależności od ich nasilenia, leczenie brygatynibem należy wstrzymać i ewentualnie odpowiednio dostosować jego dawkę.

Hiperglikemia
U osób leczonych brygatynibem obserwowano zwiększenie stężenia glukozy we krwi. Przed rozpoczęciem leczenia tym lekiem należy oznaczyć stężenie glukozy we krwi na czczo, a następnie w trakcie leczenia okresowo je kontrolować. W razie konieczności należy rozpocząć podawanie leków hipoglikemizujących lub dostosować ich dawkę, jeśli już są podawane. Jeśli za pomocą leczenia farmakologicznego nie można skutecznie leczyć hiperglikemii, należy wstrzymać podawanie brygatynibu do czasu osiągnięcia odpowiedniej kontroli glikemii, następnie po uzyskaniu poprawy można wznowić leczenie tym lekiem w mniejszej dawce lub całkowicie go odstawić.

Stosowanie równolegle z lekami silnie wpływającymi na aktywność CYP3A
Należy unikać równoległego stosowania brygatynibu z silnymi inhibitorami CYP3A. Jeśli nie można tego uniknąć, dawkę brygatynibu należy zmniejszyć – ze 180 mg do 90 mg lub z 90 mg do 60 mg. Po odstawieniu silnego inhibitora CYP3A należy wznowić podawanie brygatynibu w dawce podawanej uprzednio. Należy unikać również równoległego stosowania brygatynibu z silnymi lub umiarkowanymi induktorami CYP3A.

Konieczność stosowania skutecznej metody antykoncepcji
Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o konieczności stosowania skutecznej niehormonalnej metody antykoncepcji podczas leczenia brygatynibem oraz co najmniej przez 4 mies. po przyjęciu ostatniej dawki. Partnerów kobiet w wieku rozrodczym, którzy są leczeni brygatynibem, należy poinformować o konieczności stosowania skutecznej metody antykoncepcji podczas leczenia oraz przez przynajmniej 3 mies. po przyjęciu ostatniej dawki.

Substancje dodatkowe
Preparaty zawierające laktozę nie powinny być stosowane u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, pierwotnym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Interakcje - Brygatynib

Inhibitory CYP3A
Brygatynib jest substratem CYP3A4/5. W przeprowadzonym badaniu, po podaniu zdrowym ochotnikom kilku dawek, według schematu 200 mg 2 ×/d, itrakonazolu, będącego silnym inhibitorem CYP3A, oraz pojedynczej dawki 90 mg brygatynibu, cmax brygatynibu zwiększyło się o 21%, jego AUC0-INF o 101%, a jego AUC0-120 o 82% w porównaniu do podania samego brygatynibu w dawce 90 mg. Należy unikać podawania brygatynibu jednocześnie z silnymi inhibitorami CYP3A. Jeśli nie można uniknąć jednoczesnego ich stosowania, dawkę brygatynibu należy zmniejszyć o ok. 50%. Po odstawieniu silnego inhibitora CYP3A należy wznowić podawanie brygatynibu w dawce, która była podawana (i tolerowana) uprzednio.
Umiarkowane inhibitory cytochromu CYP3A mogą zwiększać AUC brygatynibu o ok. 40%. W przypadku podawania brygatynibu z tymi inhibitorami nie jest konieczne dostosowanie jego dawki, a jedynie objęcie pacjenta ścisłą obserwacją podczas ich stosowania równolegle z brygatynibem.
Należy unikać spożywania grejpfrutów lub soku grejpfrutowego podczas leczenia brygatynibem, ponieważ mogą one również zwiększać jego stężenie w osoczu.

Induktory CYP3A
W przeprowadzonym badaniu, po podaniu zdrowym ochotnikom kilku dawek 600 mg/d ryfampicyny, silnego induktora CYP3A, oraz pojedynczej dawki 180 mg brygatynibu, cmax brygatynibu zmniejszyło się o 60%, a AUC0-INF i AUC0-120 o 80%, w porównaniu do podania samego brygatynibu w dawce 180 mg. Umiarkowane induktory cytochromu CYP3A mogą zmniejszać AUC brygatynibu o ok. 50%. Należy unikać podawania brygatynibu równolegle z silnymi lub umiarkowanymi induktorami CYP3A.

Substraty CYP3A
W badaniach in vitro wykazano, że brygatynib jest induktorem CYP3A4. Nie prowadzono badań klinicznych dotyczących interakcji z innymi lekami będącymi wrażliwymi substratami CYP3A. Brygatynib może zmniejszać stężenia w osoczu jednocześnie podawanych leków metabolizowanych głównie przez CYP3A, dlatego należy unikać jednoczesnego podawania brygatynibu z substratami CYP3A o małym indeksie terapeutycznym (np. alfentanyl, fentanyl, chinidyna, cyklosporyna, sirolimus, takrolimus), ponieważ ich skuteczność może być zmniejszona.

Inhibitory CYP2C8
Brygatynib jest substratem cytochromu CYP2C8. W przeprowadzonym badaniu, po podaniu zdrowym ochotnikom kilku dawek gemfibrozylu, silnego inhibitora CYP2C8, według schematu 600 mg 2 ×/d, wraz z pojedynczą dawką 90 mg brygatynibu, cmax brygatynibu zmniejszyło się o 41%, AUC0-INF o 12%, a wartość AUC0-120 o 15% w porównaniu do podania samego brygatynibu w dawce 90 mg. Wpływ gemfibrozylu na farmakokinetykę brygatynibu nie jest klinicznie istotny, a mechanizm leżący u podłoża zmniejszenia narażenia na brygatynib nie jest znany. Nie jest konieczne dostosowanie dawki podczas jednoczesnego stosowania z silnymi inhibitorami cytochromu CYP2C8.

Inhibitory białek transportowych
W warunkach in vitro brygatynib jest substratem glikoproteiny P i białka BCRP. Ze względu na dużą rozpuszczalność i dużą przepuszczalność brygatynibu, nie przewiduje się, aby hamowanie tych transporterów białkowych przez ich inhibitory powodowało klinicznie istotną zmianę ogólnoustrojowego narażenia na brygatynib. Nie jest konieczne dostosowanie jego dawki podczas jednoczesnego stosowania z inhibitorami tych białek transportowych.

Wpływ brygatynibu na inne enzymy lub transportery białek
Brygatynib może indukować również inne enzymy i transportery białek (np. CYP2C, glikoproteina P) za pośrednictwem tego samego mechanizmu, który odpowiada za indukowanie cytochromu CYP3A (np. aktywacja receptora X pregnanu). Podawanie brygatynibu w skojarzeniu z substratami glikoproteiny P (np. digoksyna, dabigatran, kolchicyna, prawastatyna), białka BCRP (np. metotreksat, rozuwastatyna, sulfasalazyna), transporterem kationów organicznych OCT1, transporterami usuwania wielu leków i toksyn MATE1i MATE2K może zwiększać ich stężenia w osoczu. Należy monitorować pacjentów przyjmujących równolegle brygatynib z substratami tych transporterów o małym indeksie terapeutycznym (np. digoksyna, dabigatran, metotreksat).

Działania niepożądane - Brygatynib

Bardzo często: objawy o wszystkich stopniach nasilenia – zapalenie płuc (obejmuje: zapalenie płuc atypowe, zachłystowe, kryptokokowe, wirusowe i niewirusowe zakażenie dolnych dróg oddechowych, zakażenie płuc), zakażenie górnych dróg oddechowych, niedokrwistość, zmniejszenie liczby limfocytów, wydłużenie APTT, leukopenia, zmniejszenie liczby neutrofili, hiperglikemia, hiperinsulinemia, hipofosfatemia, hipomagnezemia, hiperkalcemia, hiponatremia, hipokaliemia, zmniejszenie apetytu, ból głowy (obejmuje: bóle głowy pochodzenia zatokowego, dyskomfort w obrębie głowy, migrenę, napięciowe bóle głowy), zawroty głowy, neuropatia obwodowa (obejmuje: parestezje, obwodową neuropatię czuciową, nieprawidłowe odczuwanie bodźców, przeczulicę, niedoczulicę, nerwoból, neurotoksyczność, obwodową neuropatia ruchową, polineuropatię, uczucie pieczenia, neuralgię poopryszczkową), zaburzenia widzenia (obejmuje: zmienioną percepcję głębi widzenia, zaćmę, nabytą ślepotę barw, podwójne widzenie, jaskrę, zwiększone ciśnienie śródgałkowe, obrzęk plamki żółtej, światłowstręt, fotopsję, obrzęk siatkówki, niewyraźne widzenie, zmniejszoną ostrość widzenia, ubytek pola widzenia, odwarstwienie ciała szklistego, strąty ciała szklistego, zaniewidzenie jednooczne), nadciśnienie tętnicze (obejmuje: wzrost ciśnienia tętniczego, nadciśnienie rozkurczowe, nadciśnienie, nadciśnienie skurczowe), kaszel, duszność (w tym duszność wysiłkowa), zwiększenie aktywności lipazy i/lub amylazy, biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha (obejmuje: dyskomfort w jamie brzusznej, wzdęcia brzucha, bóle brzucha, bóle w podbrzuszu, bóle w nadbrzuszu, dyskomfort w nadbrzuszu), zaparcia, zapalenie jamy ustnej (obejmuje: aftowe zapalenie jamy ustnej, zapalenie jamy ustnej, owrzodzenie aftowe, owrzodzenie jamy ustnej, pęcherz w jamie ustnej), zwiększenie aktywności AST, ALT, ALP, wysypka (obejmuje: trądzik różowaty, rumień, wysypkę złuszczającą, wysypkę, wysypkę rumieniową, wysypkę plamistą, wysypkę grudkowo-plamistą, wysypkę grudkową, wysypkę świądową, wysypkę krostkową, zapalenie skóry, uczuleniowe zapalenie skóry, kontaktowe zapalenie skóry, uogólniony rumień, wysypkę pęcherzykową, pokrzywkę, wysypkę polekową, toksyczne wykwity skórne), świąd (obejmuje: świąd, świąd alergiczny, świąd uogólniony, świąd narządów płciowych, świąd sromu i pochwy), zwiększenie aktywności CPK we krwi, ból mięśni (obejmuje: bóle mięśniowo-szkieletowe, bóle mięśni, skurcze mięśni, napięcie mięśni, drżenia mięśni, dyskomfort mięśniowo-szkieletowy), ból stawów, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, zmęczenie (obejmuje: astenię, męczliwość), obrzęk (obejmuje: obrzęk powiek, obrzęk twarzy, obrzęk obwodowy, obrzęk okołooczodołowy, uogólniony obrzęk, obrzęk naczynioruchowy, obrzęk warg, obrzęk skóry), gorączka.

Często: objawy o wszystkich stopniach nasilenia – małopłytkowość, bezsenność, zaburzenia pamięci, zaburzenia smaku, bradykardia (w tym bradykardia zatokowa), wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, tachykardia (obejmuje: tachykardię zatokową, tachykardię, tachykardię przedsionkową, zwiększenie częstości akcji serca), kołatanie serca, niezakaźne zapalenie płuc (również idiopatyczne śródmiąższowe zapalenie płuc), suchość w jamie ustnej, niestrawność, wzdęcie z oddawaniem gazów, zwiększenie aktywności DLH, hiperbilirubinemia, suchość skóry, reakcja nadwrażliwości na światło, ból mięśniowo-szkieletowy w klatce piersiowej, ból w kończynach, sztywność mięśniowo-szkieletowa, ból w klatce piersiowej pochodzenia niekardiologicznego, dyskomfort w klatce piersiowej, ból, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi (obejmuje: zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi, hipercholesterolemię), zmniejszenie masy ciała; a także nasilenie 3.–4. stopnia następujących objawów – zapalenie płuc (obejmuje: zapalenie płuc atypowe, zachłystowe, kryptokokowe, wirusowe i niewirusowe zakażenie dolnych dróg oddechowych, zakażenie płuc), wydłużenie APTT, niedokrwistość, hipofosfatemia, hiponatriemia, hipokaliemia, hiperglikemia, zmniejszenie apetytu, ból głowy (obejmuje: bóle głowy pochodzenia zatokowego, dyskomfort w obrębie głowy, migrena, napięciowe bóle głowy), neuropatia obwodowa (obejmuje: parestezje, obwodową neuropatię czuciową, nieprawidłowe odczuwanie bodźców, przeczulicę, niedoczulicę, nerwoból, neurotoksyczność, obwodową neuropatię ruchową, polineuropatię, uczucie pieczenia, neuralgię poopryszczkową), zaburzenia widzenia (obejmuje: zmienioną percepcję głębi widzenia, zaćmę, nabytą ślepotę barw, podwójne widzenie, jaskrę, zwiększone ciśnienie śródgałkowe, obrzęk plamki żółtej, światłowstręt, fotopsję, obrzęk siatkówki, niewyraźne widzenie, zmniejszoną ostrość widzenia, ubytek pola widzenia, odwarstwienie ciała szklistego, strąty ciała szklistego, zaniewidzenie jednooczne), duszność (w tym duszność wysiłkowa), nudności, biegunka, ból brzucha (obejmuje dyskomfort w jamie brzusznej, wzdęcia brzucha, bóle brzucha, bóle w podbrzuszu, bóle w nadbrzuszu, dyskomfort w nadbrzuszu),zwiększenie aktywności amylazy, zwiększenie aktywności AST, ALT lub ALP, wysypka (obejmuje: trądzik różowaty, rumień, wysypkę złuszczającą, wysypkę, wysypkę rumieniową, wysypkę plamistą, wysypkę grudkowo-plamistą, wysypkę grudkową, wysypkę świądową, wysypkę krostkową, zapalenie skóry, uczuleniowe zapalenie skóry, kontaktowe zapalenie skóry, uogólniony rumień, wysypkę pęcherzykową, pokrzywkę, wysypkę polekową, toksyczne wykwity skórne), zmęczenie (obejmuje: astenię, męczliwość).

Niezbyt często: objawy o wszystkich stopniach nasilenia – zapalenie trzustki; a także nasilenie 3.–4. stopnia następujących objawów – zmniejszenie liczby neutrofili, zawroty głowy, bradykardia (w tym bradykardia zatokowa), wymioty, zapalenie jamy ustnej (obejmuje: aftowe zapalenie jamy ustnej, zapalenie jamy ustnej, owrzodzenie aftowe, owrzodzenie jamy ustnej, pęcherz w jamie ustnej), niestrawność, hiperbilirubinemia, suchość skóry, świąd (obejmuje: świąd, świąd alergiczny, świąd uogólniony, świąd narządów płciowych, świąd sromu i pochwy), ból mięśniowo-szkieletowy w klatce piersiowej, ból w kończynach, ból mięśni (obejmuje: bóle mięśniowo-szkieletowe, bóle mięśni, skurcze mięśni, napięcie mięśni, drżenia mięśni, dyskomfort mięśniowo-szkieletowy), gorączka, obrzęk (obejmuje: obrzęk powiek, obrzęk twarzy, obrzęk obwodowy, obrzęk okołooczodołowy, uogólniony obrzęk, obrzęk naczynioruchowy, obrzęk warg, obrzęk skóry), ból w klatce piersiowej pochodzenia niekardiologicznego, zmniejszenie masy ciała.

Przedawkowanie
Brak swoistej odtrutki. W przypadku przedawkowania zaleca się odpowiednie leczenie podtrzymujące oraz monitorowanie pacjenta pod kątem wystąpienia działań niepożądanych.

Ciąża i laktacja - Brygatynib

Brak danych klinicznych dotyczących stosowania brygatynibu u kobiet w ciąży. Lek ten może powodować uszkodzenie płodu, dlatego nie wolno podawać go w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety tego wymaga. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o konieczności niezachodzenia w ciążę podczas leczenia brygatynibem, oraz o konieczności stosowania niehormonalnej metody antykoncepcji podczas jego podawania, aż do upływu przynajmniej 4 mies. od przyjęcia ostatniej dawki. Mężczyzn, którzy przyjmują brygatynib, należy poinformować o konieczności powstrzymania się od prokreacji podczas leczenia tym lekiem oraz o konieczności stosowania skutecznej metody antykoncepcji podczas jego podawania, aż do upływu co najmniej 3 mies. od przyjęcia ostatniej dawki. Jeśli brygatynib jest stosowany w okresie ciąży lub jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas jego stosowania, należy poinformować ją o potencjalnym zagrożeniu. dla płodu.

Na podstawie dostępnych danych nie można wykluczyć potencjalnego przenikania brygatynibu do pokarmu kobiecego. Należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia tym lekiem.

Dawkowanie - Brygatynib

Przed rozpoczęciem leczenia należy potwierdzić diagnozę ALK-dodatniego niedrobnokomórkowego raka płuc. Leczenie powinno być rozpoczynane i kontynuowane pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu lekami przeciwnowotworowymi.

P.o., niezależnie od posiłków, należy unikać jednoczesnego spożywania soku grejpfrutowego lub grejpfrutów w czasie podawania brygatynibu.

Dorośli
Zalecana dawka początkowa 90 mg 1 ×/d przez 7 dni, następnie 180 mg 1 ×/d. Leczenie należy kontynuować dopóki obserwuje się korzyści kliniczne u pacjenta. Jeśli dawka zostanie pominięta lub wystąpią wymioty, nie należy podawać dodatkowej dawki, a kolejną należy przyjąć w planowanym czasie. Jeśli leczenie zostanie przerwane na ≥14 dni, z powodów innych niż działania niepożądane, należy je wznowić w dawce 90 mg 1 ×/d przez 7 dni, a następnie zwiększyć dawkę do tej wcześniej tolerowanej.

Dostosowanie dawki
W zależności od bezpieczeństwa stosowania i indywidualnej tolerancji u pacjenta, może być konieczne zmniejszenie dawki i/lub przerwanie leczenia. W przypadku konieczności zmniejszenia dawki, należy tego dokonywać stopniowo; gdy podawanie jest 90 mg 1 ×/d – dawkę należy zmniejszyć początkowo do 60 mg 1 ×/d, a następnie, w razie konieczności lek odstawić; gdy podawane jest 180 mg 1 ×/d – dawkę należy zmniejszyć początkowo do 120 mg 1 ×/d, następnie do 90 mg1 ×/d i w razie dalszej konieczności do 60 mg 1 ×/d. Jeśli pacjent nie toleruje dawki 60 mg 1 ×/d, lek należy całkowicie odstawić. Dostosowanie dawki jest wymagane w przypadku wystąpienia takich działań niepożądanych jak: idiopatyczne śródmiąższowe zapalenie płuc (niezakaźne zapalenie płuc), nadciśnienie tętnicze, bradykardia (<60 uderzeń serca/min), zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej, zwiększenie aktywności lipazy lub amylazy, objawy hepatotoksyczności (zwiększenie aktywności ALT, AST, stężenia bilirubiny we krwi), hiperglikemia, zaburzenia widzenia, lub inne działania niepożądane o nasileniu 3. i 4. stopnia; szczegółowe informacje – patrz: zarejestrowane materiały producenta.

Zaburzenia czynności wątroby
U osób z łagodnymi lub z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (klasa A lub B w skali Childa i Pugha) nie jest konieczne dostosowanie dawki. U osób z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C w skali Childa i Pugha) zaleca się zmniejszenie dawki początkowej do 60 mg 1 ×/d przez 7 dni, a następnie podawanie dawki 120 mg 1 ×/d.

Zaburzenia czynności nerek
U osób z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (eGFR ≥30 ml/min) nie jest konieczne dostosowanie dawki. U osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min) zaleca się zmniejszenie dawki początkowej do 60 mg 1 ×/d przez 7 dni, a następnie podawanie dawki 90 mg 1 ×/d, oraz objęcie ścisłą obserwacją pod kątem wystąpienia objawów ze strony układu oddechowego, które mogą wskazywać na idiopatyczne śródmiąższowe zapalenie płuc lub niezakaźne zapalenie płuc (np. duszność, kaszel itp.), w szczególności w 1. tyg. leczenia.

Osoby w podeszłym wieku
Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku, brak danych klinicznych dotyczących stosowania u osób >85 lat.

Dzieci i młodzież
Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności brygatynibu u dzieci i młodzieży <18 lat, brak zaleceń dotyczących dawkowania w tej populacji.

Uwagi dla Brygatynib

Lek wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, jednak należy zachować ostrożność podczas wykonywania tych czynności w czasie leczenia, ze względu na możliwe działania niepożądane, takie jak: zaburzenia widzenia, zawroty głowy lub zmęczenie.

Preparaty na rynku polskim zawierające brygatynib

Alunbrig (tabletki powlekane)
Doradca Medyczny
  • Czy mój problem wymaga pilnej interwencji lekarskiej?
  • Czy i kiedy powinienem zgłosić się do lekarza?
  • Dokąd mam się udać?
+48

w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł

Zaprenumeruj newsletter

Na podany adres wysłaliśmy wiadomość z linkiem aktywacyjnym.

Dziękujemy.

Ten adres email jest juz zapisany w naszej bazie, prosimy podać inny adres email.

Na ten adres email wysłaliśmy już wiadomość z linkiem aktywacyjnym, dziękujemy.

Wystąpił błąd, przepraszamy. Prosimy wypełnić formularz ponownie. W razie problemów prosimy o kontakt.

Jeżeli chcesz otrzymywać lokalne informacje zdrowotne podaj kod pocztowy

Nie, dziękuję.
Poradnik świadomego pacjenta