medycyna praktyczna dla pacjentów
medycyna praktyczna dla pacjentów
Mechanizm działania
Tralokinumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym IgG4, które wiąże się swoiście z interleukiną 13 (IL-13), należącą do cytokin typu 2 i hamuje jej interakcje z receptorami IL-13. Neutralizuje aktywność biologiczną IL-13 poprzez blokowanie jej interakcji z kompleksem receptorowym IL-13Rα1/IL-4Rα. Aktywność IL-13 jest główną przyczyną występowania choroby zapalnej typu 2 u ludzi, takiej jak atopowe zapalenie skóry, a hamowanie szlaku IL-13 za pomocą tralokinumabu ogranicza działanie wielu mediatorów stanu zapalnego typu 2.
W badaniach klinicznych stosowanie tralokinumabu powodowało zmniejszenie stężenia biomarkerów stanu zapalnego typu 2 zarówno w zmianach skórnych (CCL17, CCL18 i CCL26), jak i we krwi (CCL17, periostyna oraz IgE). U młodzieży podobne wyniki we krwi obserwowano w przypadku CCL17 oraz IgE. W przypadku zmian skórnych, leczenie tralokinumabem skutkowało również zmniejszeniem grubości skóry i zwiększeniem ekspresji markera integralności nabłonka (lokryny). U pacjentów leczonych tralokinumabem uzyskiwano >10-krotne ograniczenie kolonizacji skóry przez Staphylococcus aureus, podobne wyniki obserwowano u młodzieży. U tych pacjentów leczenie tralokinumabem powodowało także przesunięcie profilu lipidowego warstwy rogowej ze zmian skórnych na charakterystyczny dla skóry bez zmian, wskazując na poprawę integralności skóry.
Farmakokinetyka
Po podaniu s.c. tralokinumabu mediana tmax wynosiła 5–8 dni. Ekspozycja na tralokinumab rośnie proporcjonalnie do dawki w zakresie dawek 150–600 mg. Całkowita dostępność biologiczna tralokinumabu po podaniu s.c. oszacowano na 76% na podstawie populacyjnej analizy farmakokinetyki. Stężenia w stanie stacjonarnym uzyskano do 16. tyg. po podaniu dawki początkowej 600 mg i kolejnych dawek wynoszących 300 mg co 2 tyg. Ponieważ tralokinumab jest białkiem, oczekuje się, że będzie ulegał rozkładowi na niewielkie peptydy i pojedyncze aminokwasy – nie przeprowadzono badań dotyczących jego metabolizmu. Tralokinumab jest eliminowany na drodze nienasycalnego szlaku proteolitycznego. t1/2 wynosi 22 dni, co jest zgodne z przewidywaniami dotyczącymi ludzkich przeciwciał monoklonalnych IgG4 działających na rozpuszczalne cytokiny.
Wykazano, że AUC tralokinumabu było mniejsze u osób o większej masie ciała. W populacyjnej analizie farmakokinetyki nie stwierdzono wpływu płci, wieku, rasy, łagodnych zaburzeń czynności wątroby ani łagodnych lub umiarkowanych zaburzeń czynności nerek na ogólnoustrojową ekspozycję na tralokinumab. Dostępnych jest zbyt mało danych klinicznych, aby ocenić taki wpływ w przypadku umiarkowanych lub ciężkich zaburzeń czynności wątroby oraz ciężkich zaburzeń czynności nerek. Nie badano farmakokinetyki tralokinumabu u dzieci <12. rż.
Leczenie atopowego zapalenia skóry (AZS) o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego u dorosłych oraz młodzieży w wieku ≥12 lat, którzy są odpowiednimi kandydatami do leczenia ogólnoustrojowego.
Nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu.
Identyfikowalność
W celu poprawienia identyfikowalności leków biologicznych należy czytelnie zapisać nazwę i numer serii podawanego preparatu tralokinumabu.
Reakcje nadwrażliwości
Jeśli wystąpi ogólnoustrojowa reakcja nadwrażliwości (natychmiastowa lub opóźniona), należy przerwać podawanie tralokinumabu i wdrożyć odpowiednie leczenie.
Zapalenie spojówek
Pacjenci leczeni tralokinumabem, u których wystąpi zapalenie spojówek, nieustępujące po zastosowaniu standardowego leczenia, powinni zostać poddani badaniu okulistycznemu.
Zarażenie pasożytami jelitowymi
Z udziału w badaniach klinicznych wykluczono osoby ze stwierdzonym zarażeniem pasożytami jelitowymi. Nie wiadomo, czy tralokinumab wpływa na odpowiedź immunologiczną na zarażenie pasożytami jelitowymi poprzez hamowanie przekazywania sygnału IL-13. Pacjentów z wcześniej stwierdzonym zarażeniem pasożytami jelitowymi należy wyleczyć przed rozpoczęciem leczenia tralokinumabem. Jeśli do zarażenia dojdzie w trakcie leczenia tym lekiem i pacjent nie będzie reagować na leki przeciwko pasożytom jelitowym, podawanie tralokinumabu należy przerwać do czasu ustąpienia tego zarażenia.
Szczepienia
Ze względu na brak badań dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności klinicznej, nie należy podawać szczepionek, zawierających żywe i żywe atenuowane drobnoustroje, jednocześnie z tralokinumabem. Oceniano odpowiedź immunologiczną na szczepionkę przeciwko tężcowi, niezawierającą żywych wirusów i szczepionki przeciwko meningokokom. Zaleca się, aby pacjenci przed rozpoczęciem leczenia tralokinumabem mieli wykonane aktualne szczepienia z zastosowaniem szczepionek, zawierających żywe i atenuowane drobnoustroje, zgodnie z aktualnym kalendarzem szczepień. U pacjentów otrzymujących tralokinumab można jednocześnie stosować szczepionki inaktywowane i niezawierające żywego wirusa.
Immunogenność
W przypadku tralokinumabu, tak jak w przypadku wszystkich białek podawanych w celach leczniczych, istnieje ryzyko immunogenności. W przeprowadzonych badaniach klinicznych odpowiedzi w postaci powstawania przeciwciał przeciwko lekowi (ADA) nie były w żaden sposób powiązane z ekspozycją na tralokinumab, jego bezpieczeństwem stosowania czy skutecznością.
Szczepionki
Nie badano bezpieczeństw i skuteczności jednoczesnego podawania tralokinumabu i szczepionek, zawierających żywe lub żywe atenuowane drobnoustroje.
Odpowiedź immunologiczną na szczepionki niezawierające żywego wirusa oceniano w badaniu, w którym osobom dorosłym z AZS podawano tralokinumab w dawce początkowej 600 mg, a następnie w dawce 300 mg co 2 tyg. Po 12 tyg. osoby te zaszczepiono szczepionką skojarzoną przeciwko tężcowi, tyfusowi i krztuścowi (zawierającą bezkomórkowy składnik krztuśca), a także szczepionką przeciwko meningokokom, a następnie oceniono odpowiedź immunologiczną po upływie 4 tyg. Odpowiedź, jeśli chodzi o liczbę wytworzonych przeciwciał, zarówno na szczepionkę przeciwko tężcowi, jak i szczepionkę przeciwko meningokokom, była podobna u pacjentów leczonych tralokinumabem i pacjentów otrzymujących placebo. W badaniu nie zaobserwowano żadnych niekorzystnych interakcji pomiędzy którąkolwiek ze szczepionek niezawierających żywego wirusa a tralokinumabem.
Substraty, inhibitory i induktory enzymów metabolizujących leki
Tralokinumab najprawdopodobniej nie ulega metabolizmowi przez enzymy wątroby ani eliminacji w nerkach. Nie oczekuje się istotnych klinicznie interakcji między tralokinumabem a inhibitorami, induktorami lub substratami enzymów metabolizujących i nie jest wymagane dostosowywanie dawki.
Substraty izoenzymów cytochromu P-450
Zbadano wpływ tralokinumabu na farmakokinetykę substratów CYP: kofeinę (substrat CYP1A2), warfarynę (substrat CYP2C9), metoprolol (substrat CYP2D6), omeprazol (substrat CYP2C19) i midazolam (substrat CYP3A) po podaniu wielokrotnym u pacjentów z AZS. W przypadku kofeiny i warfaryny nie zaobserwowano wpływu na ekspozycję na te substancje. W przypadku cmax omeprazolu, AUC metoprololu oraz AUC i cmax midazolamu zaobserwowano niewielkie zmiany, które nie były istotne klinicznie (największa z zaobserwowanych zmian dotyczyła cmax midazolamu i wynosiła 22%). Dlatego nie oczekuje się istotnego klinicznie wpływu tralokinumabu na farmakokinetykę równolegle stosowanych leków, metabolizowanych przez izoenzymy cytochromu P-450.
Inne leki stosowane w AZS
Tralokinumab można podawać w skojarzeniu z kortykosteroidami stosowanymi miejscowo. Można stosować miejscowo inhibitory kalcyneuryny, ale tylko w miejscach chorobowo zmienionych, takich jak twarz, szyja, miejsca gdzie skóra styka się ze sobą lub okolice narządów płciowych.
Bezpieczeństwo długotrwałego stosowania tralokinumabu oceniano w przypadku podawania tralokinumabu w monoterapii przez 52 tyg. i w leczeniu skojarzonym z miejscowo stosowanymi kortykosteroidami przez 32 tyg. Profil bezpieczeństwa tralokinumabu do końca odpowiednio tygodnia 52. i 32. był zbliżony do profilu bezpieczeństwa w leczeniu początkowym, obserwowanym do końca tygodnia 16.
Profil bezpieczeństwa u osób badanych, u których w trakcie leczenia wystąpiła eozynofilia, był porównywalny z profilem bezpieczeństwa u wszystkich uczestników badania.
Bardzo często: zakażenie górnych dróg oddechowych.
Często: infekcyjne zapalenie spojówek, alergiczne zapalenie spojówek, reakcje w miejscu podania.
Niezbyt często: zapalenie rogówki.
Przedawkowanie
Nie istnieje swoiste leczenie przedawkowania tralokinumabu. W badaniach klinicznych nad zastosowaniem tralokinumabu stwierdzono, że pojedyncze dawki i.v. wynoszące maks. 30 mg/kg mc. oraz wielokrotne dawki s.c. wynoszące 600 mg co 2 tyg. przez 12 tyg. były dobrze tolerowane.
Ciąża
Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego czy pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. Istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania tralokinumabu u kobiet w ciąży. W celu zachowania ostrożności zaleca się unikanie stosowania tralokinumabu w ciąży.
Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy tralokinumab przenika do pokarmu kobiecego ani czy jest wchłaniany ogólnoustrojowo po połknięciu. Należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie tralokinumabu biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.
S.c., w ramię, w udo lub w brzuch z wyłączeniem obszaru do 5 cm wokół pępka, leku nie należy wstrzykiwać w skórę tkliwą, uszkodzoną ani w miejscu, gdzie znajdują się siniaki lub blizny. Kolejne wstrzyknięcia potrzebne do podania jednej dawki, należy wykonywać jedno po drugim, w różne miejsca w tym samym obszarze na ciele. Zaleca się zmianę miejsca wstrzyknięcia przy każdej kolejnej dawce. Po odpowiednim przeszkoleniu, pacjent lub jego opiekun mogą podawać lek samodzielnie.
Dorośli i młodzież ≥12 lat. Dawka początkowa 600 mg, następnie kolejne dawki 300 mg co 2 tyg. Jeśli po 16 tyg. leczenia uda się uzyskać ustąpienie wszystkich lub prawie wszystkich zmian skórnych, można rozważyć podawanie dawek leku co 4 tyg., jednak wziąć pod uwagę, że takie postępowanie może nie być właściwe w przypadku osób >100 kg mc. W przypadku pominięcia dawki, należy przyjąć ją najszybciej jak to możliwe, następnie należy powrócić do dawkowania zgodnie ze schematem. U pacjentów, u których po 16 tyg. leczenia nie stwierdzono odpowiedzi klinicznej, należy rozważyć przerwanie leczenia. U niektórych pacjentów, u których wstępnie stwierdzono odpowiedź częściową, może dojść do dalszej poprawy wskutek kontynuacji leczenia >16 tyg.
Tralokinumab można podawać w skojarzeniu z kortykosteroidami stosowanymi miejscowo. Można stosować miejscowo inhibitory kalcyneuryny, ale tylko w miejscach chorobowo zmienionych, takich jak twarz, szyja, miejsca gdzie skóra styka się ze sobą lub okolice narządów płciowych.
Nie jest wymagane dostosowywanie dawki u osób w podeszłym wieku, z zaburzeniami czynności nerek lub z zaburzeniami czynności wątroby. Dostępne są bardzo ograniczone dane dotyczące podawania leku u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, z umiarkowanym lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub w wieku >75 lat. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności tralokinumabu u dzieci w wieku <12 lat.
Nie należy potrząsać napełnionymi ampułkostrzykawką ani wstrzykiwaczem półautomatycznym. Po wyjęciu preparatu z lodówki, przed podaniem, należy odczekać 30 min w przypadku ampułkostrzykawki lub 45 min w przypadku wstrzykiwacza półautomatycznego, aż roztwór osiągnie temperaturę pokojową.
Tralokinumab nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
w dni powszednie od 8.00 do 18.00
Cena konsultacji 29 zł
Pulmonolog – czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
Gastrolog (gastroenterolog) - czym się zajmuje, jakie choroby leczy?
